Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Παρακλητικός Κανών Παναγίας Διασωζούσης Πάτμου



 Ελογήσαντος το ερέως, τ Κύριε εσάκουσον, μεθ' τ Θες Κύριος κα τ ξς:

χος δ΄. ψωθες ν τ Σταυρ.
ς τν Σωτρα τν πάντων τεκοσα, μετ Θεν σώτειρα φθης το κόσμου, κα διασζεις μητρικ πρεσβεί σου, πάντας τος προστρέχοντας, τ σεπτ σου Εκόνι, προσφόρως κέκληται, Διασζουσα Κόρη, ξ ς πηγάζεις πσι δαψιλς, τν σν θαυμάτων, τν χάριν τν φθονον.

Δόξα. Κα
νν.
νσος Πάτμος ς θησαύρισμα θεον, τν χαριτόβρυτόν σου Κόρη Εκόνα, καταπλουτοσα μέλπει σου τ θαύματα· πάντας διασζεις γάρ, τος ατν προσκυνοντας, κα παρέχεις πασι, τος γγς κα τος πόῤῥω, παλλαγν παντοίων δυνν, κα πάσης βλάβης, ε Διασζουσα.

Ν΄ ψαλμς κα κανν.

δ α΄. χος πλ. δ΄. γρν διοδεύσας.
Σωτ
ρα τεκοσα κα Ποιητήν, ε διασζεις, κ κινδύνων πολυειδν, μόνη Διασζουσα Παρθένε, τος προσιόντας τ θεί Εκόνι σου.

ς πλοτον οράνιον ληθς, πάλαι κεκτημένη, τν Εκόνα σου τν σεπτήν, Πάτμος εσήμως μεγαλύνει, τν πρς ατν Διασζουσα χάριν σου .

Ζω
ν ερηναίαν κα εσταθ, ν ργοις γίοις, διανύειν ελικρινς, μς καταξίωσον Παρθένε, τος πεποιθότας στεῤῥῶς τ πρεσβεί σου.
Θεοτόκιον.
ν πάσ δύν κα συμφορ, ε μν δίδου, τν ταχεάν σου ρωγήν, κα πλήρου χαρς κα εφροσύνης, τς διανοίας μν Διασζουσα΄.

δ γ΄. Ορανίας ψίδος.
Διασ
ζεις παύστως ς συμπαθς Δέσποινα, τος πιστς φωνοντας ν θλίψει, τν θείαν κλσίν σου, Διασζουσα· θεν τν σν προστασίαν, κα θερμν ντίληψιν νακηρύττομεν.

ατρεύουσα πάθη τ χαλεπά, Δέσποινα, τς θαυμαστς Σου Εκόνος χάρις σωτήριος, προφθάνει παντας, τος ν κινδύνοις τελοντας, κα διώκει πασαν, χθρν πήρειαν.

γιάσματος κρήνη, ς ληθς πέφηνεν, θαυματουργός σου ν Πάτμ Εκν Πανάχραντε, καθαγιάζουσα, κα διασζουσα πάντας, Κόρη Διασζουσα τος ταύτ σπεύδοντας.
Θεοτόκιον.
Σωτηρίαν κα
ῥῶσιν, κα τν παθν ασιν, κα παλλαγν πάσης νόσου, κα πάσης θλίψεως, δίδου Πανάχραντε, τος ελαβς προσκυνοσιν, νπερ χαρίτωσας θείαν Εκόνα σου.

Διάσωσον,
ς Διασζουσα Δέσποινα φερωνύμως, πάσης βλάβης κα πηρείας κα θλίψεως, τος κζητοντας τν θείαν σου προστασίαν.
πίβλεψον...

Παρακλητικός Κανών Παναγίας Καστριανής Κέας Κυκλάδων



   Ελογήσαντος το ερέως, τ Κύριε εσάκουσον, μεθ' τ Θες Κύριος κα τ ξς:

χος δ΄. ψωθες ν τ Σταυρ.
Τν θαυμαστήν σου κα γίαν Εκόνα, Καστριαν Θεογενντορ Παρθένε, νσος Κέα χαίρουσα κτήσατο, ς σεπτν γίασμα, κα πηγν αμάτων· χάριν γρ κα λεος, κα παντς καλο δόσιν, ε λαμβάνει Κόρη ξ ατς, τν ρωγήν σου, τος πσι κηρύττουσα.

Δόξα. Κα
νν. Θεοτοκίον.
π φωτς τος εσεβέσι ποιμέσιν, φανεροτο Θεοτόκε τόπος, νθα Εκών σου γία κέκρυπται, ς θεία ερεσις, Καν τατην τν νσον, τν νακειμένην σοι, χαρς πλησε πλείστης· τι κ ταύτης βλύζεις μυστικς, τς σς ενοίας, τος Κείοις τς χάριτας.

Ν΄ ψαλμς κα κανν ο κροστιχίς:

Κέας σκέπη Καστριαν
πέλεις· Γερασίμου.

δ α΄. χος πλ. δ΄. γρν διοδεύσας.
Κατεδον οράνιον πάλαι φς, νθα Εκών σου, νευρέθη ερ ντεθεν νσος Κέα Κόρη, τν σν θαυμάτων γεραίρει τ μέγεθος.

Ε
φράνθη Κέα εσεβς, Κεχαριτωμένη, τ ερέσει τς σς Μορφς, κα ταύτην κατέχουσα ς πλοτον, τας σας πλουτίζεται πάντοτε χάρισι.

Ἀῤῥώστοις τν ασιν χορηγες, κα τος θλιβομένοις, τν τν πόνων παλλαγν, κα επλοιαν τος ναυτιλλομένοις, Καστριαν Θεοτόκε κάστοτε.
Θεοτοκίον.
Σωτήριον σκέπην κα
προσφυγν, τν σν προστασίαν, Θεοτόκε Καστριαν, πλουτοντες υσθείημεν παντοίων, πειρατηρίων το βίου κα θλίψεων.

δ γ΄. Ορανίας ψίδος.
Σπουδ
πλείστ συνλθον, ο εσεβες κάτοικοι, Κέας τς σς νήσου Παρθένε, δν κέσιον, προφρόνως μέλψαι σοι· τι ηδόκησας δοναι, τούτοις τν Εκόνα σου, ς δρον νθεον.

Καταφύγιον μέγα, κα
ν παντ φορος, ταύτην σου τς νήσου δείχθης, Παρθένε χραντε, τς καυχωμένης πιστς, τ σ γία Εκόνι· ν ε περίεπε, κ πάσης θλίψεως.

Ε
λαβς σοι Παρθένε, ναν σεπτν γειραν, νθα Εκών σου ερέθη, πανσεβάσμιος, καταφεύγοντες, πάσης νάγκης κα βλάβης, λύσιν κομιζόμεθα, τ σ χρηστότητι.
Θεοτοκίον.
Π
σαν δόσιν τελείαν, κα πν σεπτν δώρημα, κ τς σς Εκόνος ο Κεοι, ε καρπούμεθα· θεν κηρύττομεν, Καστριαν Παναγία, ν παρέχεις πάντοτε, μν βοήθειαν.

Διάσωσον, Καστριαν
Θεοτόκε τος σος κέτας, τι πάντες τ σ Εκόνι προστρέχομεν, να υσθμεν κινδύνων κα νοσημάτων.
πίβλεψον...

Α
τησις κα τ κάθισμα. χος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πηγ
γαθν, Εκών σου πέρτιμος, προνοί τ σ, τ Κέ πάλαι ερηται· πηγάζει γρ κάστοτε, αμάτων τ θεα δωρήματα, κα πληρο τς ατήσεις ε, τν πικαλουμένων σου τ νομα.

δ δ΄. Εσακήκοα Κύριε.
γνοετο μν πρότερον, π γς Εκών σου οσα χραντος, λλ ταύτην μν δέδωκας, ς παραμυθίαν ν τας θλίψεσι.

Κατιδόντες
νύμνησαν, Κεοι τν Εκόνα σου τν σεβάσμιον· κ λαγόνων γς γρ λαμψεν, ς λαμπς τς δόξης σου πολύφωτος.

σθενοσι τν ασιν, κα τος θλιβομένοις θείαν παράκλησιν, ς πηγ λέους φθονος, βλύζεις Θεοτόκε τος μνοσί σε.
Θεοτοκίον.
Συμπαθ
ς τν καλούντων σε, τ πρς σωτηρίαν πληρος ατήματα· δι τοτό σου τ χάριτι, Καστριαν, θερμς προστρέχομεν.