Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΝ ΤΗΝ ΣΙΤΟΔΟΤΡΙΑΝ ἐπί τῆς δυσπραγίας καί κρίσεως τῆς Ἑλλάδος (15ην Ὀκτωβρίου)



ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΝ ΤΗΝ ΣΙΤΟΔΟΤΡΙΑΝ
         πί τς δυσπραγίας καί κρίσεως τς λλάδος 
                                       ΠΡΟΛΟΓΟΣ
παρών Παρακλητικός Κανών πρός τήν Παναγίαν τήν Σιτοδότριαν, ποιήθη ς ατημα προσευχς πρός τήν τροφόν τν ρθοδόξων Χριστιανν καί σύμπαντος το κόσμου περαγίαν Θεοτόκον, λόγ τς κρίσεως τήν ποίαν ντιμετωπίζει πατρίς μας λλάς καί δεινός βασανιζόμενος λληνικός λαός.
ερά Εκών τς Παναγίας τς Σιτοδοτρίας σχετίζεται μετά το γ. μβροσίου, Στάρετς τς πτινα Ρωσίας (+ 1891). σιος ατός εναι πλέον γνωστός οκομενικς Στάρετς τς Ρωσικς ρθοδοξίας, μετά τόν σ. Σεραφείμ το Σάρωφ (+ 1833). Τήν Σιτοδότριαν τήν σχεδίασεν διος καί ες τήν συνέχειαν γιογραφήθηκε κατόπιν ντολς του, μάλιστα νταφιάσθηκε κατά τήν μέραν τιμς τς ερς ατς Εκόνος (15ην κτωβρίου).
Ες τήν Εκόνα Θεοτόκος εκονίζεται ντός δόξης καί πί λευκς νεφέλης, νά ελογ γρόν καί δεμάτια σίτου. σιος Στάρετς μβρόσιος διά τς εκόνος ατς, ήθελε νά πενθυμίσ ες τόν Ρωσικόν λαόν ( ποος κατά τόν 19ον α. ντιμετώπιζε πολλά καί ποικίλα προβλήματα καί ερίσκετο ες κατάστασιν διαρκούς κρίσεως, ποία τελικς δήγησεν ες τήν πανάστασιν το 1917), τι Θεοτόκος ς κατά χάριν μητέρα τν ρθοδόξων, εναι μόνη τροφός καί λπίς καί παραμυθία καί λύσις πάσης κρίσεως. «ν πτίν ατη γάρ – ψάλλομεν - πό μβροσίου στορήθη, να πάντοτε μν πομιμνήσκει τά λέη (τς Θεομήτορος)· σώζει δέ κ θλίψεων, τούς ν πίστει Ταύτ προστρέχοντας». Βεβαίως καί δι’ μς τούς λληνας ρθοδόξους, Παναγία εναι μητέρα μας καί πρός Ατήν καταφεύγωμεν μετά Θεόν, διαιτέρως κατά τήν παρούσαν κρίσιν, ποία δέν εναι μόνον οκονομικς φύσεως, λλά εναι καί κρίσις θεσμν, εναι κρίσις ατς τς δίας τς λληνορθοδόξου ταυτότητος τς χώρας μας.

  ερεύς ρχεται τς Παρακλήσεως μέ τήν δοξολογικήν κφώνησιν:
Ελογητός Θεός μν, πάντοτε, νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων.

χορός: μήν.

μή πάρχοντος ερέως, μες τό:

Δι’ εχν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ Θεός, λέησον καί σσον μς, μήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142).
Κύριε εσάκουσον τς προσευχς μου, νώτισαι τήν δέησίν μου ν τ ληθεί Σου, εσάκουσον μου ν τ δικαιοσύν Σου καί μή εσέλθης ες κρίσιν μετά το δούλου Σου, τι ο δικαιωθήσεται νώπιόν Σου, πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρός τήν ψυχήν μου, ταπείνωσεν ες γν τήν ζωήν μου. κάθισέ με ν σκοτεινος, ς νεκρούς αἰῶνος καί κηδιάσεν π’ μέ τό πνεμα μου, ν μοί ταράχθη καρδία μου. μνήσθην μερν ρχαίων, μελέτησα ν πσι τος ργοις Σου, ν ποιήμασι τν χειρν Σου μελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ψυχή μου ς γ νυδρός Σοι. Ταχύ εσακουσόν μου, Κύριε, ξέλιπε τό πνεμα μου. Μή ποστρέψης τό πρόσωπόν Σου π’ μο καί μοιωθήσομαι τος καταβαίνουσιν ες λάκκον. κουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό λεός Σου, τι πί Σοί λπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, δόν ν πορεύσομαι, τι πρός Σέ ρα τήν ψυχήν μου. ξελο με κ τν χθρν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με το ποιεν τό θέλημά Σου, τι Σύ ε Θεός μου. Τό Πνεμα Σου τό γαθόν δηγήσει με ν γ εθεί, νεκεν το νόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. ν τ δικαιοσύν Σου ξάξεις κ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ν τ λέει Σου ξολοθρεύσεις τούς χθρούς μου. Καί πολες πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, τι γώ δολος Σου εμί.

Καί εθύς ψάλλεται τετράκις ξ’ παμοιβς, μετά τν οκείων στίχων:

Θεός Κύριος καί πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. ξολολογεσθε τ Κυρί καί πικαλεσθε τό νομα τό γιον Ατο.
Θεός Κύριος καί πέφανεν μν
Στίχ. β’. Πάντα τά θνη κύκλωσάν με καί τ νόματι Κυρίου μυνάμην ατούς.
Θεός Κύριος καί πέφανεν μν
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου γένετο ατη καί στι θαυμαστή ν φθαλμος μν.
Θεός Κύριος καί πέφανεν μν

Ετα τά παρόντα Τροπάρια.

χος δ’. ψωθείς ν τ Σταυρ.
Σιτοδοτρίας τς Θεοτόκου Εκόνι, ο ν κινδύνοις, δυσπραγί καί πόνοις πάρχοντες, προσπίπτωμεν ν πίστει πολλ· Δέσποινα βοήθησον κβοντες ν τάχει, τόν ζυγόν τς θλίψεως φ’ μν ραμένη· Σέ γάρ μητέρα μολογομεν, γαθή, καί τ Σ σκέπ ς νήπια σπεύδομεν.

Δόξα. πολυτίκιον τς Σιτοδοτρίας. χος α’. Τς ρήμου πολίτης.
Τ σεπτ Σου Εκόνι Σιτοδοτρίας προσπίπτωμεν, κλίνοντες τό γόνυ, Παρθένε, τς ψυχς καί το σώματος· δεόμενοι ντιλήψεως, γνή, πρεσβείαις πρός Υόν Σου καί λιτας· να τύχωμεν, Παρθένε, τς παρ’ Ατο πλημελημάτων φέσεως. Δόξα τος μεγαλείοις Σου, Σεμνή, δόξα τος θαυμασίοις Σου, δόξα περβαλόντως, Κόρη, τ δυναστεί Σου.


πολυτίκιον το γ. μβροσίου τς πτινα. χος ατός.
Τν ν πτιν Γερόντων νυμνομεν τόν πρύτανην, τόν ν γιότητι μέγαν, θεοφόρον μβρόσιον· καί τούτου τ Εκόνι τ σεπτ Σιτοδοτρίας τς Παρθένου, ελαβς προσπίπτωμεν κινδυνεύοντες ο πιστοί, μετά θέρμης ναβοντες· πρόφθασον τας λιτας Σου πρός Θεόν, ρον δεινήν περίστασιν, παρον πέρ μν τάς χερας, σιε.

Καί νν. χος δ’. ψωθείς.
Τ Θεοτόκ ς μητρί κβομεν, ο τυραννούμενοι χθρο δυναστεί, τ θεϊκ Σου σκέπασον γάπ μς· σπεσον, Κόρη, ύσασθαι τν το Βελίαρ παγίδων καί τς περιστάσεως καί τς δαιμόνων μανίας· Σύ γάρ πάρχες Σιτοδότρια μν, πάντων προστάτις, σκέπη τε καί ντίληψις.

Ψαλμός ν’ (50).
λέησόν με, Θεός, κατά τό μέγα λεός Σου καί κατά τό πλθος τν οκτιρμν Σου, ξάλειψον τό νόμημά μου. πί πλεον πλνόν με πό τς νομίας μου καί πό τς μαρτίας μου καθάρισόν με. τι τήν νομίαν μου γώ γινώσκω καί μαρτία μου νώπιόν μου στι διά παντός. Σοί μόν μαρτον καί τό πονηρόν νώπιόν Σου ποίησα, πως ν δικαιωθς ν τος λόγοις Σου καί νικήσς ν τ κρίνεσθαί Σε. δο γάρ ν νομίαις συνελήφθην καί ν μαρτίαις κίσσησέ με μήτηρ μου. δο γάρ λήθειαν γάπησας, τά δηλα καί τά κρύφια τς σοφίας Σου δήλωσάς μοι. αντιες μέ σσώπ καί καθαρισθήσομαι, πλυνες με καί πέρ χιόνα λευκανθήσομαι. κουτιες μοι γαλλίασιν καί εφροσύνην, γαλλιάσονται στέα τεταπεινωμένα. πόστρεψον τό πρόσωπόν Σου πό τν μαρτιν μου καί πάσας τάς νομίας μου ξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ν μοί Θεός καί πνεμα εθές γκαίνισον ν τος γκάτοις μου. Μή πορρίψς με πό το προσώπου Σου καί τό Πνεμα Σου τό γιον μή ντανέλς π’ μο. πόδος μοι τήν γαλλίασιν το σωτηρίου Σου καί πνεύματι γεμονικ στήριξόν με. Διδάξω νόμους τάς δούς Σου καί σεβες πί σέ πιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ξ αμάτων Θεός, Θεός τς σωτηρίας μου, γαλλιάσεται γλσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου νοίξεις καί τό στόμα μου ναγγελε τήν ανεσίν Σου. τι, ε θέλησας θυσίαν, δωκα ν, λοκαυτώματα οκ εδοκήσεις. Θυσί τ Θε πνεμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην Θεός οκ ξουδενώσει. γάθυνον, Κύριε, ν τ εδοκί Σου τήν Σιών καί οκοδομηθήτω τά τείχη ερουσαλήμ. Τότε εδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ναφοράν καί λοκαυτώματα. Τότε νοίσουσιν πί τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Ετα ψάλλομεν ξ παμοιβς, πραεί τ φων καί ν ελαβεί, τόν παρόντα Κανόνα, ο κροστιχίς «ΕΙΚΟΝΙ ΣΙΤΟΔΟΤΡΙΑΣ ΠΡΟΣΠΙΠΤΩ. ΑΝΤΩΝΙΟΣ».

δή α’. χος πλ. δ’. Ερμός. γράν διοδεύσας.
περαγία Θεοτόκε σσον μς.
Εκόνι Σου, Παρθένε, ο ν πειρασμος πάρχοντες, Κόρη, Θεοπόθητε Μαριάμ, προσπίπτωμεν· Σοί τάς κεσίας, ς ες Μητέρα προσφέροντες, Δέσποινα.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
δεν το Υο Σου τήν φοβεράν μέραν, Παρθένε, καταξίωσον Σας λιτας· καί Τοτον μματι λέους, Σας κεσίαις κατάστησον βλέποντα.

Δόξα.
Κυρία Παρθένε χρας μν κρίσιν δεινοτάτην καί τόν πόνον καί τήν φθοράν πέλασον καί τήν μαρτίαν, τήν τατα πάντα μν προκαλέσαντα.

Καί νν.
δόν μετανοίας καί πιστροφς ερεν, Θεοτόκε, καθοδήγησον Σας λιτας, δεόμεθα καί πρός τόν Υόν Σου, Σύ μς δήγησον, ς δηγήτρια.

δή γ’. Ερμός. Ορανίας ψίδος.
περαγία Θεοτόκε σσον μς.
Να, Παρθένε, τεμένει τ ν τ πτιν κείμενον, ν Σ Εκών γία ποθησαύρισται, τά νν προσφεύγομεν τν ρθοδόξων, κακεσε τήν δέησιν προσφέρομεν Σοί τ Μητρί μν.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
δε, Κόρη γία, τούς τ Εκόνι Σου σπεύδοντας καί δεινο λγους καί λύπης μς πάλλαξον, τούς τ Σ χάριτι γονυκλινς ατουμένοις· πρόφθασον, πάλλαξον μς πρεσβείαις Σου.

Δόξα.
Σ Εκόνι τ θεί, Μαρία, Σιτοδότρια, σπεύδομεν ο ν θλίψεσι πάντες καί ν κρίσει πάρχοντες· ατ γάρ δέδοκας πλουσίαν τήν Σήν χάριν, ν μν πόμβρισον, γία Δέσποινα.

Καί νν.
δε πάντας, Παρθένε, τούς τ σκέπ Σου σπεύδοντας καί θερμς ατουμένους Σς ντιλήψεως· ρον τό χθος τά νν πό τς χώρας, Παρθένε, να νυμνομεν Σε, Σιτοδότρια.

Διάσωσον, τούς Σύ προσπίπτοντας, Σιτοδότρια Κόρη, εκόνι Σου γάρ τ σεπτ πισκιάζει φθόνως Σ χάρις.
πίβλεψον ν εμενεί, Πανύμνητε Θεοτόκε, πί τήν μήν χαλεπήν το σώματος κάκωσιν καί ασαι τς ψυχς μου τό λγος.

ερεύς τήν κάτωθι δέησιν, μν ψαλλόντων τό Κύριε λέησον δωδεκάκις:
λέησον μς, Θεός, κατά τό μέγα λεός Σου, δεόμεθά Σου, πάκουσον καί λέησον.
τι δεόμεθα, πέρ το ρχιεπισκόπου μν (δενος) καί πάσης τς ν Χριστ μν δελφότητος.
τι δεόμεθα, πέρ λέους, ζως, ερήνης, γείας, σωτηρίας, πισκέψεως, συγχωρήσεως καί φέσεως τν μαρτιν, πάντων τν εσεβν καί ρθοδόξων Χριστιανν.
τι δεόμεθα καί πέρ τν δούλων το Θεο (καί μνημονεύονται τά νόματα τν πέρ ν ερά Παράκλησις τελεται).
τι λεήμων καί φιλάνθρωπος Θεός πάρχεις καί Σοί τήν δόξαν ναπέμπομεν, τ Πατρί καί τ Υἱῷ καί τ γί Πνεύματι, νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων.

χορός. μήν.

Κάθισμα. χος β’. Τά νω ζητν.
Σιτοδοτρίας τ σεπτ Εκόνι νν προσπίπτωμεν, ο ν πόν ψυχς καί νάγκ νν πάρχοντες καί διατς ατούμεθα τς Θεοτόκου τό μετρον λεος καί τήν ταχεαν Ταύτης συνδρομήν καί τήν βεβαίαν Ατς ντίληψιν.

δή δ’. Ερμός. Εσακήκοα Κύριε.
περαγία Θεοτόκε σσον μς.
Τς λλάδος προστάτιδα, ρθοδόξων πάντων τήν ντιλήπτορα καί τήν κόσμου χαρς πρόξενον, Παναγία Σέ κηρύττομεν.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
πτινας τ Εκόνι τς Παρθένου προσπίπτωμεν ο ν θλίψεσι πάρχοντες, ατούμενοι χθους βαρυτάτου πολύτρωσιν.

Δόξα.
Δέησιν καί μνον τε, τόν πρός Σέ, Παρθένε, μή περείδης μου· λλά σπεσον ς φιλόστοργος, νασσα, καί λέησον τόν κάμνοντα.

Καί νν.
λος ν βορβόρ νν, τόν τς μαρτίας, ς κύων εροιμι καί κεσε κυλιώμενος, το λέους Σου τυγχάνω νεπίδεκτος.

δή ε’. Ερμός. Φώτισον μς.
περαγία Θεοτόκε σσον μς.
Τας τς Σς Μητρός κεσίαις, Πολυέλεε, μβροσίου τε δεήσ το σεπτο, φμς τούς δεομένους νν πίβλεψον.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
σαι πειρασμο καί θλιβούσης περιστάσεως, Σς Μητρός πικαμπτόμενος Χριστέ, μεσιτεί καί πρεσβεί καί δεήσεσι.

Δόξα.
δε τήν μν δυσπραγίαν ς Φιλάνθρωπος, τς Μητρός Σου πικαπτόμενος Σωτήρ τ πρεσβεί, τι Ατ νν καταφεύγωμεν.

Καί νν.
ρον φμν τόν ζυγόν τν ξένων Κύριε, μεσιτεί τς Πανάγνου καί λιτας, Σιτοδοτρίας γάρ τ Εκόνι νν προσπίπτωμεν.

δή στ’. Ερμός. Τήν δέησιν.
περαγία Θεοτόκε σσον μς.
Σωθναι πό τς κρίσεως λπίζομεν, ο πολλαπλς πταίοντες τ Κυρί· Σιτοδοτρίας γάρ προσπεσόντες τ Εκόνι, τ Θεοτόκ μετά δακρύων προσφεύγομεν, ατούμενοι τήν παρΑτς πρός τόν Θεόν μεσιτείαν καί λεος.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
Παντοίων με πόνων ψυχς πάλλαξον καί κακώσεων, τραυμάτων τε, Παρθένε· Σιτοδοτρίας γάρ τ Εκόνι προσπίπτων, τήν παρά Σο ατομαι βοήθειαν· καί Σέ θαυμάτων τήν πηγήν μολογ καί κηρύττω, Πανύμνητε.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
ωσίας τε καί ρθοδόξων πάντων, τά Σά θαυμάσια κηρύσσουσι προστάτην· καί τριχομένων κακίαις παντοίαις καί χλουμένων Βελίαρ προσκρούσεσι· καί πάντων τν ν συμφορας, μόνη βοήθεια πέλεις, Θεόνυμφε.

Δόξα.
ρμησον τήν ψυχήν μου, Παρθένε, ες λιμένα σφαλ σωτηρίας, τας Σας θερμας πρός Θεόν κεσίαις καί τ πρεσβεί Σου τήρησον τρωτον· καί πί πέτραν σφαλ τς πρός Υόν Σου πίστεως, χραντε.

Καί νν.
Συμπνίγομαι τας το βίου πάθεσι τος καθάρτοις, μολύνουσι, Μήτερ, τήν ν μοί το Κυρίου εκόνα· λλά Σύ δέομαι, Κόρη, ποκάθαρον, τας δάκρυσι καί στεναγμος, δώρησαί μοι, σεπτή Σιτοδότρια.

Διάσωσον, τούς Σύ προσπίπτοντας, Σιτοδότρια Κόρη, Εκόνι Σου γάρ τ σεπτ πισκιάζει φθόνως Σ χάρις.
χραντε, διά λόγου τόν Λόγον νερμηνεύτως, πσχάτων τν μερν τεκοσα, δυσώπησον, ς χουσα μητρικήν παρρησίαν.

ερεύς μνημονεύει ς δεδήλωται, μν ψαλλόντων τό Κύριε λέησον δωδεκάκις καί μετά τήν κφώνησιν:

Κοντάκιον. χος γ’. Τήν ραιότητα.
Σεπτήν Εκόνα Σου, πτινας καύχημα τιμμεν, Δέσποινα, Σοί ναμέλποντες δάς καί μνους, γαθή, πρεσβείας Σου ξαιτοντες· πσι γάρ θαυμάσια κτελε Σόν κτύπωμα, προσαγορευόμενον παρμν Σιτοδότρια· καί νν πέρ μν κδυσώπει τόν Υόν Σου Θεοτόκε.

Καί εθύς τό Προκείμενον.
Μνησθήσομαι το νοματός σου ν πάσ γενε καί γενε. (Δίς).
Στίχ. κουσον, Θύγατερ, καί δε καί κλνον τό ος Σου καί πιλάθου το λαο Σου καί το οκου το πατρός Σου καί πιθυμήσει Βασιλεύς το κάλλους Σου.
Μνησθήσομαι το νόματός σου ν πάσ γενε καί γενε.

ερεύς: Καί πέρ το καταξιωθναι μς τς κροάσεως το γίου Εαγγελίου, Κύριον τόν Θεόν μν κετεύσωμεν.

χορός: Κύριε λέησον (γ’).

ερεύς: Σοφία. ρθοί κούσωμεν το γίου Εαγγελίου. Ερήνη πσι.

χορός: Καί τ πνεύματί σου.

ερεύς: κ το κατά Λουκν γίου Εαγγελίου, τό νάγνωσμα. Σοφία, πρόσχωμεν.

χορός: Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι.
ν τας μέραις κείναις, ναστσα Μαριάμ, πορεύθη ες τήν ρεινήν μετά σπουδς, ες πόλιν οδα. Καί εσλθεν ες τόν οκον Ζαχαρίου καί σπάσατο τήν λισάβετ. Καί γένετο, ς κουσεν λισάβετ τόν σπασμόν τς Μαρίας, σκίρτησε τό βρέφος ν τ κοιλί ατς. Καί πλήσθη Πνεύματος γίου λισάβετ καί νεφώνησε φων μεγάλ καί επεν. Ελογημένη σύ ν γυναιξί καί ελογημένος καρπός τς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοτο, να λθ μήτηρ το Κυρίου μου πρός με; δού γάρ, ς γένετο φωνή το σπασμο σου ες τά τά μου, σκίρτησε τό βρέφος ν γαλλιάσει ν τ κοιλί μου. Καί μακαρία πιστεύσασα, τι σται τελείωσις τος λελαλημένοις ατ παρά Κυρίου. Καί επε Μαριάμ. Μεγαλύνει ψυχή μου τόν Κύριον καί γαλλίασε τό πνεμα μου πί τ Θε τ σωτρί μου. τι πέβλεψεν πί τήν ταπείνωσιν τς δούλης Ατο. δού γάρ πό το νν μακαριοσί με πσαι α γενεαί· τι ποίησέ μοι μεγαλεα Δυνατός καί γιον τό νομα Ατο. μεινε δέ Μαριάμ σύν ατ σεί μνας τρες καί πέστρεψεν ες τόν οκον ατς.

χορός: Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι.

Δόξα. χος β’.
Τας τς Θεοτόκου πρεσβείαις, λεμον, ξάλειψον τά πλήθη τν μν γκλημάτων.

Καί νν.
Τς Σιτοδοτρίας πρεσβείαις λεμον, ξάλειψον τά πλήθη τν μν γκλημάτων.

Στίχ. λεμον, λέησόν με Θεός κατά τό μέγα λεός Σου καί κατά τό πλθος τν οκτιρμν Σου ξάλειψον τό νόμημά μου.

χος πλ. β’. λην ποθέμενοι.
λβον ναφαίρετον, τήν θαυμαστήν Σου Εκόνα, ωσία χουσα, θεί εδοκί Σου, Κόρη Πάντιμε· ν πτίν ατη γάρ, πό μβροσίου στορήθη να πάντοτε μν πομιμνήσκει τά λέει Σου· σώζει δέ κ θλίψεων, τούς ν πίστει ταύτ προστρέχοντας. θεν πάντας σκέπε μς τούς καταφεύγοντας πρός Σέ καί ατουμένους, Πανύμνητε, τήν Σήν θείαν ντίληψιν.

Εθύς κφωνεται πό το ερέως λιτανευτική κεσία:
Σσον Θεός τόν λαόν Σου καί ελόγησον τήν κληρονομίαν Σου. πίσκεψαι τόν κόσμον Σου ν λέει καί οκτιρμος, ψωσον κέρας Χριστιανν ρθοδόξων καί κατάπεμψον μν τά λέη Σου τά πλούσια. Πρεσβείαις τς Παναχράντου Δεσποίνης μν Θεοτόκου καί ειπαρθένου Μαρίας, ς τήν Εκόνα τς Σιτοδοτρίας τιμμεν. Δυνάμει το Τιμίου καί Ζωοποιο Σταυρο. Προστασίαις τν Τιμίων, πουρανίων Δυνάμεων σωμάτων. κεσίαις το Τιμίου, νδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστο ωάννου.
Τν γίων νδόξων καί Πανευφήμων ποστόλων. Τν ν γίοις Πατέρων μν, Μεγάλων εραρχν καί Οκουμενικν Διδασκάλων: Βασιλείου το Μεγάλου, Γρηγορίου το Θεολόγου καί ωάννου το Χρυσοστόμου· θανασίου καί Κυρίλλου, ωάννου το λεήμονος, Πατριαρχν λεξανδρείας· Νικολάου πισκόπου Μύρων τς Λυκίας καί Σπυρίδωνος πισκόπου Τριμυθοντος, τν Θαυματουργν. Τν γίων, νδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων. Τν γίων νδόξων Μεγαλομαρτύρων Γεωργίου το Τροπαιοφόρου, Δημητρίου το Μυροβλύτου, Θεοδώρου το Τήρωνος καί Θεοδώρου το Στρατηλάτου. Τν γίων ερομαρτύρων Χαραλάμπους καί λευθερίου.Τν σίων καί Θεοφόρων Πατέρων μν. (Το γίου το Ναο, φ’ σον δέν μνημονεύθη ν τος νω). Τν γίων καί Δικαίων Θεοπατόρων ωακείμ καί ννης. ν γίων τς μέρας). Καί Πάντων Σου τν γίων. κετεύομέν Σε, Μόνε Πολυέλεε Κύριε, πάκουσον μν τν μαρτωλν δεομένων Σου καί λέησον μς.

χορός: Κύριε λέησον (12).

Καί πισφραγίζει ερεύς μετά τς δοξολογικς κφωνήσεως:
λέει καί οκτιρμος καί φιλανθρωπί το Μονογενος Σου Υο, μεθΟ ελογητός ε, σύν τ Παναγί καί γαθ καί Ζωοποι Σου Πνεύματι, νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων.

χορός: μήν.

Καί ποπληρομεν τάς λοιπάς δάς το Κανόνος:

δή ζ’. Ερμός. Ο κ τς ουδαίας.
περαγία Θεοτόκε σσον μς.
Πατρίδος λληνίδος μνήσθητι, Θεοτόκε, ς Πόλεως Κωνσταντίνου ποτέ· πέρμαχον γάρ ταύτης καί Στρατηγόν ν πίστει Σέ πιγράφεται ψάλουσα· τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
ασαι τς ψυχς μου τόν πόνον, Παναγία, ρθοδόξων προστάτης καί πρόμαχος· Σ γάρ προσπίπτω, Κόρη, τ Σ πιστασί καί γηθοσύνως κραυγάζω Σοι· τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε.

Δόξα.
Πρ τό τς μαρτίας, Παρθένε, τόν Σόν δολον καταναλίσκει, πλήν σπεσον υσθναι με· κατάσβεσον τήν φλόγαν, εχας πρός τόν Υόν Σου, να εγνωμόνως κραυζάγω Σοι· τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε.

Καί νν.
Τίμιος ναντίον Κυρίου το σίου ναδέδεικται θάνατος, Δέσποινα· το θείου μβροσίου, ατόν γάρ Εκών Σου Σιτοδοτρίας ηλόγησε ψάλλοντα· τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε.

δή η’. Ερμός. Τόν Βασιλέα τν ορανν.
περαγία Θεοτόκε σσον μς.
ραιοτάτη μορφή Σς Εκόνος, Σιτοδοτρίας, εσυμπάθητε Κόρη, πρός ν τό γόνυ ψυχς κλίνωμεν πάντες.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
νασσα Κόρη, Σιτοδοτρίας Εκόνι προσπεσόντες ο πιστοί ναβομεν· σπεσον, Παρθένε, πάλλαξον ν τάχει.

Δόξα.
Να Σου θεί ν πτινα, Παρθένε, χαίρουσα σπεύδει πληθύς τν ρθοδόξων, τυχεν συγγνώμης, λέους τε βοηθείας.

Καί νν.
Τς Βασιλείας, Παρθένε, το Υο Σου τύχοιμεν πάντες ρθόδοξοι ποθομεν, Σ μεσιτεί, δεήσι καί βοηθεί.

δή θ’. Ερμός. Κυρίως Θεοτόκον.
περαγία Θεοτόκε σσον μς.
ραος κάλει πάντων νθρώπων πέλει, Μτερ, Σός Υός πρός ν τήν δέησιν κχεε, να υσθμεν διά Σο κρίσεως βαρυτάτης.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
Νικσαι το Βελίαρ τάς μηχανάς, Παρθένε, Σ βοηθεί λπίζομεν πάντοτε, πρός Σόν Υόν τας Σας λιτας, διν βεβαίως ο πάντες σωζόμεθα.

περαγία Θεοτόκε σσον μς.
ασαι τς ψυχς μου τό λγος, Θεοτόκε, τι συνθλίβει ντόνως τόν δολον Σου· καί δώρησαί μοι τήν χαράν, να μν Σε, κλεινή Σιτοδότρια.

Δόξα.
μματι εσπλαχνίας βλέψον μν ν τάχει καί τος δούλοις Σου χείραν κτεινον· Σέ γάρ μητέρα μν κατά χάριν κηρύττομεν.

Καί νν.
Σάλον τόν τς ψυχς μου καί λγος καί δύνην, τας Σας πρεσβείαις κατάστειλον δέομαι· Σ γάρ προσφεύγω τά νν, σεπτή Σιτοδότρια.

Καί εθύς, το ερέως θυμιντος τό ερόν Θυσιαστήριον καί τόν εσεβ λαόν, ψάλλονται τά παρόντα Μεγαλυνάρια:
ξιον στιν ς ληθς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα το Θεο μν. Τήν τιμιωτέραν τν Χερουβείμ καί νδοξοτέραν συγκρίτως τν Σεραφείμ, τήν διαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοσαν, τήν ντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Εκόνι Σου τ θεί πανευλαβς προσπίπτωμεν, Κόρη, ο ν θλίψεσι τς ψυχς, ατούμενοι διατς τήν Σήν γεννααν καί ναγκααν τος πσι ντίληψιν.
λλάδος πάσης τήν δηγόν, Γένους ρθοδόξων τήν προστάτην καί βοηθόν Σιτοδοτρίας τήν Εκόνα νν τιμμεν, ς τς Παρθένου λαμπρόν ποτύπωμα.
Κατάπαυσον τόν τάραχον τς ψυχς τν δούλων Σου, Κόρη, Θεοπόθητε Μαριάμ, καί δώρησαι ερήνην Σος κέταις, πως μή παύουν το μεγαλύνειν Σε.
Βάρος, Παρθένε, ν τ ψυχ καί λγος καί πόνος πιπολάζει νν φ’ μς· Σύ ρον τόν ζυγόν τς μαρτίας, ς μεσότοιχον το Υο Σου χωρίζει μς.
Φράγκων, Σαξώνων καί  λανν, Βανδάλων, Λατίνων, Βησιγότθων, Σκανδιναυν ταπείνωσον, Κόρη, φρύν  τήν  πηρμένην, πιβουλς  δέ  τούτων  μς  πάλλαξον.
ς  πλαι  δωρήσω  θείαν  σχύν  τ  Νέβσκι  λαξάνδρ, καθυποτάξαι  τούς  λανούς, Τεύτονας  τε  λλους  χθρούς  ρθοδοξίας, οτω  καί  νν,  Παρθένε, μς  νίσχυσον.
μβροσί τ Γέροντι ο πιστοί, προσπίπτομεν πάντες ο κινδυνεύοντες ελαβς· ρον τάς χερας Πάτερ θεε πρός τήν Παρθένον καί λεος μβρισον.
Τό Μεγαλυνάριον το γίου το Ναο το γίου τς μέρας. Καί κλείομεν μετά το
Πσαι τν γγέλων α στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, ποστόλων δωδεκάς, ο γιοι Πάντες μετά τς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν ες τό σωθναι μς.

Τό Τρισάγιον καί τά Τροπάρια τατα.
χος πλ. β΄.
λέησον μς, Κύριε, λέησον μς, πάσης γάρ πολογίας ποροντες, ταύτην Σοι τήν κεσίαν, ς Δεσπότ, ο μαρτωλοί προσφέρομεν, λέησον μς.

Δόξα.
Κύριε λέησον μς, πί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ργισθς μν σφόδρα, μηδέ μνησθς τν νομιν μν. λλ’ πίβλεψον καί νν ς εσπλαχνος καί λύτρωσαι μς κ τν χθρν μν. Σύ γάρ ε Θεός μν καί μες λαός Σου, πάντες ργα χειρν Σου καί τό νομά Σου πικεκλήμεθα.

Καί νν.
Τς εσπλαχνίας τήν πύλην νοιξον μν, ελογημένη Θεοτόκε, λπίζοντες ες Σέ μή στοχήσομεν, υσθείημεν διά Σο τν περιστάσεων· Σύ γάρ σωτηρία το γένους τν Χριστιανν.

Ετα ερεύς τήν κτεν Δέησιν, μν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν Κύριε λέησον, τρίς (3) μεθ’ κάστην δέησιν, ξαιρέσει τς πέμπτης δεήσεως, μεθ’ ν ψάλλεται τοτο τεσ-σαράκοντα (40).

λέησον μς Θεός, κατά τό μέγα λεός Σου, δεόμεθά Σου, πάκουσον καί λέησον.
τι δεόμεθα, πέρ το ρχιεπισκόπου μν (δενος) καί πάσης τς ν Χριστ μν δελφότητος.
τι δεόμεθα, πέρ λέους, ζως, ερήνης, γείας, σωτηρίας, πισκέψεως, συγχωρήσεως καί φέσεως τν μαρτιν, πάντων τν εσεβν καί ρθοδόξων Χριστιανν.
τι δεόμεθα καί πέρ τν δούλων το Θεο (καί μνημονεύονται τά νόματα τν πέρ ν ερά Παράκλησις τελεται).
τι δεόμεθα, πέρ το διαφυλαχθναι τήν γίαν κκλησίαν ( Μονήν) καί πόλιν ( νσον) ταύτην καί πσαν πόλιν καί χώραν, πό ργς, λοιμο, λιμο, σεισμο, καταποντισμο, πυρός, μαχαίρας, πιδρομς λλοφύλων, μφυλίου πολέμου καί αφνιδίου θανάτου. πέρ το λεων, εμεν καί εδιάλλακτον γενέσθαι τόν γαθόν καί Φιλάνθρωπον Θεόν μν, το ποστρέψαι καί διασκεδάσαι πσαν ργήν καί νόσον, τήν καθ’ μν κινουμένην καί ύσασθαι μς κ τς πικειμένης δικαίας Ατο πειλς καί λεσαι μς.
τι δεόμεθα, πέρ το εσακοσαι Κύριον τόν Θεόν, φωνς τς δεήσεως μν τν μαρτωλν καί λεσαι μς.
πάκουσον μν, Σωτήρ μν, λπίς πάντων τν περάτων τς γς καί τν ν θαλάσσ μακράν καί λεως, λεως γενο μν, Δέσποτα, πί τας μαρτίαις μν καί λέησον μς. λεήμων γάρ καί Φιλάνθρωπος Θεός πάρχεις καί Σοί τήν δόξαν ναπέμπομεν, τ Πατρί καί τ Υἱῷ καί τ γί Πνεύματι, νν καί εί καί ες τούς ινας τν αώνων.

χορός: μήν.

Δόξα. πολυτίκιον τς Σιτοδοτρίας. χος α’. Τς ρήμου πολίτης.
Τ σεπτ Σου Εκόνι Σιτοδοτρίας προσπίπτωμεν, κλίνοντες τό γόνυ, Παρθένε, τς ψυχς καί το σώματος· δεόμενοι ντιλήψεως, γνή, πρεσβείαις πρός Υόν Σου καί λιτας· να τύχωμεν, Παρθένε, τς παρ’ Ατο πλημελημάτων φέσεως. Δόξα τος μεγαλείοις Σου, Σεμνή, δόξα τος θαυμασίοις Σου, δόξα περβαλόντως, Κόρη, τ δυναστεί Σου.

πολυτίκιον το γ. μβροσίου τς πτινα. χος ατός.
Τν ν πτιν Γερόντων νυμνομεν τόν πρύτανην, τόν ν γιότητι μέγαν, θεοφόρον μβρόσιον· καί τούτου τ Εκόνι τ σεπτ Σιτοδοτρίας τς Παρθένου, ελαβς προσπίπτωμεν κινδυνεύοντες ο πιστοί, μετά θέρμης ναβοντες· πρόφθασον τας λιτας Σου πρός Θεόν, ρον δεινήν περίστασιν, παρον πέρ μν τάς χερας, σιε.

πό το ερέως πόλυσις. Καί τν Χριστιανν σπαζομένων τήν Εκόνα τς περαγίας Θεοτόκου καί το γ. μβροσίου καί χριομένων δι’ γίου λαίου, ψάλλονται τά παρόντα Τροπάρια:

χος β’. τε κ το ξύλου.
Πάντας τούς προσπίπτοντας πιστς, τ Σ πανυπερτίμ Εκόνι, Σιτοδοτρίας σεπτς, ύου πάσης θλίψεως καί περιστάσεως· τν παθν δέ διάλυσον τόν σάλον, Παρθένε, πασι παρέχουσα χάριν σωτήριον· Σύ γάρ μν προστάτις καί πιστν πάντων σκέπη πέλεις, οα Μήτηρ το Παντάνακτος.

χος πλ. δ’.
Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τν δούλων Σου καί λύτρωσαι μς πό πάσης νάγκης καί θλίψεως.

χος β’.
Τήν πσαν λπίδα μου ες Σέ νατίθημι, Μήτερ το θεο, φύλαξόν με πό τήν σκέπην Σου.

ερεύς: Δι’ εχν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ Θεός, λέησον καί σσον μς, μήν.

http://churchsynaxarion.blogspot.com/2011/11/blog-post_13.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου