Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Ακολουθία Οσίου Μιχαήλ Αθηνών (4 Ιουλίου)



Τ Δ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ
Μνήμη το ν γίοις πατρς μν Μιχαλ το Χωνιάτου, Μητροπολίτου θηνν, το πνευματοφόρου.
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΥ ΧΩΝΙΑΤΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
Ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια
θναι 2005
ΕΝ Τ ΜΙΚΡ ΕΣΠΕΡΙΝ
Μετ τν Προοιμιακόν, ες τ Κύριε κέκραξα, στμεν στίχους δ κα ψάλλομεν Στιχηρ Προσόμοια.
χος α. Πανεύφημοι μάρτυρες.

Φρυγίας τν γόνον, Μιχαήλ, Κολλοσν κβλάστημα, τν δι᾿ ατο ερυμάθειαν κα πίστιν χάριτι Πνεύματος γίου θηνν τς πόλεως σοφς προχειρισθέντα πίσκοπον γκωμιάσωμεν ς ποιμένα θεοπρόβλητον κα πατέρα σεμνν κα φιλόστοργον.

Θεόπνουν φρουρν κα ρωγν θηναίων μέλψωμεν νν Μιχαλ τν σοφώτατον, τθίδος καύχημα, φίλον σκουμένων ν σπηλαίοις νθερμον το ρους το Πανείου κα πρόμαχον ν περιστάσεσι κα νάγκαις το πληρώματος κκλησίας ψαλμος τε κα σμασιν.

γέλης νύστακτε ποιμν θηνν, διέλαμψας θεοκινήτου γραφίδος σου κα συμπαθείας σου στραπας πρς χρείαν κα νάγκην χοντας, φωσφόρε Μιχαήλ, σκεος χάριτος κα νακτόριον θεοπνεύστου κατηχήσεως, ητορίας κα φιλαγιότητος.

Καυχνται σ δόξ, Μιχαήλ, Χωνιάτα νθεε, τς Μεσογαίας περίχωρος, νσος Εριπος, Κέα κα μάνδρα το Προδρόμου, γιε, ν καλς τ ζν ξεμέτρησας κα περίδοξος θηναίων πόλις πόνοις σου, ντιλήψει τ σ ν κόσμησας.
Δόξα. χος β.
Θεοφιλς ποιμάνας τθίδος τν λογικν γέλην ς ληθς εράρχης κα λειτουργς θείας δόξης διέλαμψας, Μιχαήλ, σοφίας τς θύραθεν κα τς νθέου φρυκτώρημα· φωτίσας ον σς φιλαγιότητος κτσι τος ν ττικ οκοντας, ξ ν κουσίως μακρύνθης νεκα τς εσβολς τν Βουργουνδίων, πόλου οκήτωρ φθης θειότατος κα πρεσβευτς μν πρς Κύριον νθερμος.
Κα νν. Θεοτοκίον.
Τν πσαν λπίδα μου, ες σ νατίθημι· Μτερ τς Ζως, φύλαξόν με π τν σκέπην σου.

πόστιχα. χος β. Οκος το φραθ.
λαμψας, Μιχαήλ, κλειν Μητροπολτα τν θηνν, κτσιν νθέου ποιμασίας κα θεϊκς σοφίας σου.

Στίχ. Τίμιος ναντίον Κυρίου θάνατος το σίου Ατο.
Θεε ρχιερε τθίδος, Χωνιάτα, τν σκησιν ζήλους πατέρων το Πανείου το ρους, σιώτατε.

Στίχ. Μακάριος νρ φοβούμενος τν Κύριον.
νθεε Μιχαήλ, το θείου Ταξιάρχου πώνυμε, ν Χώναις βλάστησας, ν ασπερ ατς θαυματούργησεν.

Δόξα. Τριαδικόν.

Χαρε, Τρις σεπτή, δείξασα σοφίας ταμεον Σς νθέου τν Μιχαήλ, τθίδος κλεινς τν ρχιποίμενα.
Κα νν. Θεοτοκίον.
Χαρε, Μτερ Θεο, περευλογημένη, σκέπουσα παύστως τος σ μνολογοντας, σεμν θηνιώτισσα.

Νν πολύεις... τ Τρισάγιον,
τ πολυτίκιον κ το Μεγάλου σπερινο κα
πόλυσις.
ΕΝ Τ ΜΕΓΑΛ ΕΣΠΕΡΙΝ
Μετ τν Προοιμιακόν, τ Μακάριος νήρ, ες δ τ Κύριε, κέκραξα, στμεν στίχους στ κα ψάλλομεν τ ξς Προσόμοια.
χος α. Τν ορανίων ταγμάτων.
Τν πολυτίμητον λβον Χριστο τς πίστεως, σεπτν Μητροπολίτην, Μιχαλ Χωνιάτην, κα πρόεδρον κα μύστην τν θηνν, καταστέψωμεν σμασι μελισταγέσι σοφίας ς ληθος επρεπέστατον νάκτορον.

Τν Κολοσσν τς Φρυγίας τ θεον βλάστημα, τν τς Θεο σοφίας ξανθήσαντα όδα εώδη, ποιμενάρχην θεοειδ, Μιχαήλ, θεοπρόβλητον τν θηνν, εφημήσωμεν ν χορ, φιλεόρτων τ συστήματα.

Τν αυτν ν καμίν γάπης τήξαντα διπλς πρς τν πλησίον κα Θεν καθηκόντως, θεόπνουν Χωνιάτην, νν Μιχαήλ, ς κηρίον μνήσωμεν κα τς ατο κζητήσωμεν προσευχς πρς τν εσπλαγχνον Θεάνθρωπον.

Τν ζηλωτν τν καμάτων νευφημήσωμεν τν σκητν σπηλαίων το Πανείου το ρους κα φίλον συχίας κα προσευχς, Μιχαλ τν φιλάγιον, κα θεοῤῥήμονα κήρυκα μελιχρος γκωμίοις ς σάγγελον.

ν δυσχειμέροις τος χρόνοις μποδιζόμενος π πιδρομέων Δυτικν ξασκσαι διοίκησιν σς ποίμνης πνευματικήν, Μιχαήλ, κατεδίκασας ες ξορίαν, πανόσιε, αυτόν, εράρχα ταπεινότατε.

Μνήμην τελοντες σν θείαν κα εισέβαστον, τν θηναίων δμοι, Μεσογαίας χορεαι, πιστο Θεσσαλονίκης, Θερμοπυλν, νήσου Κέας, πανεύφημε, κα τς Εβοίας τιμμέν σε, Μιχαήλ, Χωνιάτα πνευματέμφορε.

Δόξα. χος πλ. β.
Ταπεινοφροσύνης κα ρετς στολν νδυσάμενος τν λογικν τν θηναίων ποίμανας σοφς γέλην, τν ες αἰῶνας εγνωμόνως τιμσάν σε, Μιχαλ λογιώτατε· εσυμπάθητος γρ ν κα φιλάγιος κα ζηλωτς το ρχαίου τν θηνν πνευματικο κάλλους, οκ παυσας διδάσκειν τ καλ κα συμφέροντα τας ψυχας σο ποιμνίου κα συντρέχειν τας νάγκαις τν πτωχν κα πενήτων· στέφος ον δεξάμενος παρ Κυρίου ζως αωνίου χάριν εληφας πρεσβεύειν πρ τν τιμώντων τν εισέβαστον μνήμην σου.

Κα νν. Θεοτοκίον.

Τίς μ μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μ νυμνήσει σου τν λόχευτον τόκον; γρ χρόνως κ Πατρς κλάμψας Υἱὸς μονογενής, ατς κ σο τς γνς προλθεν, φράστως σαρκωθείς, φύσει Θες πάρχων, κα φύσει γενόμενος νθρωπος δι᾿ μς, οκ ες δυάδα προσώπων τεμνόμενος, λλ᾿ ν δυάδι φύσεων, συγχύτως γνωριζόμενος. Ατν κέτευε, σεμν Παμμακάριστε, λεηθναι τς ψυχς μν.
Εσοδος. Φς λαρόν.
Τ Προκείμενον τς μέρας
κα τ ναγνώσματα.
Παροιμιν τ νάγνωσμα. (δ 10-19).
κουε, υέ, κα δέξαι μος λόγους κα πληθυνθήσεται τη ζως σου, να σοι γένωνται πολλα δο βίου· δος γρ σοφίας διδάσκω σε, μβιβάζω δέ σε τροχιας ρθας. Ἐὰν γρ πορεύ, ο συγκλεισθήσεταί σου τ διαβήματα, ἐὰν δ τρέχς ο κοπιάσεις. πιλαβο μς παιδείας, μ φς, λλ φύλαξον ατν σεαυτ ες ζωήν σου. δος σεβν μ πέλθς, μηδ ζηλώσς δος παρανόμων· ν ν τόπ στρατοπεδεύσωσι, μ πέλθς κε, κκλινον δ π᾿ ατν κα παράλλαξον. Ο γρ μ πνώσωσιν, ἐὰν μ κακοποιήσωσιν, φρηται πνος ατν κα ο κοιμνται· οδε γρ σιτονται στα σεβείας, ον δ παρανόμ μεθύσκονται. Α δ δο τν δικαίων μοίως φωτ λάμπουσι, προπορεύονται κα φωτίζουσιν, ως κατορθώσ μέρα· α δ δο τν σεβν σκοτειναί, οκ οδασι πς προσκόπτουσιν.

Σοφίας Σολομντος τ νάγνωσμα.   1-10).

γαπήσατε δικαιοσύνην, ο κρίνοντες τν γν, φρονήσατε περ το Κυρίου ν γαθότητι κα ν πλότητι καρδίας ζητήσατε ατόν· τι ερίσκεται τος μ πειράζουσιν ατόν, μφανίζεται δ τος μ πιστοσιν ατ. Σκολιο γρ λογισμο χωρίζουσιν π Θεο, δοκιμαζομένη τε δύναμις λέγχει φρονας. τι ες κακότεχνον ψυχν οκ εσελεύσεται σοφία, οδ κατοικήσει ν σώματι καταχρέ μαρτίας· γιον γρ πνεμα παιδείας φεύξεται δόλον κα παναστήσεται π λογισμν συνέτων κα λεγχθήσεται πελθούσης δικίας. Φιλάνθρωπον γρ πνεμα σοφίας κα οκ θώσει βλάσφημον π χειλέων ατο· τι τν νεφρν ατο μάρτυς Θες κα τς καρδίας ατο πίσκοπος ληθς κα τς γλώσσης κουστής· τι πνεμα Κυρίου πεπλήρωκε τν οκουμένην κα τ συνέχον τ πάντα γνσιν χει φωνς. Δι τοτο φθεγγόμενος δικα οδες μ παροδεύσ ατν λέγχουσα δίκη. ν γρ διαβουλίοις σεβος ξέτασις σται, λόγων δ ατο κο πρς Κύριον ξει ες λεγχον νομημάτων ατο· τι ος ζηλώσεως κροται τ πάντα κα θρος γογγυσμν οκ ποκρύπτεται.

Σοφίας Σολομντος τ νάγνωσμα.   1-9).

Δικαίων ψυχα ν χειρ Θεο κα ο μ ψηται ατν βάσανος. δοξαν ν φθαλμος φρόνων τεθνάναι κα λογίσθη κάκωσις ξοδος ατν κα φ᾿ μν πορεία σύντριμμα, ο δέ εσιν ν ερήν. Κα γρ ν ψει νθρώπων ἐὰν κολασθσιν λπς ατν θανασίας πλήρης· κα λίγα παιδευθέντες μεγάλα εεργετηθήσονται, τι Θες πείρασεν ατος κα ερεν ατος ξίους αυτο· ς χρυσν ν χωνευτηρί δοκίμασεν ατος κα ς λοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο ατούς. Κα ν καιρ πισκοπς ατν ναλάμψουσι κα ς σπινθρες ν καλάμ διαδραμονται· κρινοσιν θνη κα κρατήσουσι λαν κα βασιλεύσει ατν Κύριος ες τος αἰῶνας. Ο πεποιθότες π᾿ ατ συνήσουσιν λήθειαν κα ο πιστο ν γάπ προσμενοσιν ατ, τι χάρις κα λεος ν τος σίοις ατο κα πισκοπ ν τος κλεκτος ατο.

Ες τν Λιτήν, διόμελα. χος α.

Εφραίνου ν Κυρί τθίδος πόλις νδοξος τελοσα τν μνήμην το εσυμπαθήτου, λογιωτάτου κα γενναιόφρονος εράρχου σου, Μιχαλ το Χωνιάτου· οτος γρ εαγγελικς πολιτευσάμενος τν πάλαι χρυσοστόλιστον πόλιν κα σύμπασαν τν λιόφωτον ττικν κατεκόσμησε χρηστοηθεί κα λόγοις θεοπνεύστοις· κα νν Χριστο τ πρόσωπον θεώμενος ν πόλ, διαλείπτως πρεσβεύει πρ τν ψυχν μν.
χος β.
Τς τν θηνν κκλησίας τν παμφαέστατον φωστρα, Μιχαλ τν Χωνιάτην, ο πιστοί, ξιοχρέως εφημήσωμεν· οτος γρ κτσι τς ατο φιλαγίου πολιτείας κατεφώτισε τν ν σκότει γνωσίας κειμένην χθρος πόδουλον ατο λογικν ποίμνην κα πρς φωταυγ σκηνώματα θεογνωσίας κα σωτηρίας ατν πλανς κατηύθυνε· κα νν ς κληρονόμος τν περφώτων πάλξεων τ αωνί Φωτοδότ διαλείπτως πρεσβεύει νατελαι κα μν μαρ ατογνωσίας κα σωτηρίας τν ψυχν μν.
χος γ.
Τν περασπιστν τν πτωχν κα πενήτων κα συλλήπτορα τν κατατρυχομένων θηναίων, τν βιοντα π τς γς, λλ᾿ ν ορανος χοντα τ πολίτευμα, Μιχαήλ, τν θεοφρούρητον Μητροπολίτην, ξίως τιμήσωμεν· οτος γρ νελθν τς ρετς τς βαθμίδας ες ψος κατήντησε πνευματικς τελειώσεως κα θεώσεως· κα νν γγέλων χορείαις συνευφραινόμενος τος κτελοντας τν μνήμην ατο ελογε κα γιάζει κα δηγε πρς ζων τν αώνιον.

χος δ.
Τ τς Φρυγίας θεόφυτον κρίνον κα θηνν μυροβόλον λείριον, Μιχαήλ, εσχημόνως ο πιστο μεγαλύνωμεν κα ν ελαβεί ατ βοήσωμεν· ητόρων κρώρεια κα θεοκηρύκων πρόβολε, μπράκτως προασπισθες τς σς ποίμνης τ συμφέροντα, ῥῦσαι μς κινδύνων κα θλίψεων κα συμφώνως τος το Χριστο ντάλμασι διάγειν μς ξίωσον τος ορτάζοντας πόθ τν γίαν μνήμην σου, οίδιμε.

Δόξα. ατός.
Δετε, φιλεόρτων ρθοδόξων συστήματα, τν ταπεινν κα φιλάγιον εράρχην, ς κοσμήτορα θηνν, Μεσογαίας, Θεσσαλονίκης, Θερμοπυλν, Εβοίας κα Κέας, Μιχαλ τν Χωνιάτην, ξιοχρέως τιμήσωμεν κράζοντες· ζηλωτ τς ν Χριστ τελειώσεως, κα φίλε τν σκουμένων κα πέρμαχε τν μπεριστάτων, Χριστν δυσώπει διδόναι τος κέταις σου μπταισμένων φεσιν κα μέγα λεος.

Κα νν. Θεοτοκίον.
κ παντοίων κινδύνων τος δούλους σου φύλαττε, ελογημένη Θεοτόκε, να σ δοξάζωμεν, τν λπίδα τν ψυχν μν.
Ες τν Στίχον, Στιχηρ Προσόμοια.
χος πλ. α. Χαίροις, σκητικν.
Χαίροις, τς κκλησίας φωστήρ, λογιότητι φαιδρύνας τ σύμπαντα, κα πάντας καταφωτίσας τος θηναίους αγας σν σοφν ημάτων, πάτερ σιε, ποιμν θεοπρόβλητε, ρχιθτα θειότατε, εροφάντορ εκλες κα νύστακτε ντως πρόεδρε το κλεινο πάλαι στεως· θεν τν θείαν μνήμην σου τιμντες είποτε σέ, Μιχαλ Χωνιάτα, νευφημομεν γηθόμενοι κα σς κεσίας κδεχόμεθα πρς Κτίστην τν πολυεύσπλαγχνον.

Στίχ. Τίμιος ναντίον Κυρίου θάνατος το σίου Ατο.
Χαίροις, τς Φρυγίας βλαστός, τν θηνν ρχιερες πνευματέμφορος, γώνων κα γωνίας συμμεριστς σο λαο, τν μπεριστάτων νθεώτατος, λπς καταίσχυντος, κλονουμένων νίσχυσις κα κατευθύντωρ, Μιχαήλ, πλανέστατος τς γέλης σου τς λλόγου πρς θέωσιν· πάτερ θεοφορούμενε, σε εσυμπάθητος μ διαλίπς πρεσβεύων τν πανοικτίρμονα Κύριον πρ τν ν μνοις σ στεφόντων μελιῤῥύτοις, ψαλμος κα σμασι.

Στίχ. Μακάριος νρ φοβούμενος τν Κύριον.
Χαίροις, τν θρόνον τν θηνν εσθενς καταλιπν τε νομοι εσέβαλον ες τν χθόνα τς ττικς Δυτικο αματοχυσίας τς λλόγου σου γέλης, μακάριε, πρς φυγν κα τν σημον οκήσας Κέαν, ν παλαίστραν νέδειξας τν καμάτων σου ρετς πρς τελείωσιν· μύστα παναγιώτατε τς χάριτος, βίον σου περατώσας ν μάνδρ τς Μουντινίτζης, κέτευε Χριστν δοναι πσι, Μιχαήλ, τος σ τιμσι τ μέγα λεος.

Δόξα. χος πλ. δ.
Τν ραστν το ρχαίου λληνικο κάλλους κα ζηλωτν τς ν Χριστ δι᾿ σκήσεως τελειώσεως, Μιχαλ τν Χωνιάτην, τιμήσωμεν πιστς βοντες· συλλπτορ τς τν θηνν λαχούσης σοι ποίμνης κα ντιλπτορ τν τρυχομένων κα κακουχουμένων, χάριτι θεί σοφς καθοδηγήσας λαν πρς θέωσιν, ορανίου πόλεως κληρονόμους νάδειξον εχας σου τος κτελοντας ν πίστει τν εισέβαστον μνήμην σου.

Κα νν. Θεοτοκίον.
Δέσποινα, πρόσδεξαι, τς δεήσεις τν δούλων σου, κα λύτρωσαι μς, π πάσης νάγκης κα θλίψεως.
Νν πολύεις...
τ Τρισάγιον κα τ
πολυτίκιον.
χος πλ. α. Τν συνάναρχον Λόγον.
θηνν εράρχην τν λογιώτατον κα συμπαθ ς γώνων συμμεριστν το λαο κα ατο τς γωνίας μνοις μέλψωμεν νν, Χωνιάτην Μιχαήλ, τς σοφίας ποταμν κα κρήνην ερυμαθείας, ατο λιτς τς όκνους πρς τν Σωτρα κδεχόμενοι.
τερον μοιον.
ρετ διαπρέψας κα γιότητι, ποιμαντικ πιστήμ κα κραιφνε βιοτ θηναίων στυλοβάτης χρημάτισας, Χωνιάτα Μιχαήλ, εράρχα κραται κα ριστε ποιμενάρχα· δι κα εληφας χάριν πρ μν πρεσβεύειν πάντοτε.
Θεοτοκίον.
Χαρε πύλη Κυρίου διόδευτος· Χαρε τεχος κα σκέπη τν προστρεχόντων ες σέ· Χαρε χείμαστε λιμήν, κα πειρόγαμε· τεκοσα ν σαρκ τν ποιητήν σου κα Θεόν, πρεσβεύουσα μ λλείπς, πρ τν νυμνούντων, κα προσκυνούντων τν τόκον σου.

Κα πόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετ τν α Στιχολογίαν, Κάθισμα.
χος α. Τν τάφον Σου, Σωτήρ.
Τρισμάκαρ Μιχαήλ, Χωνιάτα θεόφρον, τν μνήμην σου λαμπρς ττικν ο οκοντες κα Κέαν κα Εβοιαν κα Φθιώτιδα σέβομεν κα μελίσμασι σ καταστέφοντες θείοις κδεχόμεθα τς κτενες σου πρεσβείας πρς Κτίστην τν εσπλαγχνον.

Δόξα. Τ ατό. Κα νν. Θεοτοκίον.
Ναόν σου τν σεπτν Μιχαλ Χωνιάτης, μύστης κλεινς θηνν, Θεοτόκε, λαμπρς ξωράϊσε, Μτερ θηνιώτισσα, κα κατέστησε τς Μητροπόλεως δραν, παντευλόγητε, ατο το σ καθ᾿ κάστην φαιδρς μεγαλύναντος.

Μετ τν β Στιχολογίαν, Κάθισμα.
χος δ. Ταχ προκατάλαβε.

γίων συνόμιλε, θεοειδς Μιχαήλ, τν πάνσεπτον μνήμην σου πιτελοντες λαμπρς κθύμως βομέν σοι· λύτρωσαι, Χωνιάτα, σομένης γεέννης δμον τν θηναίων σ τιμώντων ς ρους σπηλαίων σκητν Πανικο ντως μόζηλον.
Δόξα. Τ ατό. Κα νν. Θεοτοκίον.
Πανάμωμε Δέσποινα, λεοσα ε πιστος νυμνοντάς σε μελισταγέσιν δας, ψόθεν κατάπεμψον πσι μονογενο σου οκτιρμος κα λέη Τόκου σου, Θεοτόκε, κα γίειαν μφω ψυχν κα τν σωμάτων εχας διαλείπτοις σου.
Μετ τν Πολυέλεον, Κάθισμα.
χος γ. Τν ραιότητα.
εροφάντορα παναγιώτατον, σοφς ποιμάναντα γέλην λλογον τν θηνν κα σκητν μόζηλον το Προδρόμου, ν ατο τελέσαντα τ μον βίον πρόσκαιρον, Μιχαήλ, τιμήσωμεν, Χωνιάτην τν νδοξον, ψυχς ν κατανύξει βοντες· Χαρε, εραρχν λαμπρότης.
Δόξα. Τ ατό. Κα νν. Θεοτοκίον.
Τν σκοτισθεσάν μου ψυχν καταύγασον φωτ τς χάριτος το θείου Τόκου σου, γν Παρθένε, Μαριάμ, λπς τν πηλπισμένων, κα χλν πέλασον τν πείρων πταισμάτων μου, πως ερω λεος ν τ ρ τς Κρίσεως κα πόθ σιγήτως βο σοι· Χαρε, Κεχαριτωμένη.
Ο ναβαθμοί·
τ α ντίφωνον το δ χου.
ντίφωνον Α’
􀂙 κ νεότητός μου πολλ πολεμε με πάθη, λλ' ατς ντιλαβο, κα σσον Σωτήρ μου. (δίς).
􀂙 Ο μισοντες Σιών, ασχύνθητε π το Κυρίου, ς χόρτος γάρ, πυρ σεσθε πεξηραμμένοι. (δίς).

Δξα Πατρί...
γί Πνεύματι πσα ψυχ ζωοται, κα καθάρσει ψοται λαμπρύνεται, τ τριαδικ Μονάδι εροκρυφίως.
Κα νν...
γί Πνεύματι, ναβλύζει τ τς χάριτος εθρα, ρδεύοντα, πασαν τν κτίσιν πρς ζωογονίαν.
Προκείμενον.
Τίμιος ναντίον Κυρίου θάνατος το σίου Ατο.
Στίχ. Μακάριος νρ φοβούμενος τν Κύριον.

Εαγγέλιον. κ το κατ ωάννην (ι 9-16).
(Ζήτει τ ιγ Νοεμβρίου, το γίου ωάννου το Χρυσοστόμου).
Τάξις το αγγελίου το ρθρου
Διάκονος: Το Κυρίου δεηθμεν.
Κύριε λέησον
ερες: τι γιος ε Θες μν, κα ν γίοις παναπαύῃ,...
χος β’
μήν. Πσα πνο ανεσάτω τν Κύριον.
Πσα πνο ανεσάτω τν Κύριον.
Ανεσάτω πνο πσα τν Κύριον.
Διάκονος: Κα πρ το καταξιωθναι μς...
Κύριε, λέησον (γ').
Διάκονος: Σοφία. ρθοί, κούσωμεν το γίου Εαγγελίου.
ερες: Ερνη πσι.
Κα τ Πνεύματί σου.
ερες: κ το κατ ωάννην γίου Εαγγελίου τ νάγνωσμα.
Διάκονος: Πρσχωμεν.
Δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι.
(ω. ι´ 1-9)
ερες: Επεν Κύριος πρς τος ληλυθότας πρς ατν ουδαίους΄ μν μν λέγω μν, τι μ εσερχόμενος δι τς θύρας ες τν αλν τν προβάτων, λλ ναβαίνων λλαχόθεν, κενος κλέπτης στ κα λστής· δ εσερχόμενος δι τς θύρας ποιμήν στι τν προβάτων. Τούτ θυρωρς νοίγει, κα τ πρόβατα τς φωνς ατο κούει΄ κα τ δια πρόβατα καλε κατ' νομα κα ξάγει ατά. Κα ταν τ δια πρόβατα κβάλ, μπροσθεν ατν πορεύεται΄ κα τ πρόβατα ατ κολουθε, τι οδασι τν φωνν ατο. λλοτρί δ ο μ κολουθήσωσιν, λλ φεύξονται π' ατο΄ τι οκ οδασι τν λλοτρίων τν φωνήν. Ταύτην τν παροιμίαν επεν ατος ησος· κενοι δ οκ γνωσαν τίνα ν λάλει ατος. Επεν ον πάλιν ατος ησος· μν μν λέγω μν τι γώ εμι θύρα τν προβάτων. Πάντες σοι λθον πρ μο, κλέπται εσ κα λσταί· λλ' οκ κουσαν ατν τ πρόβατα. γώ εμι θύρα· δι' μο άν τις εσέλθ, σωθήσεται, κα εσελεύσεται κα ξελεύσεται, κα νομν ερήσει.
Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.
Ετα·
Ν Ψαλμς.
Δόξα.
Τας το εράρχου, πρεσβείαις, λεμον, ξάλειψον τ πλήθη τν μν γκλημάτων.
Κα νν.
Τας τς Θεοτόκου, πρεσβείαις, λεμον, ξάλειψον τ πλήθη τν μν γκλημάτων.

Στίχ. λέησόν με, Θεός, κατ τ μέγα λεός σου κα κατ τ πλθος τν οκτιρμν σου ξάλειψον τ νόμημά μου.
διόμελον. χος πλ. β.
Λογιωτάτων εραρχν ρχέτυπον γενόμενος κα σίων πατέρων ποιμαντικος μιμούμενος τρόπους διάκοσμος τς τν θηναίων πώφθης κκλησίας, Μιχαλ ξιάγαστε· καταλιπν γρ τν θρόνον σου κα ξορίας βαδίσας τρίβον ν καιρος δυσχειμέροις νόμων εσβολς Βουργουνδίων, σαγγέλως πολιτεύσω, μακάριε· κα νν Χριστ γαλλιώμενος ν πόλ δόξης μ παύσ Ατ πρεσβεύων πρ τν τιμώντων τν λαμπρν κα εισέβαστον μνήμην σου.

Σσον, Θεός, τν λαόν Σου...

Κανν το εράρχου,

ο κροστιχίς· «Μιχαλ Χωνιάτου, θηνν εχους ανος. Χ.»
δ α. χος δ. νοίξω τ στόμα μου.
Μ παύσ δεόμενος Χριστο πρ τν τιμώντων σε κα πίστει τν μνήμην σου τν εράν, Μιχαήλ, θείοις σμασι τελούντων, Χωνιάτα, Φρυγίας μυράπειπτρον πανευωδέστατον.

σχν θείαν νωθεν λαβν κ χρόνων νεότητος σοφίας τς θύραθεν φθης εκν διαυγς κα διήνυσας τν βίον, Χωνιάτα, μέμπτως ς ϋλος μέροψ, πανεύφημε.

Χριστο φίλε γνήσιε, γενναε κα λογιώτατε, ρχαίου ράσμιε πολιτισμο, Μιχαήλ, πεδέξατο τν θηνν πόλις ς δώρημα τίμιον σέ, ερώτατε.
Θεοτοκίον.

πείρανδρε Δέσποινα, μν Υο το πανσέπτου σου ψόθεν κατάπεμψον λέη κα οκτιρμος τος τιμσί σε ς το Θεο μητέρα σεμνήν, εσυμπάθητον κα γαν εσπλαγχνον.

δ γ. Τος σος μνολόγους.

πόλις τν θηνν τιμσα τν μνήμην σου, σφρον Μιχαήλ, τος πόνους μεγαλύνει σου, ος τλης δι᾿ γάπησιν κα στήριξιν ποιμνίου σου ν δυσχειμέροις τος τεσι.

Λιπν τν σν θρόνον κουσίως, σεπτ εράρχα Μιχαήλ, τε ο λατινόφρονες πιδρομες μπόδιζον σν καθηκόντων σκησιν ες νσον Κέαν κατέφυγες.

Χαρίτων τος πλήρεις ορανίων Πανείου το ρους σκητς θαύμαζες κα σκάμματα ατν ζήλους, γιε, πρς ρετς πόκτησιν κα ν Χριστ λοκλήρωσιν.

Θεοτοκίον.
ράϊσμα, Κεχαριτωμένη, Χριστο κκλησίας τιμαλφές, το παναγίου Τόκου σου, ράϊσον τν δούλων σου τν βίον προστασί σου κα ἀῤῥαγε μεσιτεί σου.
Κάθισμα.
χος δ. πεφάνης σήμερον.
κκλησίας σέμνωμα τν θηναίων, Μιχαλ θεσπέσιε, εροφάντορ θαυμαστέ, σαυτν κόπως νάλωσας πρ σς ποίμνης, ποιμν ς νύστακτος.
Δόξα. Τ ατό.
Κα νν. Θεοτοκίον.
Παναγία Δέσποινα, παραμυθία θλιβομένων, πλήρωσον μς φάτου χαρμονς κα προστασίας γρύπνου σου τος μελδοντας τν πάνσεπτον Τόκον σου.

δ δ. καθήμενος ν δόξ.
Νέκταρ γνώσεως τρυγήσας, Μιχαλ ξιάγαστε, Χωνιάτα μάκαρ, κ χειλέων το διδασκάλου σου, ρχιερέως Νικήτα, μέλι διστον πιγνώσεως κα σωφροσύνης παρήγαγες.

λασμν μν ξαίτει, Μιχαλ παναοίδιμε, τος νευφημοσι σ ς εράρχην θεόσοφον, ν τας θήναις αγας σου διαλάμψαντα γαθότητος κα προσφορς πρς τος γγιστα.

νερ, Μιχαήλ, θεόφρον, ς σοφίας κειμήλιον, γνώσεως ταμεον κα διανοήσεως μέλαθρον, νθρωπιστ εράρχα, διεκόσμησας ποιμασί σου τν ττικήν, νν τιμσάν σε.
Θεοτοκίον.
Το χθίστου πηρείας σος κέτας κλύτρωσαι, Κεχαριτωμένη, Θεοτόκε, θηνιώτισσα, κα χειραγώγει τος πόθ μελδοντάς σε πρς μετάνοιαν κα ρετς λοκλήρωσιν.

δ ε. ξέστη τ σύμπαντα.
Οράνωσον φρόνημα τν νν μακαριζόντων σε, Μιχαήλ, τρισμάκαρ Χωνιάτα, όκνοις πόνοις τν θηνν τν κλεινν σοφς κατηχήσαντα λαόν, τν μ γνντα πίστεως τς ρχάς, νθεώτατε.

μνομέν σε πάντοτε ς κουφιστν τς ποίμνης σου κ δυσβάκτων φόρων κα φόδου πιδρομέων ζυμιτν, Μιχαήλ, ποιμν κα φρουρ τν θηνν κα πάσης στήριγμα ττικς διάσειστον.

θήναιον σέμνωμα, κόσμησας τν θρόνον σου, Μιχαήλ, γενναε Χωνιάτα, σαπφείροις λόγων κα μαργαρίταις τς σς μέμπτου τ ντι βιοτς, εράρχα σιε κα σεμν κα πραότατε.

Θεοτοκίον.
Θεο το οκτίρμονος Λόγος θειότατος ν σεπτ νηδύϊ σου, Παρθένε, κατασκηνώσας Θεογενντορ γνή, θέωσε γένος τν βροτν, τ ε γεραρόν σε κα λαμπρς μεγαλνόν σε.

δ Ϛ. Τν θείαν ταύτην.
ττικ παγάλλεται κα χαίρει Μεσογαία εφορος, νπερ γάπησας κα τος ποσί σου βάδισας πρς σκητν Πανείου ρους πίσκεψιν.

Νν Κέα νσος τν μνήμην σου τελοσα, Μιχαήλ, καταφεύγει σοι πιστς κραυγάζουσα· φρούρει ε κα περίσκεπε τν νσον ξορίας τς κουσίου σου.

ς ερν γκαλλώπισμα σεμνεον Μουντινίτζης γεραίρει σε, ν τ πνεμά σου τ Παντεπόπτ παρέδωκας Κυρί, Χωνιάτα, σεβασμιώτατε.

Θεοτοκίον.
Να Θεο χειρότευκτε, τν μνήμην Μιχαλ τος γεραίροντας, θηνιώτισσα, κα σ λαμπρς μεγαλύνοντας ξίωσον φθίτου γαλλιάσεως.

Κοντάκιον.
χος πλ. δ. Τ περμάχ.
Τν εράρχην θηνν λαμπρς μνήσωμεν τν λογιώτατον, φιλάνθρωπον, διδάσκαλον, κουφιστν τν ν νάγκαις κα σκουμένων ν σπηλαίοις ζηλωτήν, ς βάθρον πίστεως, Μιχαλ τν Χωνιάτην, μνοις πρέπουσι πίστει ψάλλοντες· Χαίροις, πάτερ θειότατε.

Οκος.
ριστε ποιμενάρχα, Μιχαλ Χωνιάτα, νδόξων θηνν, ς πατέρων σ τιμμεν λογίων φανν κα ρχιερέων θεαυγν σέμνωμα κα μνήμην κτελοντές σου τν πάνσεπτον τρανς βομεν·
Χαρε, τ βλάστημα τς Φρυγίας·
χαρε, τ οκημα τς σοφίας.
Χαρε, θηνν τν κλεινν σεμνολόγημα·
χαρε, εκλεν μυστηπόλων κρώρεια.
Χαρε, λύχνος παμφαέστατος γαπήσεως Χριστο·
χαρε, στλος διάσειστος προστασίας το λαο.
Χαρε, καθαιρέτης τς σκοτείας κα πλάνης·
χαρε, πηρέτης τς λλόγου γέλης.
Χαρε, πατέρων θείων μόζηλος·
χαρε, γγέλων δήμων μόσκηνος.
Χαρε, θερμς ρωγς τν πενήτων·
χαρε, ταχς βοηθς τν καμνόντων·
Χαίροις, πάτερ θειότατε.

Κα ναγιγνώσκεται τ Μηνολόγιον τς μέρας, τοι τς Δ ουλίου.
Τ Δ το ατο μηνός, Μνήμη, το ν γίοις Πατρς μν νδρέου Κρήτης, το εροσολυμίτου.
Στίχοι.
Θανν φερε τν πόνων στέφος μέγα, Κρήτης ποιμήν, ο πόνος Κανν μέγας.
Τ δ τετάρτ ρχιθύτην μόρος νδρέαν ελε.

Τ ατ μέρ, Μνήμη τς θλήσεως το γίου ερομάρτυρος Θεοδώρου, πισκόπου Κυρήνης.
Στίχοι.
π σκότους θανόντι τ Θεοδώρ, Τ το προφήτου πρώϊμον φς ἐῤῥάγη.
Μνήμη τν γίων Μαρτύρων Κυπρίλλης, ρόας κα Λουκίας.
Στίχοι.
Τονο Κυπρίλλαν πρς πάλην τν πρς ξέσεις συμπαλαίσας ακβ Θες πάλαι.
δειξαν μν ρόα κα Λουκία, ς κα κόραι σθένουσι καρτερεν ξίφος.

Τ ατ μέρ, Μνήμη το γίου ερομάρτυρος Θεοδότου· κα το γίου Δονάτου, πισκόπου Λιβύης· κα τς σίας Μάρθας, μητρς το γίου Συμεών, το ν τ Θαυμαστ, ρει.

Στίχοι.
Δος κεφαλν τ Θε, Θεόδοτε, Ζων λαβες, τις οκ χει πέρας.
Δονάτος ργοις πρν δονήσας Λιβύην, δη κατοικε, ο δόνισις οκ νι.
Κν ο μεριμν, οδ τυρβάζη, Μάρθα, χεις τ λοιπ κα τελευτν τς Μάρθας.

γία σκληπις θαυματουργς ν ερήν τελειοται.

Στίχοι.
σκληπις μισθος σκληπιάδης, Παύουσα προκα κα τετμημένη νόσους.

γιος ερομάρτυς Θεόφιλος, ξίφει τελειοται.

Στίχοι.
Θεόφιλος ξαφαιρεται κάραν, Θεν φιλήσας κα πλέον ζως φίλης.

σιος Μένιγνος ν ερήν τελειονται.

Στίχοι.
Μένιγνος κπλε τν θαλαττώδη βίον, Ερν ρίστους τος νόας κωπηλάτας.

Ετα λέγομεν.
Τ ατ μέρ μνήμη το ν γίοις πατρς μν Μιχαλ το Χωνιάτου, Μητροπολίτου θηνν πνευματοφόρου.
Στίχοι.
Λογίων εραρχν, Μιχαήλ, κέρας,
θήνας κόσμησας σ ποιμασί.
Συναξάριον.
ν γίοις θεοφόρος πατρ μν Μιχαλ Χωνιάτης (1182-1222), πατρίδα σχε τς Χώνας τς Φρυγίας, νθα ατ φερώνυμος Μιχαλ ρχιστράτητος τ μέγα πετέλεσε θαμα τς λλαγς το ποταμίου ος πρς διάσωσιν το κεσε ναο ατο. μαθήτευσε παρ τος πόδας το μητροπολίτου τς πόλεως Νικήτα, το προφητικο ξιωθέντος χαρίσματος, κα ν Κωνσταντινουπόλει παρ το ετα Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης γίου Εσταθίου. Κάτοχος ν πάσης θύραθεν σοφίας διηκόνησε τ Πατριαρχεί π᾿ λίγον, ξ ο χάριτι θεί πελέγη Μητροπολίτης τς πάλαι εσήμου κα τότε σήμου πόλεως τν θηνν. ν ατας ργάσθη πρς κουφισμν το λογικο ατο ποιμνίου κ τν καθ᾿ μέραν ναγκν, τς νδημούσης πενίας κα τν πειρατικν πιδρομν ς κα τν πνευματικν λοκλήρωσιν κλήρου κα λαο τς λαχούσης ατ παρχίας. Στενς συνεδέθη μετ᾿ σίων σκητν το ν Λαυρεωτικ Πανείου ρους, μόζηλος τν τρόπων ατν γενόμενος. τν θηνν κατάληψις π τν Βουργουνδίων εσβολέων ν τει 1204 κα ξ ατς παγόρευσις ξασκήσεως τν πνευματικν κα ποιμαντικν ατο καθηκόντων θυνε τν Μιχαλ ες κουσίαν ξορίαν ες Θεσσαλονίκην, Εβοιαν κα Κέαν, νθα παρέμεινεν π δέκα πλήρεις νιαυτος ργαζόμενος δι τν χειμαζομένην ατο γέλην. Τέλος πεσύρθη ες τν ερν μονν Τιμίου Προδρόμου Μουντινίτζης παρ τς Θερμοπύλας, νθα κα τ ζν ν ερήν ξεμέτρησεν ν τει 1222 καταλιπν πλούσιον συγγραφικν ργον κα φήμην σίου εράρχου.

Τας το πνευματεμφόρου κα μολογητο εράρχου γίαις πρεσβείαις, Χριστ Θεός, λέησον κα σσον μς. μήν.
δ ζ. Οκ λάτρευσαν.
νθεώτατε τν θηναίων πρόεδρε, βολας παμφώτοις σου ποιμαντικς γωγς φώτισας ποίμνην σου κα πεδίωξας τν σκοτόμαιναν ατο πασν τν θλίψεων, Μιχαλ πνευματοφόρε.

μνοις στέφομεν τν σεβασμίαν μνήμην σου φαιδρος κάστοτε ο δμοι τς ττικς, ος λόγοις στήριξας σοφος κα πράξεσι συμπαθείας σου πρς πάντα μπερίστατον, Μιχαλ εροφάντα.

Χναι, γιε, σεμνύνονται σπαργάνοις σου κα περίχωρος τν θηνν ελαβς γεραίρει τν μνήμην σου, ν διεκόσμησας ποιμασί σου θεοτερπε, πανόσιε Μιχαλ πνευματοφόρε.

Θεοτοκίον.
δηγήτρια πλανεστάτη πέφηνας τν προστρεχόντων σοι, Μτερ Χριστο το Θεο, κα γέρας τίμητον, θηνιώτισσα, τν είποτε μνούντων σε ς νθερμον ν τ βί παραστάτιν.

δ η. Παδας εαγες.
μνοις, Μιχαήλ, σέ, Χωνιάτα, ετάκτοις ξιοχρέως μεγαλύνομεν, δώρημα πολύτιμον ττικς κα καύχημα τν θηνν τς πόλεως, σεβασμιώτατε, ς θείων μυστηπόλων πυξίον κα ρχιερέων διάκοσμον λογίων.

Στλος ἀῤῥαγς κακουχουμένων κα βάκτρον μπεριστάτων σταθερότατον, Μιχαήλ, ν τεσι δυσχειμέροις πέφηνας, στηρίζων σος διδάγμασι λαν ρθόδοξον εσήμου ττικς, ς πρχες εράρχης μέγας κα θεος ποιμενάρχης.

γαλμα σοφολογιωτάτων δείχθης ρχιερέων θεοσμίλευτον, Μιχαήλ, κα σκήνωμα χάριτος θεότευκτον· δι τν θείαν μνήμην σου πανηγυρίζοντες ο δμοι θηνν, Μεσογαίας, Κέας κα Εβοίας σ νυμνολογομεν.

Θεοτοκίον.
θυνον τος μεγαλύνοντάς σε πρς δόμους τς φθαρσίας, Μητροπάρθενε, Παναγία Δέσποινα, ς πιστν θύντειρα πλανεστάτη κράζομεν πρς λοκλήρωσιν τν μνοις κτενς μελδούντων Μιχαλ τν μνήμην, το θείου Χωνιάτου.

δ θ. πας γηγενής.
Νν πανευλαβς τν μνήμην σου γοντες τν πανσεβάσμιον, Μιχαήλ, κραυγάζομεν· τς Μεσογαίας, Κέας, Φθιώτιδος, Εβοίας κα το στεως τθίδος κόσμημα, ορανόθεν φρούρει κα περίσκεπε, Χωνιάτα, τος σο καταφεύγοντας.

λβε τιμαλφς Χριστο θείας πίστεως, μονν γίασας Μουντινίτζης, νδοξε ερομύστα, Φρυγίας βλάστημα, ν Θε παρέδωκας, μάκαρ, τ πνεμά σου, Χωνιάτα Μιχαήλ, πολύτιμον κκλησίας Χριστο σεμνολόγημα.

Στλος φωταυγς Θεο φθης γνώσεως, τν σκοτόμαιναν διάλυσας τάχιστα τς γνωσίας λλόγου ποίμνης σου κα χρυσαυγν εφρόσυνον τς πιγνώσεως νατείλας θηναίων τάγμασι, Μιχαλ Χωνιάτα, θειότατε.

Θεοτοκίον.
Χαρε, γαθή, Παρθένε θεόνυμφε, θηνιώτισσα, ελαβς βοντές σοι σν παῤῥησίαν πεκδεχόμεθα τν μητρικν πρς Τόκον σου τν πολυεύσπλαγχνον, ν κθύμως παντες δοξάζομεν ες αἰῶνας καρδί κα χείλεσι.

ξαποστειλάριον.
χος β. Γυνακες κουτίσθητε.
Διάκοσμον περίβλεπτον τν θηνν τιμήσωμεν κα Μεσογαίας κα Κέας τν θεοφόρον πολίτην ς εράρχην πάνσοφον κα σκητν μόζηλον κα μαργαρίτην πίστεως, νν Μιχαλ Χωνιάτην, τν πολυτίμητον ντως.

Θεοτοκίον.
Σεμν θηνιώτισσα, ναόν σου ξωράϊσε, Θεογενντορ Παρθένε, Μιχαλ Χωνιάτης, τς πόλεώς σου πρόεδρος κα εράρχης σιος, μεθ᾿ ο νευφημοντές σε δοξολογομεν παύστως τν σν πανίερον Τόκον.
Ες τος Ανους
στμεν στίχους δ κα ψάλλομεν Στιχηρ Προσόμοια.
χος α. Τν ορανίων ταγμάτων.
Λογίων ρχιερέων τ σεμνολόγημα κα ελαβν ποιμένων θηνν κκλησίας διάκοσμον τν θεον, δετε, λαμπρς, Μιχαήλ, εφημήσωμεν, τν Χωνιάτην, ν σμασι κα δας μελιῤῥύτοις ο χριστώνυμοι.

Τν εσβολν Βουργουνδίων μ νεχόμενος ες ττικν σν θρόνον, Μιχαήλ, κουσίως κατέλιπες κα Κέαν καταλαβν τν λαόν σου νίσχυες καθυπομεναι κακώσεις κα συμφορς σος μεστος γάπης γράμμασι.

Τος θεοπνεύστοις σου λόγοις, φιλαγιότητι, μπράκτ βιοτ σου κα γάπ πρς πέλας κόσμησας τν πόλιν τν θηνν, Μιχαλ ερώτατε, τν σκητν το σπηλαίου το Πανικο τς σκήσεως μόζηλε.

Πανηγυρίζοντες μνήμην τν εισέβαστον κα φωταυγ σου, μάκαρ Μιχαήλ, Χωνιάτα, σεπτ ερομύστα τν θηνν, τν λαμπρν ποιμασίαν σου νευφημομεν κα πόνους σου ερος ρετς πρς λοκλήρωσιν.

Δόξα. χος πλ. α.
Τ κλεινν τν θηνν στυ κα περ ατ εσημος τς ττικς παρχία ς ποιμενάρχην τιμ κα γεραίρει σε νθεον, Μιχαλ Χωνιάτα, πνευματέμφορε· σ γρ γιοπρεπς πολιτευσάμενος κα τς χρείας μφω θεραπεύσας τς λογικς σου ποίμνης ορανοπολίτης γέγονας· κα νν Χριστ συνν τ πανευϊλάτ διαλείπτως Ατ πρεσβεύεις μν φθόνως πέμψαι τ Ατο μέγα κα πλούσιον λεος.

Κα νν. Θεοτοκίον.
Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Παρθένε, κα δοξάζομέν σε, ο πιστο κατ χρέος, τν πόλιν τν σειστον, τ τεχον τ ἄῤῥηκτον, τν ἀῤῥαγ προστασίαν, κα καταφυγν τν ψυχν μν.

Δοξολογία μεγάλη κα πόλυσις.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Τ Τυπικά, ο Μακαρισμοί· κα κ το Κανόνος το γίου γ κα στ δή.
πόστολος κα Εαγγέλιον το γίου ωάννου το Χρυσοστόμου. (Ζήτει τ ΙΓ Νοεμβρίου)
πστολος
Το εράρχου (Εβρ. ζ´ 26-28, η´ 1-2).
Προκείμενον χος α’
Τ στόμα μου λαλήσει σοφίαν κα κα μελέτη τς καρδίας μου σύνεσιν.

Στίχ. κούσατε τατα πάντα τ θνη.

Πρς βραίους πιστολς Παλου τ νάγνωσμα.

δελφοί, τοιοτος μν κα πρεπεν ρχιερεύς, σιος, κακος, μίαντος, κεχωρισμένος π τν μαρτωλν, κα ψηλότερος τν ορανν γενόμενος· ς οκ χει καθ μέραν νάγκην, σπερ ο ρχιερες, πρότερον πρ τν δίων μαρτιν θυσίας ναφέρειν, πειτα τν το λαο· τοτο γρ ποίησεν φάπαξ αυτν νενέγκας. νόμος γρ νθρώπους καθίστησιν ρχιερες χοντας σθένειαν, λόγος δ τς ρκωμοσίας τς μετ τν νόμον υἱὸν ες τν αἰῶνα τετελειωμένον. Κεφάλαιον δ π τος λεγομένοις, τοιοτον χομεν ρχιερέα, ς κάθισεν ν δεξι το θρόνου τς μεγαλωσύνης ν τος ορανος, τν γίων λειτουργς κα τς σκηνς τς ληθινς, «ν πηξεν Κύριος», κα οκ νθρωπος.
λληλούϊα (γ’)
Εαγγλιον
κ το κατ ωάννην. (ω. ι´ 9-16)
Επεν Κύριος· γώ εμι θύρα· δι μο άν τις εσέλθ σωθήσεται κα εσελεύσεται κα ξελεύσεται κα νομν ερήσει. κλέπτης οκ ρχεται ε μ να κλέψ κα θύσ κα πολέσ· γ λθον να ζων χωσιν κα περισσν χωσιν. Εγώ εμι ποιμν καλός· ποιμν καλς τν ψυχν ατο τίθησιν πρ τν προβάτων. μισθωτς κα οκ ν ποιμήν, ο οκ εσ τ πρόβατα δια, θεωρε τν λύκον ρχόμενον κα φίησιν τ πρόβατα κα φεύγει΄ κα λύκος ρπάζει ατ κα σκορπίζει τ πρόβατα. δ μισθωτς φεύγει , τι μισθωτός στιν κα ο μέλει ατ περ τν προβάτων. Εγώ εμι ποιμν καλός, κα γινώσκω τ μ κα γινώσκομαι π τν μν΄ καθς γινώσκει με Πατρ κγ γινώσκω τν Πατέρα· κα τν ψυχήν μου τίθημι πρ τν προβάτων. Κα λλα πρόβατα χω οκ στιν κ τς αλς ταύτης· κκενά με δε γαγεν, κα τς φωνς μου κούσουσιν΄ κα γενήσεται μία ποίμνη, ες ποιμήν.
Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.
Κοινωνικόν.
Ες μνημόσυνον αώνιον σται δίκαιος. λληλούϊα.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις, Χωνιάτα, τν θηνν, Μιχαήλ, πόπτα, ρχιθτα κα ρωγέ, χαίροις, Μεσογαίας, Θερμοπυλν, Εβοίας κα Κέας οκτορ, θεομακάριστε.
Δίστιχα.
Μιχαλ Χωνιάτην, θηνν εχος,
σε Χαραλάμπης Νικολάου χάριν.
Σπυρίδωνα κα θανάσιον φρούρει
παύστως, Μιχαήλ, βο Χαραλάμπης.