Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Thanksgiving Akathist "Glory to God for All Things!"

By Metropolitan Tryphon (Turkestanov) of Moscow (1861-1934)

Kontakion 1 
O King of ages, Who, by the power of Thy salvific providence, holdeth in Thy right hand all the ways of man’s life: I thank Thee for all Thy visible and secret goods, for earthly life and for the heavenly joy of Thy future Kingdom. Pour forth richly Thy grace, in the future as well, on us who sing to Thee: Glory to Thee, O God, in ages!
 

Ikos 1 
I was born on earth as a feeble and helpless child, but Thy angel, spreading his shiny wings, has sheltered my cradle. From that moment Thy love shines in all my ways and miraculously guides me into the light of eternity. For that my soul lauds Thee and hails Thee with all who know Thee:
 
Glory to Thee Who hast called me into life.
Glory to Thee Who art revealing to us the beauty of the universe.
Glory to Thee Who art opening to us heaven and earth as an eternal book of wisdom.
Glory to Thy eternity in the passing world.
Glory to Thee for Thy covert and overt mercies.
Glory to Thee for every sigh of my heart.
Glory to Thee for every step of life, / every moment of joy.
Glory to Thee, O God, in ages!
 
Kontakion 2 
O Lord, how good it is for us to be Thy guests! How fine it is for us in Thy world. The fields are fragrant, the mountains rise high up into the sky, and the golden rays of sun and the light clouds are reflected in the water. All nature mysteriously speaks about Thee, all is filled with Thy mercy and all carries the seal of Thy love. Blessed be the earth which, with her short-lasting beauty, awakens the yearning for the eternal homeland in Thy kingdom, where in everlasting beauty resounds the song: Alleluia!
Ikos 2 
Thou broughtest me into this life as if into a wonderful garden. I see the sky deep and blue, the birds as they chirp in flight; I listen to the soothing rustle of trees and the sonorous sound of waters; my mouth is enjoying fragrant and succulent fruits. How wonderful it is in Thy world and how joyous it is to be Thy guest!
 
Glory to Thee for the feast of life!
Glory to Thee for the scents of lilies of the valley and roses.
Glory to Thee for the abundance and multiplicity of earthly fruits.
Glory to Thee for the glistening of morning dew.
Glory to Thee for the joyous smile of dawn / with which Thou dost waken me.
Glory to Thee for eternal life / and the kingdom of heaven.
Glory to Thee, O God, in ages!

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Ακολουθία της αγίας οικογένειας Γρηγορίου του Παλαμά




Ψαλλομένη τῇ πρώτῃ Κυριακῇ μετὰ τὴν 14ην Νοεμβρίου


Ποίημα Στυλιανοῦ Μακρῆ, Δρος Θ., Πρωτοπρεσβυτέρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου


ΝΑΟΥΣΑ, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009
Ἐν τῷ μικρῷ Ἑσπερινῷ

Ἱστῶμεν στίχους δ΄ καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοια

Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν μάρτυσι.
Καλλονὴν καὶ Κωνστάντιον, Θεοδότην Ἐπίχαριν, καὶ σὺν Μακαρίῳ τὸν Θεοδόσιον, ὁμοῦ σὺν τούτοις τε μέγιστον, φωστῆρα καὶ πρόμαχον, τῶν δογμάτων τοῦ Χριστοῦ, Ἱεράρχην Γρηγόριον, ἀνυμνήσωμεν, ἱεραῖς μελῳδίαις λαμπροφώνως, τοὺς ἐν πίστει ὁμοψύχους, καὶ κατὰ σάρκα ὁμαίμονας.

Τὴν τοῦ βίου τερπνότητα, πανοικεὶ ἀπηρνήσασθε, ἄραντες ἐπ’ ὤμων σταυρὸν ἀσκήσεως, καὶ τοὺς ὁσίους ἰχνεύσαντες, ὡς τρίβον βαδίσαντες, παρθενίας πρὸς Χριστόν, τὸν Σωτῆρα ἀφίκεσθε, Οὗ παρίστασθε, παῤῥησίᾳ νῦν ἔνδοξοι τῷ θρόνῳ, ὑπὲρ πάντων τῶν τιμώντων, ὑμῶν τὴν μνήμην πρεσβεύοντες.

φιλῶν τοὺς γονεῖς αὑτοῦ, ἢ τὰ τέκνα ὑπὲρ Ἐμέ, οὔκ ἐστί Μου ἄξιος εἶπεν Κύριος· τούτῳ τῷ λόγῳ δ’ ἑπόμενοι, συμφώνως ἐράσασθαι, προεκρίνατε Αὐτοῦ, ὑπὲρ ἅπαντα σύγγονον, θεοφόρητοι, τὴν τῶν τέκνων Θεοῦ ἐλευθερίαν, τῶν δεσμῶν τῆς μετὰ κόσμου, φιλίας ἀνταλλαξάμενοι.

Τὴν ἰσχὺν τῆς θελήσεως, ἀντιτάξασαι ὅσιαι, ἀσθενείᾳ φύσεως ἐμιμήσασθε, Παῦλον ἐθνῶν τὸν Ἀπόστολον, καὶ ὡς ἐναθλήσασαι, ἐν Βεροίᾳ θαυμαστῶς, Θεοδότη Ἐπίχαρι, ἡμιλλήσασθε, τοῖς ἐγγύθεν οἱκείοις αὐταδέλφοις, οἷς παρθένοι κατ’ ἀνδρείαν, καὶ κατὰ χάριν ἰσώθητε.

Δόξα. Ὅμοιον.
Οὐχ ὑμᾶς ἀπεχώρισεν, εὐσεβεῖς συγγενήτορες, τέκνων ἡ ἀγάπη αὑτῶν πρὸς Ἄναρχον, Θεὸν Πατέρα ἀλλ’ ἥνωσεν, αὐτοῖς ὡς προσήκοντας, μᾶλλον Αἵματι Χριστοῦ, ἡ συγγένεια Πνεύματος, ὑμᾶς ἔνδοξε, Καλλονὴ καὶ Κωνστάντιε τρισμάκαρ, οἱ ἐν βίῳ εὐσεβείας, Κυρίῳ εὐαρεστήσαντες.

Καὶ νῦν. Ὅμοιον.
Εἰς ἑπτάλοφον πόλιν σου, ᾠκοδόμησας Πάναγνε, οἶκον ἁγιότητος καὶ ὑπήρεισας, στύλους ἑπτὰ τῆς ἀσκήσεως, τὸν μέγαν Γρηγόριον, σὺν τοῖς τέταρσιν αὑτοῦ, αὐταδέλφοις καὶ τούτων δέ, τοὺς γεννήτορας, μεθ’ ὧν πρέσβευε Μῆτερ τοῦ σωθῆναι, τὰς ψυχὰς τῶν ὀρθοδόξως, μεγαλυνόντων σε Δέσποινα.

Ἀπόστιχα

Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Εὐφραθᾶ.
Κάθαρσιν φωτισμόν, καὶ θέωσιν θηρᾶσαι, ποθήσαντες ὁσίως, τὸν βίον διεξῆλθον, οἱ ἅγιοι ἑπτάριθμοι.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΝ ΤΗΝ ΣΙΤΟΔΟΤΡΙΑΝ ἐπί τῆς δυσπραγίας καί κρίσεως τῆς Ἑλλάδος (15ην Ὀκτωβρίου)



ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΝ ΤΗΝ ΣΙΤΟΔΟΤΡΙΑΝ
         πί τς δυσπραγίας καί κρίσεως τς λλάδος 
                                       ΠΡΟΛΟΓΟΣ
παρών Παρακλητικός Κανών πρός τήν Παναγίαν τήν Σιτοδότριαν, ποιήθη ς ατημα προσευχς πρός τήν τροφόν τν ρθοδόξων Χριστιανν καί σύμπαντος το κόσμου περαγίαν Θεοτόκον, λόγ τς κρίσεως τήν ποίαν ντιμετωπίζει πατρίς μας λλάς καί δεινός βασανιζόμενος λληνικός λαός.
ερά Εκών τς Παναγίας τς Σιτοδοτρίας σχετίζεται μετά το γ. μβροσίου, Στάρετς τς πτινα Ρωσίας (+ 1891). σιος ατός εναι πλέον γνωστός οκομενικς Στάρετς τς Ρωσικς ρθοδοξίας, μετά τόν σ. Σεραφείμ το Σάρωφ (+ 1833). Τήν Σιτοδότριαν τήν σχεδίασεν διος καί ες τήν συνέχειαν γιογραφήθηκε κατόπιν ντολς του, μάλιστα νταφιάσθηκε κατά τήν μέραν τιμς τς ερς ατς Εκόνος (15ην κτωβρίου).
Ες τήν Εκόνα Θεοτόκος εκονίζεται ντός δόξης καί πί λευκς νεφέλης, νά ελογ γρόν καί δεμάτια σίτου. σιος Στάρετς μβρόσιος διά τς εκόνος ατς, ήθελε νά πενθυμίσ ες τόν Ρωσικόν λαόν ( ποος κατά τόν 19ον α. ντιμετώπιζε πολλά καί ποικίλα προβλήματα καί ερίσκετο ες κατάστασιν διαρκούς κρίσεως, ποία τελικς δήγησεν ες τήν πανάστασιν το 1917), τι Θεοτόκος ς κατά χάριν μητέρα τν ρθοδόξων, εναι μόνη τροφός καί λπίς καί παραμυθία καί λύσις πάσης κρίσεως. «ν πτίν ατη γάρ – ψάλλομεν - πό μβροσίου στορήθη, να πάντοτε μν πομιμνήσκει τά λέη (τς Θεομήτορος)· σώζει δέ κ θλίψεων, τούς ν πίστει Ταύτ προστρέχοντας». Βεβαίως καί δι’ μς τούς λληνας ρθοδόξους, Παναγία εναι μητέρα μας καί πρός Ατήν καταφεύγωμεν μετά Θεόν, διαιτέρως κατά τήν παρούσαν κρίσιν, ποία δέν εναι μόνον οκονομικς φύσεως, λλά εναι καί κρίσις θεσμν, εναι κρίσις ατς τς δίας τς λληνορθοδόξου ταυτότητος τς χώρας μας.

  ερεύς ρχεται τς Παρακλήσεως μέ τήν δοξολογικήν κφώνησιν:
Ελογητός Θεός μν, πάντοτε, νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων.

χορός: μήν.

μή πάρχοντος ερέως, μες τό:

Δι’ εχν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ Θεός, λέησον καί σσον μς, μήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142).
Κύριε εσάκουσον τς προσευχς μου, νώτισαι τήν δέησίν μου ν τ ληθεί Σου, εσάκουσον μου ν τ δικαιοσύν Σου καί μή εσέλθης ες κρίσιν μετά το δούλου Σου, τι ο δικαιωθήσεται νώπιόν Σου, πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρός τήν ψυχήν μου, ταπείνωσεν ες γν τήν ζωήν μου. κάθισέ με ν σκοτεινος, ς νεκρούς αἰῶνος καί κηδιάσεν π’ μέ τό πνεμα μου, ν μοί ταράχθη καρδία μου. μνήσθην μερν ρχαίων, μελέτησα ν πσι τος ργοις Σου, ν ποιήμασι τν χειρν Σου μελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ψυχή μου ς γ νυδρός Σοι. Ταχύ εσακουσόν μου, Κύριε, ξέλιπε τό πνεμα μου. Μή ποστρέψης τό πρόσωπόν Σου π’ μο καί μοιωθήσομαι τος καταβαίνουσιν ες λάκκον. κουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό λεός Σου, τι πί Σοί λπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, δόν ν πορεύσομαι, τι πρός Σέ ρα τήν ψυχήν μου. ξελο με κ τν χθρν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με το ποιεν τό θέλημά Σου, τι Σύ ε Θεός μου. Τό Πνεμα Σου τό γαθόν δηγήσει με ν γ εθεί, νεκεν το νόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. ν τ δικαιοσύν Σου ξάξεις κ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ν τ λέει Σου ξολοθρεύσεις τούς χθρούς μου. Καί πολες πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, τι γώ δολος Σου εμί.

Καί εθύς ψάλλεται τετράκις ξ’ παμοιβς, μετά τν οκείων στίχων:

Θεός Κύριος καί πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. ξολολογεσθε τ Κυρί καί πικαλεσθε τό νομα τό γιον Ατο.
Θεός Κύριος καί πέφανεν μν
Στίχ. β’. Πάντα τά θνη κύκλωσάν με καί τ νόματι Κυρίου μυνάμην ατούς.
Θεός Κύριος καί πέφανεν μν
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου γένετο ατη καί στι θαυμαστή ν φθαλμος μν.
Θεός Κύριος καί πέφανεν μν

Ετα τά παρόντα Τροπάρια.

χος δ’. ψωθείς ν τ Σταυρ.
Σιτοδοτρίας τς Θεοτόκου Εκόνι, ο ν κινδύνοις, δυσπραγί καί πόνοις πάρχοντες, προσπίπτωμεν ν πίστει πολλ· Δέσποινα βοήθησον κβοντες ν τάχει, τόν ζυγόν τς θλίψεως φ’ μν ραμένη· Σέ γάρ μητέρα μολογομεν, γαθή, καί τ Σ σκέπ ς νήπια σπεύδομεν.

Δόξα. πολυτίκιον τς Σιτοδοτρίας. χος α’. Τς ρήμου πολίτης.
Τ σεπτ Σου Εκόνι Σιτοδοτρίας προσπίπτωμεν, κλίνοντες τό γόνυ, Παρθένε, τς ψυχς καί το σώματος· δεόμενοι ντιλήψεως, γνή, πρεσβείαις πρός Υόν Σου καί λιτας· να τύχωμεν, Παρθένε, τς παρ’ Ατο πλημελημάτων φέσεως. Δόξα τος μεγαλείοις Σου, Σεμνή, δόξα τος θαυμασίοις Σου, δόξα περβαλόντως, Κόρη, τ δυναστεί Σου.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Ακολουθία Αγίου Χαραλάμπους (10 Φεβρουαρίου)



TΗ Ι' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους τοῦ Θαυματουργοῦ.

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ


Εἰς τό, Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν Στίχους ς' καὶ ψάλλομεν
Στιχηρά, Προσόμοια τρία, δευτεροῦντες τὸ πρῶτον.


 Ἦχος α' Τῶν οὐρανίων ταγμάτων
Τῶν οὐρανίων τὰ κάλλη ποθήσας Ἔνδοξε, καὶ τῷ Χριστῷ συνεῖναι, μέτ' Ἁγίων Ἀγγέλων, παντοίας τὰς βασάνους ὑπέστης στερρῶς, καὶ τυράννων ὠμότητα, καὶ μαρτυρήσας γενναίως ὑπὲρ Χριστοῦ, συνευφραίνῃ τοῖς Μαρτύρων χοροίς.

Μαρμαρυγαῖς ἀκηράτοις καταστραπτόμενος, τοῦ νοητοῦ Ἡλίου, ὦ Χαράλαμπες μάκαρ, ὁλόφωτος ἐδείχθης Μάρτυς Χριστοῦ, ἱερεὺς τ᾽ ἐννομώτατος· διὸ Χριστῷ συνυπάρχων ἐν οὐρανοῖς, ὑπὲρ κόσμου παντὸς πρέσβευε.

 Τῶν ἀθλοφόρων χορείαις συναυλιζόμενος, ἐν οὐρανοῖς Τρισκάκαρ, παρεστώς τε τῇ θείᾳ, Τριάδι τῇ ἀνάρχῳ μνείαν ποιοῦ, τῶν τελούντων τὴν μνήμην σου, καὶ τήν πανσέβαστον κάραν σου εὐλαβῶς, προσκυνούντων μετὰ πίστεως.

Δόξα... Ἦχος β'
Ἐκκλησία σήμερον πανηγυρίζει μυστικῶς, νέαν στολὴν ἐνδυσαμένη, ὡς πορφύραν καὶ βύσσον, τὸ αἷμα τοῦ Ἀθλοφόρου Χαραλάμπους· τοῦτον γὰρ ἐν εὐσεβείᾳ ἐκθρεψαμένη, θυσίαν ἄμωμον δεκτὴν καὶ εὐάρεστον, Χριστῷ προσήγαγε. Διὸ ὁ νικητὴν τοῦτον τῶν παρανόμων ἀναδείξας, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ στεφανώσας καὶ δοξάσας, καὶ ἡμῖν κατάπεμψον, ταῖς αὐτοῦ πρεσβείαις, τὸ μέγα ἔλεος.

Καὶ νῦν ... Θεοτοκίον
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Εἰς τὸν Στίχον, Στιχηρὰ προσόμοια.

Ἦχος β' Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ
Σύμπασα ἡ Ἑλλάς, ἐνθέως νῦν ἀγάλλου, κατέχουσα ἐν κόλποις, τὴν σεβάσμιον κάραν, τὴν τοῦ Ἱερομάρτυρος.

Στίχ. Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ αὐτὸς δώσει δύναμιν καὶ κραταίωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ· εὐλογητὸς ὁ Θεὸς
θαύματος φρικτοῦ! ὢ τεραστίου ξένου! ὀστᾶ γὰρ τῶν Μαρτύρων, ἰάσεις ἐκτελοῦσι, καὶ θαύματα παράδοξα.

 Στίχ. Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει, ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται
Στίφει νῦν τῶν Πιστῶν, καὶ τῆς Ἑλλάδος παῖδες, ἀσπάσασθε προθύμως, τοῦ θείου Χαραλάμπους, τὴν κάραν τὴν σεβάσμιον.

Δόξα... Καὶ νῦν ... Θεοτοκίον
Πάγχρυσε κιβωτέ, καὶ στάμνε μανναδόχε, Μαρία Θεοτόκε, τὸν σὸν Υἱὸν δυσώπει, τοῦ σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ' Ταχὺ προκατάλαβε
ς στῦλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες, ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν σκοτόμαιναν μάκαρ· διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἠμας.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία (1.Νoεμβρίου)



ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Α'
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΔΑΒΙΔ ΤΟΥ ΕΝ ΕΥΒΟΙᾼ, ΤΝΗΣΑΣΚΗΣΑΝΤΟΣ
 Ποίημα Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

ΕΝ ΤΜΙΚΡΕΣΠΕΡΙΝ

    στμεν στίχους δ' καψάλλομεν τὰ ἑξς Προσόμοια.
χος β' Ὅτε κ τοξύλου.
τε πὸ ῥίζης ερς, ἤνθησας ς νθος εὐῶδες, Δαβδ μακάριε, τότε κ νεότητος λος θεόληπτος, ἀληθς χρημάτισας, φρονήσει τελείᾳ, καὶ ἉγίΠνεύματι, κατευθυνόμενος· θεν καες νδρα προκόψας, τς πνευματικς λικίας, ἀρετν ργάτης φθης δόκιμος.

τε Κυρίου Βαπτιστής, ὤφθη μφανς σοι καλν σε, πρς βίον νθεον, τότε κολούθησας ατγηθόμένος, κανατούτου σιε, θερμς παρεδρεύσας, πσι προετύπωσας, τν σν λαμπρότητα· θεν τεκών σε ερών σε, τς σς ξεπλάγη θέοφρον, ορανίου κλήσεως τν κφανσιν.

τε εδοκίθεϊκῇ, Πάτερ ν Εβοίᾳ ἐπέστης, ὡς λλος γγελος, τότε φροντιστήριον ψυχν σωτήριον, τΣωτρι νήγειρας, Δαβδ θεοφόρε, οα μπνουν ργανον, τς θείας χάριτος· νθα σορς σν λειψάνων, βρύει αμάτων τὰ ῥεθρα, τος πιστς προστρέχουσι τσκέπσου.

Χαίρει Λοκρς σπατρίς, θεόν σε βλαστν κεκτημένη, καμέγα καύχημα, νσος τς Εβοίας δέ, ἐν σοὶ ἀγάλλεται, ἐξαιρέτως κατέρπεται, Δαβδ θεοφόρε, κλέος εραμένη σε, καὶ ἀρωγν ληθῆ, σζοντα ατν πάσης βλάβης· θεν καὶ ἀμφότεραι Πάτερ, τν γίαν μνήμην σου γεραίρουσι.
Δόξα.χος α'.
ποβαλν ς ληθς, ἀπνεότητος Πάτερ, τς γεηρς τρυφς τν πόλαυσιν, τΧριστῷ ἠκολούθησας, ὁλικῇ ἐφέσει· κατν πάλαι σίων, τς ρετς μιμησάμενος, ἰσάγγελον ζων διήνυσας, καποικίλοις χαρίσμασι, παρΘεοῦ ἐδοξάσθης· πρέσβευε δεόμεθα, Δαβδ θεοφόρε, ὑπρ τν τιμώντων σε.