Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου
Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον μεθ’ ο
το Θεός Κύριος και τα εξής.
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως Ιεράρχης και κλεινός Αθλοφόρος, και πεπλησμένος ουρανίων χαρίτων,
Ιερομάρτυς Βλάσιε μακάριε, πάσης ημάς λύτρωσαι, αλγηδόνος και λύπης, και
παντοίων θλίψεων, και δεινών νοσημάτων, και ευπραγίαν δίδου εν παντί, τοις
προσιούσι θερμώς τη πρεσβεία σου.
Δόξα, το αυτό. Και νύν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε…
Ο Ν’. και ο κανών ου η ακροστιχίς:
«Βλάσιε σκέπε τους σους ικέτας. Γερασίμου».
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Βιαίας απάσης επιφοράς, παντοίων εν βίω, συμπτωμάτων και πειρασμών,
απάλλαξον Βλάσιε παμμάκαρ, τους αδιστάκτω ψυχή προσιόντας σοι.
Λαμπρότητι Πάτερ των σων ευχών, παθών το ζοφώδες, διασκέδασον εξ ημών, και
ρώσιν και χάριν και υγείαν, δίδου ημίν τοις τιμώσί σε Βλάσιε.
Απαύστως παρέχων τας δωρεάς, πλουσία χειρί σου, Πάτερ Βλάσιε τοις πιστοίς,
προστάτης και μέγας αντιλήπτωρ, και αρωγός ημών ώφθης θερμότατος.
Θεοτοκίον.
Σωτήρα του κόσμου και Λυτρωτήν, τεκούσα Παρθένε, τον των όλων Δημιουργόν,
πάσης ημάς λύτρωσαι ανάγκης, και αληθούς σωτηρίας αξίωσον.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Ιαμάτων την χάριν, βλύζων αεί Βλάσιε, παύεις χαλεπάς ασθενείας, των
προσιόντων σοι˙ διο θεράπευσον, την ασθενούσαν ψυχήν μου, και τον πόνον
κούφισον, τον της καρδίας μου.
Εν τω Θείω ναώ σου, πίστει θερμή, σπεύδοντες, την σην σωστικήν εξαιτούμεν,
Πάτερ βοήθειαν, ήν δίδου πάντοτε, ημίν εν πάση ανάγκη, Βλάσιε μακάριε, ως
συμπαθέστατος.
Συμπαθώς τας δεήσεις, δέξου ημών Άγιε, οία μιμητής Ιεράρχα, του
Πανοικτίρμονος, και πάσης θλίψεως, και συμφοράς και ανάγκης, αβλαβείς διάσωζε,
ημάς εκάστοτε.
Θεοτοκίον.
Καταφύγιον κόσμου, Χριστιανών στήριγμα, Κεχαριτωμένη Παρθένε, τους
καταφεύγοντας, υπό την σκέπην σου, επηρειών του Βελίαρ, και πάσης κακώσεως,
ατρώτους φύλαττε.
Διάσωσον Ιερομάρτυς Κυρίου Βλάσιε Πάτερ, τους εν πίστει τη ση πρεσβεία
προστρέχοντας, εκ πάσης νόσου και θλίψεως και ανάγκης.
Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε επί την εμήν χαλεπήν του σώματος
κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Προστάτης θερμός, εδείχθης Πάτερ Βλάσιε, τοις πίστει θερμή προστρέχουσι τη
σκέπη σου, κινδύνων εκλυτρούμενος και παντοίων εν βίω κακώσεων, δια τούτο
βοώμέν σοι. Ημών τας αιτήσεις πλήρου πάντοτε.
