Μεγάλη Συγχωρητική Ευχή

Mε την ευχή αυτή παρέδωκε το πνεύμα του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης  στις 3 Ιανουαρίου του 1911. Η μεταγραφή του κειμένου, από σκιαθίτικο χειρόγραφο που φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, έγινε από τον Καθηγητή της Βυζαντινής Φιλολογίας και Παλαιογραφίας του ΕΚΠΑ κ. Φώτιο Δημητρακόπουλο, ο οποίος είναι και Πρόεδρος της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών:

Εὐχὴ λεγομένη παρὰ ἀρχιερέως ἢ πνευματικοῦ πατρὸς ἐπὶ τοὺς μέλλοντας μεταλαβεῖν τῶν ζωοποιῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων:-

Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν:-

Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, υἱὲ καὶ λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ποιμὴν καὶ ἀμνέ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὁ τὸ δάνειον τοῖς δυσὶ χρεοφειλέταις χαρισάμενος καὶ τῇ ἁμαρτωλῷ γυναικὶ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν δούς, ὁ τὴν ἴασιν τῷ παραλύτῳ δωρησάμενος σὺν τῇ ἀφέσει τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ, αὐτὸς ἄνες, ἄφες, συγχώρησον τὰς ἀνομίας, τὰς ἁμαρτίας τὰ πλημμελήματα τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια, τὰ ἐν γνώσει, τὰ ἐν ἀγνοίᾳ, τὰ ἐν παραβάσει τε καὶ παρακοῇ, γενόμενα παρὰ τοῦ δούλου σου τοῦδε……….

 εἴτε ὡς ἄνθρωπος σάρκα φορῶν καὶ τὸν κόσμον τοῦτον οἰκῶν παρέβη ἢ ἐπλημμέλησεν, εἴτε ἐν λόγῳ, εἴτε ἐν ἔργῳ, εἴτε κατὰ διάνοιαν, ἐν γνώσει τε καὶ ἀγνοίᾳ, ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ, εἴτε ὑπὸ κατάραν ἢ ἀφορισμὸν ἀρχιερέως ἢ ἱερέως ἐγένετο, εἴτε τῷ ἰδίῳ ἀναθέματι ὑπέπεσεν ἢ ὅρκον ὤμοσεν ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦτον παρέβη, ἢ ἐξ ἀλόγου θυμοῦ τινὰ τῶν χριστιανῶν ἀνεθεμάτισεν ἢ κατηράσατο ἢ ἐμωρολόγησεν ἢ ἐλοιδόρησεν ἢ κατέκρινεν ἢ κατελάλησεν ἢ ἠσχρολόγησεν ἢ ἐφθόνησεν ἢ ἐφόνευσεν ἢ ἐψεύσατο ἢ ἐμνησικάκησεν ἢ ἐθυμώθη καὶ ὠργίσθη ἢ ὑπερηφανεύσατο ἢ ἐδολιεύσατο ἢ ἐτόκευσεν ἢ ἠκηδίασεν ἢ ἠδίκησεν ἢ ἐκενοδόξησεν ἢ εἰς φιλαργυρίαν ὑπέπεσεν ἢ ἐμέθυσε καὶ ἔμεσεν ἢ πρὸς φαρμακοὺς καὶ μάγους καὶ ἐπαοιδοὺς καὶ κληδονιστὰς καὶ τῶν ὁμοίων τούτοις προσέδραμε, ἢ ἐγαστριμάργησεν ἢ ἠδηφάγησεν ἢ ὑπὸ ἀπληστείαν ἐγένετο ἢ ἐπόρνευσεν ἢ ἐμοίχευσεν ἢ ἐμαλακίσθη ἢ ἐπαιδοφθόρησεν ἢ σοδομητικὰς πράξεις ἐποίησεν ἢ ἀρσενοκοίτησεν ἢ ἐπτηνοβάτησεν ἢ ἐκτηνοβάτησεν ἢ ἐμάστιξεν ἢ ἐρράβδισεν ἢ ἐρράπισεν ἢ ἐραδιούργησεν ἢ ἣρπασεν ἢ ἔκλεψεν ἢ ὑπὸ ἀσπλαχνίας καὶ σκνηπίας σφιγγόμενος τοῖς πτωχοῖς παρεῖδε καὶ οὐκ ἠλέησεν, οὐδὲ εὐηργήτησε κατὰ δύναμιν, ἢ κατὰ διάνοιαν ἐβλασφήμησεν καὶ ἀκαθάρτοις ἐνθυμήσεις ἐνεθυμήθη ἢ ἀδελφὸν ἔθλιψεν ἤ ἐσυκοφάντησεν ἢ παρεῖδε ἢ παρεπίκρανεν ἢ ἱσταμένου αὐτοῦ εἰς προσευχὴν καὶ ψαλμωδίαν ὁ νοῦς αὐτοῦ εἰς τὰ πονηρὰ καὶ βιωτικὰ περιεπόλευσεν, ἢ φίλαυτος καὶ κοιλιόδουλος ἐγένετο ἢ παρὰ τὸ πρέπον ἐτρύφησεν ἢ ἐλαθροφάγησεν ἢ εὐτράπελα ἐλάλησεν ἢ ἀφρόνως ἐγέλασεν ἢ κάλλος μάταιον ἐθεάσατο καὶ ὑπ’αὐτοῦ ἐθέλχθη, ἢ τὰ μὴ δέοντα ἐφλυάρησεν ἢ συνεκυλίσθη μετὰ ἑτέρου σώματος καὶ ἐκ τῆς ἰδίας σαρκὸς ἐγένετο ῥεῦσις, ἢ τὸ ἐλάττωμα τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ εἶδε καὶ κατέκρινεν καὶ τὰ ἑαυτοῦ ἐλαττώματα καὶ ἁμαρτήματα παρεῖδε καὶ παρεβλέψατο, ἢ τῆς εὐχῆς αὐτοῦ ἠμέλησε  καὶ τὴν ἐντολὴν τοῦ πνευματικοῦ πατρὸς αὐτοῦ οὐκ ἐφύλαξεν, ἢ ἐρραθύμησεν ἢ ἐπαρρησιάσατο καὶ ὡς δοκησίσοφος ἐλάλησε καὶ ἐματαιολόγησεν ἢ ἀργολόγησεν ἢ ἄλλο τι πονηρὸν καὶ μὴ δυνάμενον ἐξαγγελθῆναι ἐποίησεν∙

 ἐκ πάντων οὖν τούτων τῶν δυσχερῶν καὶ πονηρῶν πταισμάτων ἐλευθέρωσον τὸν δοῦλόν σου τόνδε, φιλάνθρωπε Κύριε, καὶ ἄλλο εἴ τι ἥμαρτεν ὡς ἄνθρωπος κατὰ τὴν εἰς ἄφατον καὶ ἀνεξίκακον μακροθυμίαν καὶ χρηστότητι, ἐλέησον καὶ συγχώρησον αὐτῷ πάντα∙

 ναὶ, δέσποτα Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐπάκουσόν μου δεομένου τῆς σῆς ἀγαθότητος ὑπὲρ τοῦ δούλου σου τοῦδε, καὶ πάριδε ὡς ἀμνησίκακος Θεὸς τὰ ἐπταισμένα αὐτῷ πάντα, ἀκάθαρτα ἀνομήματα, ἅπερ ὡς ἄνθρωπος ἔπραξεν ἢ ἐνεθυμήθη, αὐτὸς γὰρ ὁμολογεῖ ὁ ἄθλιος ἐνώπιον τῆς βασιλείας σου Κύριε, ὅτι ταῦτα πάντα καὶ ἕτερα πλείονα ἐποίησε καὶ διὰ τοῦ ἐλέους σου, ἐπάκουσόν μου τοῦ ἀναξίου δούλου σου δεομένου ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ ἀπάλλαξον αὐτὸν τῆς αἰωνίου κολάσεως καὶ κληρονόμον αὐτὸν ποίησον τῶν αἰωνίων σου ἀγαθῶν, μετὰ πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος σοι εὐαρεστησάντων· καὶ ἀξίωσον αὐτὸν ἀκατακρίτως μετασχεῖν τῶν ἁγίων ἀχράντων, ἀθανάτων καὶ φοβερῶν καὶ φρικτῶν σου μυστηρίων.

Σὺ γὰρ εἶπας δέσποτα ὅτι ὅσα ἄν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα καὶ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὅσα ἂν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα καὶ ἐν τῷ οὐρανῷ· ὅτι σὺ εἶ μόνος ἀναμάρτητος καὶ δυνάμενος ἀφιέναι ἁμαρτίας καὶ σοὶ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου πατρὶ, καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ, καὶ ζωοποιῷ σου πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν. 

Akathist to Saint Mary of Egypt and Saint Zosimus

Kontakion 1

We glorify You, Heavenly Father, for You raise up sinners to sainthood in response to their repentance and from the boundless creativeness of Your compassionate and merciful ways. Whether we live in the depth of depravity or in the peace of prayer, You know our heart and You call us forth into Your marvelous light. We see Your unfathomable love illustrated so clearly in the lives of the penitent Saint Mary of Egypt and the priest Saint Zosimus. We therefore exalt You, Gracious Father, and cry out to Your holy saints, saying:

Rejoice, Saint Mary, beloved penitent and giver of hope.
Rejoice, Saint Zosimus, humble priest and finder of true holiness.
Rejoice, unity of all saints from every walk of life.

Ikos 1

“Forgive me for God’s sake,” said Saint Mary when she was found by Saint Zosimus in the desert beyond the Jordan River. Indeed, forgive us, holy saints of God, as we approach you with our praises and supplications. Forgive us, in the Name of God, for we are sinful men and women and we humbly bow down before you. Henceforth, let all the repentant say, “Lord, have mercy upon me a sinner,” as we devotedly bring forth words of praise to God’s wonderful saints:

Rejoice, for you are filled with the Holy Spirit.
Rejoice, for you pour out your blessings upon us.
Rejoice, for you left behind your former pursuits.
Rejoice, for you satisfied your spiritual thirst in the desert.
Rejoice, for you understood each other’s desire for purity.
Rejoice, for you beheld each other’s holiness of life.
Rejoice, for God filled you with interior peace and beauty.
Rejoice, for your repentance and humility were acceptable.
Rejoice, for you fill us with awe and inspiration.
Rejoice, for you accept our quest for spiritual prosperity.
Rejoice, for God shines His wisdom and forgiveness through you.
Rejoice, for you manifested the Church in a wilderness gathering.
Rejoice, unity of all saints from every walk of life.

Kontakion 2

Saint Mary of Egypt, holy desert dweller, may we not depart this life until we understand the ways of repentance and the benefits of prayer. To that end, may we also not live another day devoid of your guidance. Lead us beyond the dreadful sins of our disobedience and above the plateau of any spirituality gained thus far. Let us touch your feet in veneration of your holiness, Saint Mary, as we reach out from our entrenched and habitual wickedness. We implore you to cause the desert sun to burn away the coarseness of our conduct and melt the hardness of our heart, so that we may assemble in peace and say to one another: Alleluia.

Ikos 2

The fruit of your repentance, blessed hermitess, provides holy nourishment for all those enslaved to character defects and demonic tendencies. Many people are poisoned and corrupted, not only by carnality but by escapism and intellectualism. Among believers and unbelievers, there is widespread starvation for purity and serenity. We therefore turn to you, Saint Mary, hoping to receive the fruits of your labor, so that we may partake of holiness and offer you rightful praises in return:

Rejoice, holy desert mother, for the modern world is refreshed by your fruitful austerity.
Rejoice, woman of prayer, for the Church celebrates your feats of piety during Great Lent.
Rejoice, Godly-minded penitent, for the consequences of your solitude are of comfort to many.
Rejoice, grace-filled servant of God, for the results of your obedience bring hope to all.
Rejoice, for God blessed you with spiritual insight, and we turn to you with our defects.
Rejoice, for God fed you with His Word, and we run to you with our heartaches.
Rejoice, for though you were driven by unseemly passions, you were drawn close to God.
Rejoice, for though you sank down into the pit of perversion, you found your true purpose in prayer.
Rejoice, for the power and mercy of God were confirmed in your life.
Rejoice, for you spurned the lies of Satan and kept your eye single.
Rejoice, for all true Christians rejoice with you in your victory.
Rejoice, for we also pray to overcome all impurities through Christ.
Rejoice, Saint Mary, beloved penitent and giver of hope.

Kontakion 3

Saint Zosimus, blessed abba, your lifetime of holiness endears you to those who have loved God since childhood as well as those who have tasted the bitterness of waywardness. You are a light in the darkness, for the love of God’s Commandments always filled your heart and directed your steps throughout your entire life. All those blessed with your holy intercession therefore say: Alleluia.

Ikos 3

You have shown us, Saint Zosimus, that true holiness springs forth from a pure heart. Until we worship God in repentance and humility, and unless we love one another, then all our achievements are open to delusion and division. You are admirable, for you overcame sundry temptations to which many people, believers and unbelievers, have submitted their souls with either relish or regret. We therefore turn to you, holy priest and monk, and ask your blessing upon us as we offer you these praises:

Rejoice, man of virtue, for God infused you with a desire for sacred humility.
Rejoice, holy father, for you acquired the grace of the Holy Spirit.
Rejoice, blessed elder, for you died to self and rose with your Savior, Jesus Christ.
Rejoice, for God chose you for a purpose, and we turn to you in our imperfection.
Rejoice, for God granted you ultimate meaning, and we run to you in our insufficiency.
Rejoice, for though you were already a monk, you endeavored to bring forth new spiritual fruit.
Rejoice, for though you practiced the monastic rule, you sought further illumination upon your path.
Rejoice, for you journeyed from a familiar monastery and into the mysterious wilderness.
Rejoice, for there you found salvation from your own thoughts.
Rejoice, for you walked forward into a desolate land under the sun.
Rejoice, for there you met a living human being who had conquered the devil.
Rejoice, Saint Zosimus, humble priest and finder of true holiness.

Kontakion 4

We see that the saints arise from various walks of life, both men and women, to the glory of God and for the edification of the faithful. They come from respected parents as well as dysfunctional backgrounds, from the educated and the unschooled, from the priesthood and the workforce, and many from the monastery and the desert. Whether known or unknown to us, their constant prayers enable us to say: Alleluia.

Ikos 4

Saint Mary and Saint Zosimus, we venerate you and all the saints who exhibit God’s diversity in creation and unity of Church. You have shown us that all people can find a path and a purpose, if only we repent and exercise humility. May everyone answer the divine call to service, as we honor some of our predecessors who continue to shine forth a glorious light upon our spiritual journey:

Rejoice, Saint Matrona of Moscow, through sightlessness you transcended all barriers to holiness.
Rejoice, Saint Xenia of St. Petersburg, through homelessness you blessed people and built a church.
Rejoice, Saint Sofia of Suzdal, through imprisonment you lived in the freedom of unceasing prayer.
Rejoice, Saint Anna of Kashin, through renunciation of the world you gained the love of the people.
Rejoice, Saint Arsenius of Konevits, monk and coppersmith who brought an icon of the Theotokos to Russia from Mount Athos.
Rejoice, Saint Herman of Alaska, Russian missionary who became a cherished saint in the New World.
Rejoice, Saint Patapios of Thebes, simple hermit who preached the Word of God.
Rejoice, Saint Publia of Antioch, widow and deaconess who raised her son in holiness of life.
Rejoice, Saint Theodore of Novgorod, Fool for Christ who wisely foretold of impending famine.
Rejoice, Saint Gregory the Byzantine, humble monk of Mount Athos who gave spiritual guidance to Saint Gregory Palamas.
Rejoice, Saint Caluf, martyr of Egypt, who said, “I endure everything in expectation of the future life.”
Rejoice, Saint Benedict of Nursia, who said, “The evil of murmuring must not for any reason at all be shown by any word or deed.”
Rejoice, unity of all saints from every walk of life.

Kontakion 5

Saint Mary, on the Feast of the Exaltation of the Cross, you were obstructed from entering a church by an invisible force. You were not accepted, because you had not yet renounced your unacceptable pursuits. Nonetheless, our merciful God desired your salvation. While others entered the church unobstructed, you were left alone outside to ponder the meaning of your life and the way of the Holy Cross, so that you might say: Alleluia.

Ikos 5

You later said to Saint Zosimus, “May God defend us from the evil one and from his designs, for fierce is his struggle against us.” You have thereby taught us, holy mother, that although the devil can tempt and torment, God seeks us and offers us a path to the Eternal Kingdom where all the righteous dwell. In recognition of our own struggles, and in repentance of our harsh ways, we bring these supplications to you:

Rejoice and remove all coldness from our heart.
Rejoice and banish all competition from our mind.
Rejoice and eliminate all negativity from our speech.
Rejoice and rid all delusions from our service to the Church.
Rejoice and demolish the barricade of our impure passions.
Rejoice and clear the snags of our corrupted perceptions.
Rejoice and break the chains of our defiled choices.
Rejoice and crumble the tower of our tainted customs.
Rejoice and fill us with hope and faith.
Rejoice and move us to repent and pray.
Rejoice and encourage us to persevere and overcome.
Rejoice and lead us to victory through the Cross of Christ.
Rejoice, Saint Mary, beloved penitent and giver of hope.

Kontakion 6

As you lamented your former pursuits, Saint Mary, you saw an icon of the holy Theotokos. Then, with deep faith and profound humility, you repented before the Mother of God and you implored her mercy upon your grievous condition. You asked her to open the doors of the Church to you, so that for the first time in your life you could truly say: Alleluia.

Ikos 6

Saint Mary, you were then included with the others who were entering the church to celebrate the Feast of the Exaltation of the Cross. Your repentance was accepted, and you were able to understand the lifegiving power of the Holy Cross and the Blood of Jesus Christ. You dedicated yourself to the Virgin Mother, referring to her as the Acceptress of Repentance. In like manner, may we all bow to the Theotokos today with heartfelt praises:

Rejoice, Mother of God, for your Innocent Son calls sinners to repentance.
Rejoice, Virgin Birthgiver, for your pity extends to those who have defiled their purity.
Rejoice, for you offer help to those who have no other resources.
Rejoice, for you accept the repentance of the most disgraceful.
Rejoice, for you desire the salvation of all the possessed.
Rejoice, for you take back what the devil has captured.
Rejoice, for you commiserate with the turmoil of the human heart.
Rejoice, for you understand the misperceptions of the mortal mind.
Rejoice, for you lift up those who admit to their failings.
Rejoice, for Saint Mary of Egypt is the fruit of your mercy.
Rejoice, for you instilled within her confidence in your compassion.
Rejoice, Acceptress of Repentance who opened the doors of the Church to Saint Mary of Egypt.

Kontakion 7

Saint Mary, you devotedly prayed to the Theotokos for guidance, from that day onward and throughout the remainder of your life of solitude. Your only desire was to please God and to honor the wishes of the holy Virgin Mother. This new pursuit led you into the desert beyond the Jordan River, where you would pray unceasingly and continue to say: Alleluia.

Ikos 7

Never again did you see another human being, not until many years later when you were found by Saint Zosimus, for you were immersed in prayer and fasting. You kept before you the image of the icon of the Mother of God as you worked out your salvation in the arena of the desert, hidden in Christ. We therefore beseech your acceptance, Saint Mary of Egypt, of our earnest praises:

Rejoice, brilliant sunray of repentance.
Rejoice, desert lily of humility.
Rejoice, firm rock of faith.
Rejoice, spacious sky of hope.
Rejoice, amazing variety of creation.
Rejoice, glad receiver of salvation.
Rejoice, sturdy root of unity.
Rejoice, lasting fragrance of prayer.
Rejoice, luminous star of vigilance.
Rejoice, splendid morning of obedience.
Rejoice, pure oasis of victory.
Rejoice, enduring vine of sanctity.
Rejoice, Saint Mary, beloved penitent and giver of hope.

Kontakion 8

Saint Zosimus, lover of God since childhood, you reached the peak of spirituality in accordance with rules and standards, as well as through study of the Scriptures. However, since it is the way of Satan to especially target those who love God, the evil one planted within you germs of pride in your achievements. You began to regard yourself as perfect and not in need of any assistance. “Is there a man in the desert who has surpassed me?” Nonetheless, God had compassion upon your struggle, and you said: Alleluia.

Ikos 8

An angel came to you and directed you to undertake a spiritual journey, leaving behind your former pursuits and opening your heart to learn the merciful ways of God through someone who had conquered the devil. We marvel at God’s tender care of His beloved ones and His calling forth of all sinners to salvation. For this reason, Father Zosimus, we bring rightful praises to you:

Rejoice, for an angel guided your steps.
Rejoice, for you humbly proceeded as instructed.
Rejoice, for you sought to live in the presence of God.
Rejoice, for you avoided the approval of men.
Rejoice, for you went forward into the unknown.
Rejoice, for you repudiated the taunting of Satan.
Rejoice, for you hungered for imperishable food.
Rejoice, for you thirsted for redemptive waters.
Rejoice, for you crossed over the Jordan as a seeker of truth.
Rejoice, for you entered the desert as though it were a church.
Rejoice, for the sun shone like a glowing candle.
Rejoice, for the vast land was open to the prayerful.
Rejoice, Saint Zosimus, humble priest and finder of true holiness.

Kontakion 9

We know that Jesus Christ can cause the lame to walk and the blind to see, and even raise the dead back to life again. Saint Zosimus, may our feet follow the Savior wherever He leads, for He desires to give us abundant life and not death. May our eyes, like yours, behold the image of God in everyone we meet, that with you we may say: Alleluia.

Ikos 9

Father Zosimus, you exalted the Holy Cross in the good soil of your heart. After a lifetime of serving God and others, you separated the wheat from the chaff in your acquisition of knowledge and practices. You believed in God and yearned for deeper faith and utter repentance, wandering the desert with childlike trust and priestly conviction. May we emulate your holy quest as we offer you these praises:

Rejoice, strong oak of patience.
Rejoice, ample foliage of virtues.
Rejoice, flowing shroud of worship.
Rejoice, perpetual wave of prayer.
Rejoice, bright springtime of truth.
Rejoice, delicate scent of devotion.
Rejoice, rich reservoir of Psalms.
Rejoice, golden vessel of blessings.
Rejoice, ready seeker of righteousness.
Rejoice, new journey of faith.
Rejoice, full profit of consecration.
Rejoice, pure heart of renewal.
Rejoice, Saint Zosimus, humble priest and finder of true holiness.

Kontakion 10

The lives of Saint Mary of Egypt and Saint Zosimus demonstrate the sovereignty of God over His creation. God created male and female, and both can attain to true holiness through repentance and humility. Let us not puff ourselves up in superficial adherence to rules, or delude ourselves in the adoption of false spiritual notions, or surrender ourselves to worldly systems of thought, for all these things can be achieved without purity of heart. Instead, let us emulate Saint Mary and Saint Zosimus who intercede for us as they say: Alleluia.

Ikos 10

All the saints were clean of heart, no matter their walk of life, or their family history, or their cultural heritage. Nobody is instantly acceptable by birthright, and no seeker is unacceptable if they repent of their former pursuits. With this in mind, let us again honor some of our predecessors with fitting praises:

Rejoice, Saint Lucillian at Byzantium, upon reaching old age you were baptized a Christian and became a martyr.
Rejoice, Saint Bessarion of Egypt, upon being baptized as a youth you made a pilgrimage to the desert monasteries.
Rejoice, Saint Anysia of Thessalonica, upon the death of your parents you lived a life of prayer and were martyred.
Rejoice, Saint Athanasios of Athos, upon being orphaned you were raised by a nun and you founded a monastery on Mount Athos.
Rejoice, Saint Gleb Andreivich, for you were the holy and youngest son of Saint Andrei Bogolyubsky.
Rejoice, Saint Concordia of Rome, for you were the foster mother of Saint Hippolytus.
Rejoice, Saint Theodore of Novgorod, for you were the holy brother of Saint Alexander Nevsky.
Rejoice, Saint Nahum of Ochrid, for you were a disciple of Saints Cyril and Methodius.
Rejoice, Saint Gurias of Kazan, while falsely imprisoned you wrote a book for children.
Rejoice, Saint Eutropia of Alexandria, while ministering to imprisoned Christians you were arrested and martyred.
Rejoice, Saint Julian of Dalmatia, who said, “Do not trust the gods you have made with your hands, rather know the God Who out of nothing created Heaven and earth.”
Rejoice, Saint John of Damascus, who said, “What right have emperors to style themselves lawgivers in the Church?”
Rejoice, unity of all saints from every walk of life.

Kontakion 11

When Saint Zosimus found Saint Mary in the desert, she told him the story of her life. Saint Zosimus was edified by her example of utter repentance and profound humility. Herein we see again the marvel of holiness in diversity: for a priest who was accustomed to serving at the altar learned from a woman who had been hindered from entering a church. Through God’s mercy, two people heretofore unknown to each other were now unified for a purpose, and they said: Alleluia.

Ikos 11

Each one implored the prayers and blessings of the other, and related to each other in acceptance of their mutual pursuit of truth and sanctity. Let us also pray for one another and learn something from everyone, always exalting the Cross of Christ with our words and deeds. Now, let us bring more praises to the wondrous Saint Mary of Egypt and the honorable Saint Zosimus:

Rejoice with all the monasteries old and new.
Rejoice with all the priests in every church.
Rejoice with all the people during Great Lent.
Rejoice with all the solitaries in clefts of rocks.
Rejoice in every language known to man.
Rejoice in every Christian home under Heaven.
Rejoice in the farthest corner of the earth.
Rejoice in the smallest town in the world.
Rejoice by the Jordan River.
Rejoice on the Mount of Olives.
Rejoice from the sycamore tree.
Rejoice at the Pool of Siloam.
Rejoice, unity of all saints from every walk of life.

Kontakion 12

“Glory to God Who bestows great gifts on those who love Him,” said Saint Zosimus. The holy father returned to the monastery, but beheld Saint Mary one more time when he went to her a later with Holy Communion. Upon approaching the Jordan River, he saw Saint Mary on the other side. She then walked on the water, crossing over the Jordan to receive Holy Communion. Father Zosimus trembled and said: Alleluia.

Ikos 12

Saint Mary departed this life shortly after receiving Holy Communion. She was found by Saint Zosimus, another year later, when he again entered the desert in search of her. He buried her, with the help of a lion that dug up the earth for the old priest. Saint Zosimus then glorified God for the remainder of his life, passing on the story of Saint Mary of Egypt. We therefore dutifully offer praises to these two magnificent saints of God:

Rejoice, for you give us a spiritual perspective on life.
Rejoice, for you provide us with a model for human relationships.
Rejoice, for your ways were acceptable to the Eternal God and to the holy Theotokos.
Rejoice, for you were of service to each other and to the whole Church of Christ.
Rejoice, for you show us that purity of heart is the utmost pursuit.
Rejoice, for you teach us that God responds to those who seek Him.
Rejoice, for you fill us with the joy of repentance.
Rejoice, for you endow us with the peace of humility.
Rejoice, for all the priests learn piety from you.
Rejoice, for the monks and nuns are encouraged by you.
Rejoice, for all the people find hope in you.
Rejoice, for the sinners are awakened by you.
Rejoice, unity of all saints from every walk of life.

Kontakion 13

From the monasteries to the deserts, from the great cathedrals to the simple missions, the holy influence of Saint Mary of Egypt and Saint Zosimus is felt by all the faithful. Let us apply their spirituality to our various walks of life, according to God’s purpose and mercy, so that we may all gather together now and in the Kingdom of Heaven: Alleluia!

(This kontakion is read thrice)
And again Ikos 1 and Kontakion 1:

Kontakion 1

We glorify You, Heavenly Father, for You raise up sinners to sainthood in response to their repentance and from the boundless creativeness of Your compassionate and merciful ways. Whether we live in the depth of depravity or in the peace of prayer, You know our heart and You call us forth into Your marvelous light. We see Your unfathomable love illustrated so clearly in the lives of the penitent Saint Mary of Egypt and the priest Saint Zosimus. We therefore exalt You, Gracious Father, and cry out to Your holy saints, saying:

Rejoice, Saint Mary, beloved penitent and giver of hope.
Rejoice, Saint Zosimus, humble priest and finder of true holiness.
Rejoice, unity of all saints from every walk of life.

Ikos 1

“Forgive me for God’s sake,” said Saint Mary when she was found by Saint Zosimus in the desert beyond the Jordan River. Indeed, forgive us, holy saints of God, as we approach you with our praises and supplications. Forgive us, in the Name of God, for we are sinful men and women and we humbly bow down before you. Henceforth, let all the repentant say, “Lord, have mercy upon me a sinner,” as we devotedly bring forth words of praise to God’s wonderful saints:

Rejoice, for you are filled with the Holy Spirit.
Rejoice, for you pour out your blessings upon us.
Rejoice, for you left behind your former pursuits.
Rejoice, for you satisfied your spiritual thirst in the desert.
Rejoice, for you understood each other’s desire for purity.
Rejoice, for you beheld each other’s holiness of life.
Rejoice, for God filled you with interior peace and beauty.
Rejoice, for your repentance and humility were acceptable.
Rejoice, for you fill us with awe and inspiration.
Rejoice, for you accept our quest for spiritual prosperity.
Rejoice, for God shines His wisdom and forgiveness through you.
Rejoice, for you manifested the Church in a wilderness gathering.
Rejoice, unity of all saints from every walk of life.

A Prayer

Saint Mary of Egypt, we beseech you to accept our prayer, in the Name of God, for we turn to you in veneration of your holiness and in supplication of your intercession. We also wish to dedicate our lives to the Virgin Mother and to go wherever she directs us. In this way, we shall be blessed with true happiness and inherit the Kingdom of Heaven.

Saint Zosimus, we implore you to bless all our endeavors, for the sake of Christ, as we turn to you in admiration of your spiritual journey. We also desire to seek and find true holiness, and to abide in Jesus Christ forevermore. For this we pray, and for this we thank you and all the saints in Heaven. Amen.

blog.obitel-minsk.com 

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΠΕΡΠΕΤΟΥΑΣΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ

Ἡ Μνήμη αὐτῆς τελεῖται τῇ Α΄ Φεβρουαρίου.

Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

ΕΝ Τῼ ΜΙΚΡῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ

Μετὰ τὸν Προοιμιακὸν εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στίχους δ΄ καὶ ψάλλομεν
τὰ ἑξῆς Προσόμοια·

Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.

Βλάστημα περίδοξον

τῆς Καρχηδόνος, ἐξήνθησας

ἀριστείας λευκάνθεμα

καὶ κρίνα, Περπέτουα

σῶφρον, μαρτυρίου,

ἐν τῇ Καρχηδόνι,

ἐν ᾗπερ πρὸ τυραννικοῦ

ἤθλησας βήματος καὶ πρὸ βρέφους σου

θηλάζοντος, πανεύφημε

Κυρίου Μάρτυς, καὶ κλαίοντος,

πᾶσι πίστιν δεικνύουσα

εἰς Χριστόν, τὸν Νυμφίον σου.

Μάρτυς ὑπερένδοξε,

μὴ πιθομένη γεννήτορος

σοῦ θερμαῖς παρακλήσεσιν

ἀρνῆσαι τὴν πίστιν σου

καὶ εἰδώλοις θῦσαι

καὶ μὴ φεισαμένη

τοῦ σοῦ θηλάζοντος υἱοῦ

ἔδραμες χαίρουσα εἰς τὸ στάδιον

ἀθλῆσαι δι’ ἀγάπησιν

τοῦ σοῦ Νυμφίου, Περπέτουα,

εἰς παστάδα οὐράνιον

τοῦ ὑποδεξαμένου σε.

Μάρτυς ἀξιάγαστε,

ἐν τῷ σταδίῳ ὁρμήματα

τῶν θηρίων ἀπέφυγες

Νυμφίου σου χάριτι

τοῦ ἐπουρανίου

καὶ τῆς κεφαλῆς σου

τῆς ὑπερκάλου ἐκτομὴν

στεῤῥῶς ὑπέμεινας· ὅθεν μνήμην σου

περιχαρῶς, Περπέτουα,

οἱ εὐσεβεῖς ἑορτάζοντες

μεγαλύνομεν ἄθλους σου

ἱεροὺς ὑπὲρ πίστεως.

Αἷμά σου ἐξέχεας

νεανικὸν ὑπὲρ πίστεως

τοῦ Κυρίου, Περπέτουα,

συνάθλους σου ἔχουσα

ἐν σταδίω, Μάρτυς,

τὴν Φιλικητάτην,

Σεκοῦνδον τὸν πανευσταλῆ,

Ῥευκᾶτον θεῖον, γενναῖον Σάτυρον,

διδάσκαλον ὑπέρσοφον,

καὶ Σατορνῖνον πανόλβιον,

μεθ’ ὧν χαίρεις ἀείποτε

οὐρανῶν ἐν σκηνώμασι.

Δόξα. Ἦχος β΄.

Τὴν ὑπὲρ σύνευνον καὶ θηλάζον βρέφος

Χριστὸν ἀγαπήσασαν

καὶ προτροπὴν τοῦ πατρός σου

θῦσαι τοῖς εἰδώλοις ἀποῤῥίψασαν,

Καρχηδόνος καλλιμάρτυρα, Περπέτουαν, τιμήσωμεν·

αὕτη γὰρ ὑπεραρθεῖσα τῆς θηλείας φύσεως

εἰς ἀνδρικοὺς ἐχώρησεν ἀγῶνας

καὶ μετὰ θηριομαχίαν καὶ ἐκτομὴν κάρας

ἀπῆλθε Χριστῷ συνευφραίνεσθαι,

ᾯ καὶ πρεσβεύει ἀπαύστως ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου...

Ἀπόστιχα. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.

Χαῖρε, ἀμνὰς Χριστοῦ,

Περπέτουα στεῤῥόφρον

διὰ Χριστοῦ ἀγάπην

ἐν Καρχηδόνος στίβῳ

ἡ θηριομαχήσασα.

Στίχος. Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι.

Χαῖρε, ὑπὲρ υἱὸν

θηλάζοντα ἡ Κτίστην,

Περπέτουα, φιλοῦσα,

καὶ δι’ Αὐτὸν προθύμως

τὸ αἷμά σου ἐχύσασα.

Στίχος. Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου.

Χαῖρε, ἡ ἐκτομὴν

τῆς κάρας ὑποστᾶσα,

Περπέτουα, εὐτόλμως

πρὸ βρέφους σου ὀμμάτων,

τοῦ κλαίοντος, ἀθλήτρια.

Δόξα. Τριαδικόν.

Δόξα Σοι, ὁ Θεός,

ἰσχὺς καλλιμαρτύρων,

Τριὰς ὑπεραγία,

ἐν μέσῳ τοῦ σταδίου

μεγαλυνόντων κράτος Σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Χαῖρε, Μῆτερ Θεοῦ,

Αὐτὸν ἡ φιλοστόργως

βαστάσασα ἐν κόλποις

ἀχράντοις σου, Παρθένε,

ἀφράστως Ὃν ἐκύησας.

Νῦν ἀπολύεις...τὸ Τρισάγιον, τὸ Ἀπολυτίκιον ἐκ τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ καὶ Ἀπόλυσις.

ΕΝ Τῼ MΕΓΑΛῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ

Μετὰ τὸν Προοιμιακὸν τὸ Μακάριος ἀνήρ, εἰς δὲ τὸ Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στίχους στ΄ καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Στιχηρὰ Προσόμοια·

Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Χριστοῦ ἀμνάδα καλλίστην,

σεμνὴν Περπέτουαν,

τῶν φιλεόρτων δῆμοι,

εὐφημήσωμεν πόθῳ,

γυκαῖκα ὡς ἀνδρείαν καὶ εὐσταλῆ

καλλιμάρτυρα, τρόπαια

πρὸ τῶν τυράννων ἐγείρασαν θαυμαστῶς

εὐσεβείας καὶ σεμνότητος.

Υ῾πὲρ θηλάζον σου βρέφος

Χριστόν, Περπέτουα,

φιλοῦσα καὶ θηρίων,

Μάρτυς, μὴ πτοουμένη

ὁρμήματα μετέστης διὰ σφαγῆς

πρὸς παστάδα οὐράνιον

Ἀγγέλων δήμοις συνάθλων σου τῷ χορῷ

ἀκλινῶς συνεπαγάλλεσθαι.

Νεανικῶν σου αἱμάτων

κατεπορφύρωσας

τῆς Καρχηδόνος στίβον

πρὸ ὀμμάτων σοῦ βρέφους,

τοῦ κλαίοντος, τρισμάκαρ,

καὶ σοῦ πατρός,

θῦσαι σὲ παροτρύναντος

τοῖς ἀναισθήτοις εἰδώλοις πρὸς τῆς σαρκὸς

σωτηρίαν σου, Περπέτουα.

Συναθλητὰς ὁμοζήλους

ἀνδρείων ἄθλων σου

ἔχουσα τοῖς θηρίοις

τοῖς ἀγρίοις ἐῤῥίφης,

Περπέτουα, Ῥευκᾶτον πανευσταλῆ,

Σατορνῖνον καὶ Σάτυρον,

στεφανηφόρον Σεκοῦνδον, Μάρτυς στεῤῥά,

καὶ Φιλικητάτην πάνσεμνον.

Τὴν νεαρὰν ἀθληφόρον,

μητέρα εὔστοργον,

περικαλῆ ἀμνάδα

τοῦ Χριστοῦ καὶ σταδίου

τὴν πρώταθλον, ἐν ὕμνοις πάντες πιστοὶ

μελιῤῥύτοις, Περπέτουαν,

ἐγκωμιάσωμεν ψάλλοντες εὐλαβῶς·

Καρχηδόνος, χαῖρε, σέμνωμα.

Ο῞λῃ καρδίας  ἐφέσει,

σεμνὴν Περπέτουαν,

ῥιφεῖσαν εἰς τὸ μέσον

τοῦ σταδίου θηρίοις

γενέσθαι τοῖς ἀγρίοις ἄρτον ἡδὺ

εὐφημήσωμεν κράζοντες·

Χαῖρε, Μαρτύρων καλλώπισμα γυναικῶν,

χαῖρε, πίστεως θησαύρισμα.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Τῆς Καρχηδόνος κρίνον πανευωδέστατον

καὶ ἀριστείας ἐν σταδίῳ ἴον ἡδύπνευστον,

Περπέτουαν, τὴν καλλίνικον Μάρτυρα,

ἐγκωμίων καταστέψωμεν ᾄσμασιν

ἐν ἀγαλλιάσει λέγοντες·

Ἡ τοῦ θηλάζοντος βρέφους σου

Χριστοῦ τὴν ἀγάπην προκρίνασα

καὶ μὴ πτοηθεῖσα θηρίοις καὶ ἀκμῇ μαχαίρας,

μὴ παύσῃ σῷ Νυμφίῳ πρεσβεύουσα

ὑπὲρ τῶν τιμώντων τὴν ἀεισέβαστον μνήμην σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. Τίς μὴ μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε,....

Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν. Τὸ Προκείμενον
τῆς ἡμέρας καὶ τὰ Ἀναγνώσματα.

Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα.

(Κεφ. λα΄ 10  - 31 )

Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; Τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη. Θαρσεῖ ἐπ’ αὐτῇ ἡ καρδία τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς, ἡ τοιαύτη καλῶν σκύλων οὐκ ἀπορήσει· ἐνεργεῖ γὰρ τῷ ἀνδρὶ ἀγαθὰ πάντα τὸν βίον. Μηρυομένη ἔρια καὶ λίνον ἐποίησεν εὔχρηστον ταῖς χερσὶν αὐτῆς. Ἐγένετο ὡσεὶ ναῦς ἐμπορευομένη μακρόθεν, συνάγει δὲ αὐτῆς τὸν πλοῦτον. Καὶ ἀνίσταται ἐκ νυκτῶν καὶ ἔδωκε βρώματα τῷ οἴκῳ καὶ ἔργα ταῖς θεραπαίναις. Θεωρήσασα γεώργιον ἐπρίατο, ἀπὸ δὲ καρπῶν χειρῶν αὐτῆς κατεφύτευσε κτῆμα. Ἀναζωσαμένη ἰσχυρῶς τὴν ὀσφὺν αὐτῆς ἤρεισε τοὺς βραχίονας αὐτῆς εἰς ἔργον. Ἐγεύσατο ὅτι καλόν ἐστι τὸ ἐργάζεσθαι καὶ οὐκ άποσβέννυται ὁ λύχνος αὐτῆς ὅλην τὴν νύκτα. Τοὺς πήχεις αὐτῆς ἐκτείνει ἐπὶ τὰ συμφέροντα, τὰς δὲ χεῖρας αὐτῆς ἐρείδει εἰς ἄτρακτον. Χεῖρας δὲ αὐτῆς διήνοιξε πένητι, καρπὸν δὲ ἐξέτεινε πτωχῷ. Οὐ φροντίζει τῶν ἐν οἴκῳ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὅταν που χρονίζῃ· πάντες γὰρ οἱ παρ’ αὐτῆς ἐνδεδυμένοι εἰσί. Δισσὰς χλαίνας ἐποίησε τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς, ἐκ δὲ βύσσου καὶ πορφύρας ἑαυτῇ ἐνδύματα. Περίβλεπτος δὲ γίνεται ὁ ἀνὴρ αὐτῆς ἐν πύλαις, ἡνίκα ἄν καθίσῃ ἐν συνεδρίῳ μετὰ τῶν γερόντων κατοίκων τῆς γῆς. Σινδόνας ἐποίησε καὶ ἀπέδοτο τοῖς Φοίνιξι, περιζώματα δὲ τοῖς Χαναναίοις. Ἰσχὺν καὶ εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο καὶ εὐφράνθη ἐν ἡμέραις ἐσχάταις. Στόμα αὐτῆς διήνοιξε προσεχόντως καὶ ἐννόμως, καὶ τάξιν ἐστείλατο τῇ γλώσσῃ αὐτῆς. Στεγναὶ διατριβαὶ οἴκων αὐτῆς, σῖτα δὲ ὀκνηρὰ οὐκ ἔφαγε. Τὸ στόμα δὲ ἀνοίγει σαφῶς καὶ νομοθέσμως, ἡ δὲ ἐλεημοσύνη αὐτῆς ἀνέστησε τὰ τέκνα αὐτῆς καὶ ἐπλούτησαν καὶ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς ᾔνεσεν αὐτήν. Πολλαὶ θυγατέρες ἐκτήσαντο πλοῦτον, πολλαὶ ἐποίησαν δύναμιν, σὺ δὲ ὑπέρκεισαι καὶ ὑπερῆρας πάσας. Ψευδεῖς ἀρέσκειαι καὶ μάταιον κάλλος γυναικός· γυνὴ γὰρ συνετὴ εὐλογεῖται, φόβον δὲ Κυρίου αὕτη αἰνείτω. Δότε αὐτῇ ἀπὸ καρπῶν χειλέων αὐτῆς καὶ αἰνείσθω ἐν πύλαις ὁ ἀνὴρ αὐτῆς.

Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα.

(Κεφ. μγ΄  9  - μδ΄ 1 )

Τάδε λέγει Κύριος·  Πάντα τὰ ἔθνη συνήχθησαν ἅμα καὶ συναχθήσονται ἄρχοντες ἐξ αὐτῶν. Τίς ἀναγγελεῖ ταῦτα ἐν αὐτοῖς; Ἢ τὰ ἐξ ἀρχῆς τίς ἀκουστὰ ποιήσει ὑμῖν; Ἀγαγέτωσαν τοὺς μάρτυρας αὐτῶν καὶ δικαιωθήτωσαν καὶ εἰπάτωσαν ἀληθῆ. Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, καὶ ἐγὼ μάρτυς, λέγει Κύριος ὁ Θεός, καὶ ὁ παῖς, ὃν ἐξελεξάμην· ἵνα γνῶτε καὶ πιστεύσητε, καὶ συνῆτε, ὅτι ἐγώ εἰμι. Ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος Θεός, καὶ μετ’ ἐμὲ οὐκ ἔσται. Ἐγὼ εἰμὶ ὁ Θεὸς καὶ οὐκ ἔστι πάρεξ ἐμοῦ ὁ σῴζων. Ἐγὼ ἀνήγγειλα καὶ ἔσωσα, ὠνείδισα καὶ οὐκ ἦν ἐν ὑμῖν ἀλλότριος. Ὑμεῖς ἐμοὶ μάρτυρες, καὶ ἐγὼ  Κύριος ὁ Θεός· ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἐκ τῶν χειρῶν μου ἐξαιρούμενος. Ποιήσω καὶ τίς ἀποστρέψει αὐτό; Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ λυτρούμενος ἡμᾶς, ὁ Ἅγιος  Ἰσραήλ.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα.

(Κεφ. γ΄ 1  - 9 )

Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καὶ ἡ ἀφ’ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται· ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτοὺς καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ. Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι λαῶν καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ’ αὐτὸν συνήσουσιν ἀλήθειαν καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ· ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΙΤΗΝ

Ἰδιόμελα

Ἦχος α΄.

Δεῦτε πάντες τὴν ἐν νεαρᾷ ἡλικίᾳ μαρτυρήσασαν

πρὸ τοῦ κλαίοντος αὐτῆς θηλάζοντος βρέφους,

καὶ μεγαλύνασαν Χριστοῦ τὴν πίστιν,

Περπέτουαν τιμήσωμεν, τὴν ἀθληφόρον,

ἐν εὐλαβείᾳ ψάλλοντες·

Ἡ σὺν λεχοῖ Φιλικητάτῃ ἀθλήσασα,

ἅμα Σατορνίνῳ, Σεκούνδῳ, Σατύρῳ καὶ Ῥευκάτῳ,

μὴ παύσῃ Χριστὸν δυσωποῦσα

ὑπὲρ τῶν τιμώντων ἐκθύμως τὴν μνήμην σου.

Ἦχος β΄.

Α᾽νθύπατον Ἱλαρίωνα, τὸν εἰδωλόφρονα,

ἡ εἰς Χριστὸν πίστιν σου ἠρέθισε, Περπέτουα,

τὸ συλλαβόντα σε, εἱρκτῇ ἐγκλείσαντα,

θηρσὶν ἀγρίοις ῥίψαντα

καὶ μαχαίρᾳ σὴν κεφαλὴν ἀποτμήσαντα·

Μεταστᾶσα οὖν πρὸς παστάδα οὐράνιον

καὶ μαρτύρων δήμοις συγχορεύουσα,

μὴ παύσῃ δεομένη τοῦ ἠγαπημένου σου Κυρίου

ὑπὲρ τῶν ἐκθύμως τιμώντων σε.

Ἦχος γ΄.

Χριστὸν ἐν στέρνοις ἔχουσα, Περπέτουα,

καὶ εὐαγγελικῶς πολιτευομένη,

τοὺς πόδας σου εἰς μαρτύριον

ὡς εἰς πανήγυριν ἴθυνας·

ὅθεν εἰσελθοῦσα εἰς παστάδα οὐράνιον

καὶ αἰωνίου ἀγαλλιάσεως ἀπολαύουσα,

ἐκτενῶς τὸν σὸν Νυμφίον ἱκετεύεις

ὑπὲρ τῆς νομίμως ἀγωνιζομένης νεότητος

καὶ σωτηρίας τῶν τιμώντων τὴν μνήμην σου.

Ἦχος δ΄.

Βλέπουσα τὸν διὰ τοῦ πατρός σου πειρασμὸν

ἐρχόμενον,

ὀτρύναντός σε θῦσαι τοῖς εἰδώλοις

πρὸς ἀπαλλαγὴν ἐκ τῆς θανατικῆς σου καταδίκης,

ἔτεινας τὰ ὄμματα εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἰσχὺν ἐξ

αὐτοῦ λαβοῦσα

ὡς ἔλαφος διψῶσα ἐφ’ ὑδάτων πηγὰς ἔδραμες

πρὸς μαρτύριον γενναιότατον, Καρχηδόνος ὡράϊσμα· 

ὅθεν θεόθεν ἔλαβες βραβεῖον νίκης χρυσόπλοκον

καὶ χάριν πρεσβεύειν Κυρίῳ

ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Ως στρουθίον καλλικέλαδον ἐν Καρχηδόνι

Χριστοῦ ἐκελάδησας τὴν δύναμιν, Περπέτουα,

ἄχρι τμήσεως κεφαλῆς τῆς τιμίας σου·

μαρτυρικῶς οὖν μεταστᾶσα πρὸς πόλον

οὐ παύεις δοξάζουσα τὸν Ὕψιστον

καὶ Αὐτοῦ δεομένη ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. Ἐκ παντοίων κινδύνων τοὺς δούλους σου...

Εἰς τὸν Στίχον. Στιχηρὰ Προσόμοια.

Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις, ἀσκητικῶν.

Χαίροις, ἡ τοῦ Ὑψίστου ἀμνὰς

ἡ εὐπρεπὴς καὶ πανωραία, Περπέτουα,

τὸ εὖχος καλλιμαρτύρων

τῆς Καρχηδόνος, σεμνή,

ἀριστείας ἄνθη

ἡ βαστάζουσα

καὶ ταῦτα Νυμφίῳ σου

οὐρανίῳ καὶ Κτίσαντι

προσενεγκοῦσα

σὺν λειρίοις αἱμάτων σου

τῆς ἀθλήσεως

ἐν σταδίῳ, πανεύφημε·

δέξαι οὖν τὸ ἐφύμνιον

ἡμῶν μελῳδούντων σε

ὡς ἀρετῆς ἐκμαγεῖον

καὶ γενναιότητος πρόβολον,

ἐν στέρνοις καρδίαν

κατακρύπτουσαν ἀνδρείαν,

σταδίου πρώταθλε.

Στίχος. Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι.

Χαίροις, ἡ ἐν καιρῷ διωγμῶν

τῶν χριστωνύμων εὐσθενῶς μαρτυρήσασα,

Περπέτουα ἀθληφόρε,

καὶ σῶν αἱμάτων ῥοαῖς

Καρχηδόνος χθόνα

πορφυρώσασα

τιμίοις σὺν χεύμασι

τῶν αἱμάτων συνάθλων σου,

Φιλικητάτης,

τῆς  λεχοῦς καλλιμάρτυρος,

διδασκάλου σου

τοῦ Σατύρου, θεόνυμφε,

καὶ Σατορνίνου μάκαρος,

Σεκούνδου ἀλκίφρονος

καὶ στεῤῥοψύχου Ῥευκάτου,

μεθ’ ὧν στεφάνους ἀπείληφας

χειρῶν ἐξ ἀχράντων

οὐρανίου σου Νυμφίου

ἀϊδιότητος.

  

Στίχος. Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου.

Μνήμην ἐν κατανύξει ψυχῆς

καὶ εὐλαβείᾳ τὴν σεπτήν σου νῦν ἄγοντες,

Περπέτουα γενναιόφρον,

τῶν φιλεόρτων χοροί,

σὲ ὡς ἀθληφόρον

μεγαλύνομεν

στεῤῥὰν καὶ πανεύφημον,

τὴν θηριομαχήσασαν

καὶ κεφαλήν σου

ἐκτμηθεῖσαν τὴν πάνσεπτον

καὶ κραυγάζομεν·

Καλλιμάρτυς ἀήττητε,

ῥύου δεινῶν στενώσεων

καὶ πάσης κακώσεως 

τοὺς καταφεύγοντας πόθῳ

ἀδιαλείπτοις δεήσεσι

ταῖς σαῖς πρὸς τὸν μόνον

τῶν ψυχῶν ἡμῶν Σωτῆρα,

τὸν εὐσυμπάθητον.

 

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Δεῦτε τὴν καλλικέλαδον τῆς Καρχηδόνος ἀηδόνα,

κελαδήσασαν ἄχρι μαρτυρίου Χριστοῦ τὴν ἀγάπην,

Περπέτουαν, ἀνυμνήσωμεν τὴν πάγκαλον,

ἐν ἀγαλλιάσει λέγοντες·

Ἡ ἐν σταδίῳ θηρῶν ὁρμὰς καταπαύσασα

καὶ μαχαίρᾳ τὴν κεφαλὴν τμηθεῖσα,

ὁμολογεῖν ἡμᾶς Χριστὸν ἄχρι τέλους ἀξίωσον,

τοὺς εἰλικρινῶς σε, πολύαθλε, μακαρίζοντας.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. Δέσποινα, πρόσδεξαι....

Νῦν ἀπολύεις....
Τὸ Τρισάγιον καὶ  τὸ Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν ἀγάπην Κυρίου Χριστοῦ προκρίνασαν

στοργῆς θηλάζοντος βρέφους

τοῦ σοῦ, Μαρτύρων κρηπίς,

Καρχηδόνα καθηγίασας, Περπέτουα,

ῥείθροις αἱμάτων σου σεπτῶν,

συναθλήτρια σεμνὴ

εὐψύχου Φιλικητάτης,

καὶ δυσωπεῖν χάριν εὗρες

Χριστὸν ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Θεοτοκίον. Χαῖρε, πύλη Κυρίου ἡ ἀδιόδευτος...

Ἀπόλυσις.

ΕΝ Τῼ ΟΡΘΡῼ

Μετὰ τὸν Ἑξάψαλμον τὸ Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας,
ὡς ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ, μετὰ δὲ τὴν α΄
Στιχολογίαν Κάθισμα.

Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου, Σωτήρ.

Περπέτουα, ἀμνὰς

τοῦ Ὑψίστου καλλίστη,

ἀθλήσεως στεῤῥᾶς

ἡ ἀνύσασα τρίβον

καὶ χθόνα σοῖς αἵμασι

Καρχηδόνος φοινίξασα,

ἐμεγάλυνας

κράτος Χριστοῦ, σοῦ Νυμφίου,

Ὃν ἱκέτευε

ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων

τὴν πάνσεπτον μνήμην σου.

Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Α῾γίαζε ἡμῶν,

Θεοτόκε, τὰ ἔργα

καὶ τήρει ἀσινεῖς

τῶν βελῶν τοῦ Βελίαρ

τοὺς σὲ μεγαλύνοντας

καὶ τιμῶντας τὴν ἄθλησιν

νῦν τῆς Μάρτυρος,

πανευκλεοῦς Περπετούας,

θεῖον ὄνομα

τῆς δοξασάσης Υἱοῦ σου

ἀπίστων πρὸ βήματος.

Μετὰ τὴν β΄ Στιχολογίαν Κάθισμα.

Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Περπέτουαν μέλψωμεν

τὴν εὐσταλῆ ἐκτενῶς,

προθύμως ἀθλήσασαν

πρὸ τῶν ὀμμάτων αὐτῆς

τοῦ βρέφους καὶ κλίνασαν

κάραν ἐχθρῶν μαχαίρᾳ

ἐν κλεινῇ Καρχηδόνι,

ἴον ὡς πανευῶδες

τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας

καὶ κρίνον εὐανθὲς ἀρετῆς

καὶ γενναιότητος.

Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Πιστῶν καταφύγιον

ἐν πειρασμοῖς καὶ δεινοῖς,

Παρθένε πανύμνητε,

Θεογεννῆτορ ἁγνή,

θεόθεν τοὺς δούλους σου

σκέπε καὶ περιφρούρει,

τοὺς ἐν ὕμνοις εὐτάκτοις

μέλποντας θαυμασίων

σῶν πληθύν, καὶ βοήθει

τοῖς οὖσιν ἐν ἀνάγκαις, σεμνή,

καὶ περιστάσεσι.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον Κάθισμα.

Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν καρτερόψυχον ἐν ὕμνοις μάρτυρα,

Χριστοῦ τὸ ὄνομα λαμπρῶς δοξάσασαν

ἐν Καρχηδόνι εὐλαβῶς, Περπέτουαν, αἱ χορεῖαι

τῶν πιστῶν τιμήσωμεν σὺν αὐτῆς τοῖς συμμάρτυσι,

Σατορνίνῳ μάκαρι καὶ Σεκούνδῳ στεῤῥόφρονι,

λεχοῖ Φιλικητάτῃ, Ῥευκάτῳ, ἅμα Σατύρῳ διδασκάλῳ. 

Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τὴν σκοτισθεῖσάν μου ψυχὴν καταύγασον

φωτὶ τῆς χάριτος τοῦ θείου Τόκου σου,

ἁγνὴ Παρθένε, Μαριάμ, ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων,

καὶ ἀχλὺν ἀπέλασον τῶν ἀπείρων πταισμάτων μου,

ὅπως εὕρω ἔλεος ἐν τῇ ὥρᾳ τῆς Κρίσεως

καὶ πόθῳ ἀσιγήτως βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.

Τὸ α΄ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου καὶ τὸ Προκείμενον.

Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι.

Στίχος. Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου.

Εὐαγγέλιον·  Κατὰ Μᾶρκον.

Ζήτει τῇ Δευτέρᾳ τῆς ιε΄ ἑβδομάδος Ματθαίου.

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἠκολούθει τῷ Ἰησοῦ ὄχλος πολὺς καὶ συνέθλιβον αὐτόν....

Ὁ Ν΄ Ψαλμός.

Δόξα. Ταῖς τῆς Ἀθληφόρου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,...

Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,...

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β΄.

Στίχος.
Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Υ῾πὲρ γονεῖς καὶ ὁμόζυγον καὶ τέκνον

Χριστὸν ἀγαπήσασαν, Περπέτουαν, τιμήσωμεν,

ὡς καλλίνικον μάρτυρα ἐν κατανύξει ψάλλοντες·

Ἡ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσασα,

θηρῶν τὰς ὁρμὰς καταπραΰνασα

καὶ μαχαίρας τὴν ἀκμὴν μὴ πτοηθεῖσα,

παράσχου ἡμῖν εὐχαῖς σου

Κυρίου τὸ ἄμετρον ἔλεος.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου......

Εἶτα ὁ Κανὼν τῆς Ἀθληφόρου, οὗ ἡ Ἀκροστιχίς·

«Περπετούας καλλιμάρτυρος ἐγκώμιον. Χ.»

ᾨδὴ α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.

Περπέτουαν ἔνδοξον,

τὴν καλλιμάρτυρα, μέλψωμεν,

πρὸ βρέφους τοῦ κλαίοντος

αὐτῆς ὀμμάτων λαμπρῶς

ἐναθλήσασαν

καὶ Καρχηδόνος χθόνα

αἱμάτων ἐκχύσεσι

τὴν πορφυρώσασαν.

Ε᾽νήθλησας ἄριστα

διὰ Χριστοῦ τὴν ἀλήθειαν,

Περπέτουα πάγκαλε,

καταλιποῦσα ταχὺ

σὸν ὁμόζυγον

καὶ βρέφος σου θηλάζον

καὶ στέφος ἀπείληφας

αἰωνιότητος.

Ρ῾οαῖς τῶν αἱμάτων σου

ἐν τῷ σταδίῳ ἐπέχρωσας,

στολὴν τῆς καρδίας σου,

ἥνπερ ὡς δῶρον Χριστῷ,

τῷ Νυμφίῳ σου,

παρέδωκας ἐν πόλῳ,

βραβεῖον, Περπέτουα,

πάγχρυσον δόντι σοι.

Θεοτοκίον.

Παρθένε πανύμνητε,

χριστιανῶν καταφύγιον

ἐν βίου στενώσεσι

καὶ πειρασμοῖς καὶ δεινοῖς,

σπεῦσον δούλοις σου

ταχέως βοηθῆσαι,

ἐν δίναις τοῖς ᾄσμασι

σὲ μεγαλύνουσι.

ᾨδὴ γ΄. Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους.

Εὐκλείας κατηξιώθης θείας

ἀμνὰς ὡς Κυρίου εὐπρεπὴς

καὶ μάρτυς ἀξιάγαστος,

ἡ χθόνα πορφυρώσασα

τῆς Καρχηδόνος αἵμασι

σοῖς πανιέροις, Περπέτουα.

Τῶν ἄθλων σου, Μάρτυς, ὁμοζήλους

ἀνέδειξας, χάριτι Θεοῦ,

Περπέτουα, τὸν Σάτυρον,

Φιλικητάτην πάνσεμνον,

Σεκοῦνδον, Σατορνῖνόν τε

καὶ τὸν Ῥευκᾶτον, τὸν ἄλκιμον.

Ο῾δῷ ἠκολούθησας προθύμως,

Περπέτουα, τῇ μαρτυρικῇ

καὶ παριδοῦσα φύσιν σου

θηλείαν πίστει ἤθλησας

πρὸ τῶν ὀμμάτων βρέφους σου

τοῦ κατακλαίοντος, ἔνδοξε.

Θεοτοκίον.

Υ῾πὲρ τῶν ἐνθέρμων οἰκετῶν σου

μὴ παύσῃ, Παρθένε, σὸν Υἱὸν

μονογενῆ, Μητρόθεε,

ἀπαύστως ἱκετεύουσα

καὶ ῥυομένη θλίψεων

ἡμᾶς καὶ πάσης στενώσεως.

Κάθισμα. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Εμεγάλυνας Χριστοῦ τὸ κράτος

τῇ ἐνστάσει σου καὶ μαρτυρίου

ἄθλοις πρὸ εἰδωλοφρόνων, Περπέτουα,

ἡ παριδοῦσα τὸ χαῦνον τοῦ θήλεος

καὶ τοῦ θηλάζοντος βρέφους σου κλάμματα·

ὅθεν μνήμην σου τιμῶντες τὴν πανσεβάσμιον

αἰτούμεθα λιτὰς ἀδιαλείπτους σου.

Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Μῆτερ πάναγνε Θεοῦ τοῦ Λόγου,

ἡ βαστάσασα Αὐτὸν ἐν κόλποις

καὶ μαζοῖς σου παναχράντοις θηλάσασα,

τῆς θηλαζούσης αὐτῆς βρέφος μάρτυρος

πανευσταλοῦς, Περπετούας, δεήσεσι

θρέψον δούλους σου τῷ γάλακτι θείας πίστεως

Υἱοῦ σου καὶ ἀόκνου προστασίας σου.

ᾨδὴ δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.

Α῎νθος ἥδιστον ἀνδρείας,

γενναιόφρον Περπέτουα,

Μάρτυς στεφηφόρε,

Καρχηδόνα ηὔφρανας ἄθλοις σου

ἀθλητικοῖς, δι’ ὧν τύραννον κατῄσχυνας

εἰδωλόφρονα,

σὺν τῷ χορῷ τῶν συνάθλων σου.

Σῶν, Περπέτουα, αἱμάτων

ταῖς ῥανίσιν ἐπέχρωσας

ἄσπιλον ψυχῆς σου

χλαῖναν καὶ πρὸς δώματα ἔδραμες

τοῦ οὐρανοῦ συναγάλλεσθαι τῷ Κτίστῃ σου

καὶ Νυμφίῳ σου

σεπτῶ, Υἱῷ τοῦ Παντάνακτος.

Κλέος, Μάρτυς, εὐσθενείας

καὶ ἀνδρείας, ἠγάπησας

τὸν Χριστὸν ἐκ βάθους

σῆς καρδίας καὶ παρακλήσεων

τοῦ σοῦ πατρός, σὲ ὀτρύναντος ἠλόγησας,

οἴμοι, εἴδωλα

ἄψυχα θῦσαι, Περπέτουα.

Θεοτοκίον.

Α᾽πειρόγαμε Παρθένε,

τῶν παθῶν μου ἀπόπλυνον

βόρβορον λιταῖς σου

πρὸς Θεόν, Υἱόν σου πανάχραντον,

τὰς ἁμαρτίας πάντος τοῦ κόσμου αἴροντα,

παντευλόγητε,

πιστῶν χαρὰ καὶ διάσωσμα.

ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.

Λαμπὰς ἀγαπήσεως

Χριστοῦ, σεμνὴ Περπέτουα,

Μάρτυς, ἀστραπαῖς ἐνστάσεώς σου

τῆς Καρχηδόνος

ηὔγασας δῆμον πιστῶν

καὶ θεῖον συνάθλων σου χορόν,

ὅνπερ κατηξίωσας

οὐρανίου λαμπρότητος.

Λειμὼν εὐωδέστατος

καὶ εὐανθὴς χρηστότητος

πέφηνας, Περπέτουα στεῤῥόφρον,

ἡδύνων πάντας

σῆς ἀριστείας ὀδμαῖς,

καλλίνικε, τοὺς χριστιανούς,

ὧν ἐδείχθης πρότυπον

καὶ πυξίον πρὸς ἄθλησιν.

Ι᾽θύνασα πόδας σου

εἰς στάδιον, Περπέτουα,

θηριομαχῆσαι καὶ φοινίξαι

στολὴν ψυχῆς σου

αἱμάτων ῥείθροις τῶν σῶν,

χοροῖς ἀθλητῶν περιφανῶς,

μάρτυς, συνηρίθμησαι

τοῦ Χριστοῦ θείας πίστεως.

Θεοτοκίον.

Μαρία, ὑμνοῦντές σε,

σεμνὴ Θεογεννήτρια,

Κεχαριτωμένη Παναγία,

σαῖς ἱκεσίαις

πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστὸν

καὶ Τόκον σου τὸν μονογενῆ

σπεύδομεν ἐν κλύδωσι,

λυπηροῖς καὶ κακώσεσι.

  

ᾨδὴ στ΄. Τὴν θείαν ταύτην.

Α᾽θλητικοῖς φρυκτωρήμασι,

Περπέτουα, ἐφώτισας σύμπαντα

καὶ διεσκέδασας

σεβόντων εἴδωλα ζόφωσιν,

Μαρτύρων φωτολάμπρων

φαιδρὸν ὑπόδειγμα.

Ρ῾οαῖς αἱμάτων, Περπέτουα,

τιμίων σου τὴν χθόνα ἡγίασας,

Μάρτυς πολύαθλε,

τῆς Καρχηδόνος, σπαργάνοις σου

σεπτοῖς σεμνυνομένης,

νύμφη τοῦ Κτίσαντος.

Τοῖς σοῖς ὁδοῖς ἠκολούθησε,

Περπέτουα, Σεκοῦνδος καὶ Σάτυρος,

σοῦ ὁ διδάσκαλος,

Φιλικητάτη ἡ ἄμεμπτος

καὶ σὺν τῶ Σατορνίνῳ

Ῥευκᾶτος ἔνδοξος.

Θεοτοκίον.

Υ῾μνοῦμεν σοῦ τὴν ἀντίληψιν,

φρουρὰν καὶ προστασίαν, Μητρόθεε,

ἣν τοῖς οἰκέταις σου

δεικνύοις, νῦν ἑορτάζουσι

τῆς Περπετούας μνήμην

τὴν πολυσέβαστον.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Τῆς Καρχηδόνος καλλιμάρτυρα τιμήσωμεν

αὐτῆς πρὸ βρέφους τοῦ θηλάζοντος ἀθλήσασαν

καὶ ῥιφεῖσαν τοῖς ἀγρίοις θηρσὶ προθύμως,

κεφαλότμητον Περπέτουαν, ὡς σέμνωμα

θείας πίστεως καὶ ἀριστείας πρότυπον

ὕμνοις κράζοντες· Χαίροις, Μάρτυς πανεύφημε.

Ὁ Οἶκος.

Α῎γγελοι καθορῶντες

ψυχικήν σου ἀνδρείαν

ἐξέστησαν, Περπέτουα Μάρτυς,

ἡ ῥιφεῖσα ἀγρίοις θηρσὶ

καὶ ἀποτμηθεῖσα κεφαλὴν θείαν σου

διὰ Χριστοῦ ἀγάπησιν,

ἀοίδιμε, πρὸς ἣν βοῶμεν·

Χαῖρε, τὸ γέρας καλλιμαρτύρων·

χαῖρε, τὸ κέρας σεμνῶν μητέρων.

Χαῖρε, Καρχηδόνος τερπνὸν ἀγαλλίαμα·

χαῖρε, λυμεῶνος πιστῶν θεῖον σύντριμμα.

Χαῖρε, ὅτι τὸ μαρτύριον ἐλογίζου ἑορτήν·

χαῖρε, ὅτι βίον ἄληκτον ἐθεώρεις τὴν θανήν.

Χαῖρε, Φιλικητάτης ἡ γενναία συμμάρτυς·

χαῖρε, τῆς ἀριστείας γυναικῶν ἡ φαιδρότης.

Χαῖρε, θηλάζον βρέφος ἡ ἔχουσα·

χαῖρε, ἀνδρῷον θάῤῥος δεικνύουσα.

Χαῖρε, ἀμνὰς τοῦ Ὑψίστου καλλίστη·

χαῖρε, ψεκὰς εὐψυχίας ἡδίστη·

Χαίροις, Μάρτυς πανεύφημε.

Καὶ ἀναγιγνώσκεται τὸ Μηνολόγιον τῆς ἡμέρας, ἤτοι τῆς Α΄ Φεβρουαρίου. Εἶτα λέγομεν·

  

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῆς Ἁγίας ἐνδόξου καλλιμάρτυρος Περπετούας μετὰ τῶν αὐτῆς συνάθλων, Φιλικητάτης, Σατύρου, Σεκούνδου, Σατορνίνου καὶ Ῥευκάτου.

Στίχοι.

Πρὸ σοῦ κλαίοντος, Περπέτουα, βρέφους

θηρσὶν ἐῤῥίφης καὶ κεφαλὴν ἐτμήθης.

Συναξάριον.

Η ῾ἁγία καλλιμάρτυς Περπέτουα ὑπῆρξε γόνος εὐπόρου καὶ εὐγενοῦς οἴκου τῆς Καρχηδόνος. Ἔγγαμος οὖσα καὶ μήτηρ θηλάζοντος βρέφους ἐν τῇ ἡλικίᾳ τῶν εἴκοσι καὶ δύο ἐτῶν  διεκρίνετο διὰ τὴν πρὸς Χριστὸν ἀγάπην καὶ εὐαγγελικῶς πολιτευομένη εἵλκυεν εἰς τὴν πίστιν πολλούς. Καταγγελθεῖσα ἐν ἔτει 203 μ. Χ. τῷ ἀνθυπάτῳ τῆς Ἀφρικῆς Ἱλαρίωνι  βασιλεύοντος ἐν Ῥώμῃ τοῦ διώκτου τῶν Χριστιανῶν, εἰδωλόφρονος Σεπτήμου Σεβήρου, συνελήφθη. Εἱρκτῇ αὐτίκα ἐνεκλείσθη ὁμοῦ μετὰ τῶν ὑπ’ αὐτῆς κατηχουμένων, τῆς κυοφορούσης Φιλικητάτης, τοῦ διδασκάλου αὐτῆς Σατύρου καὶ τῶν Σεκούνδου, Σατορνίνου καὶ Ῥευκάτου, ἔνθα καὶ ἅπαντες Χριστὸν ἐνεδύθησαν διὰ βαπτίσεως. Ὁ πατὴρ αὐτῆς ἄλλοτε δι’ ἠπίων λόγων καὶ ἄλλοτε δι’ ἀπειλῶν προβάλλων ἔμπροσθεν αὐτῆς τὸ νεογέννητον αὐτῆς βρέφος προσεπάθει μεταπίθειν αὐτὴν τοῦ θῦσαι εἰδώλοις. Ἔμπλεως ὀργῆς προσεπάθησεν ἔν τινι στιγμῇ ἐκβαλεῖν τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, ἀλλ’ ἀπέτυχεν.

Οἱ νεοφώτιστοι δέσμιοι μετὰ τῆς Περπετούας πρὸ βήματος Ἱλαρίωνος αὖθις Χριστὸν παῤῥησίᾳ ὡμολόγησαν διὸ καὶ διετάχθη ῥιφῆναι τοῖς ἀγρίοις θηρσὶ καὶ δὴ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν γενεθλίων τοῦ Καίσαρος. Πρὸ τῆς θηριομαχίας ἡ Περπέτουα μετὰ τῶν Χριστιανῶν δεσμίων ἐτέλεσαν ἐν τῇ φυλακῆ δεῖπνον ἀγάπης πρὸς ἔκπληξιν πάντων τῶν ἀπίστων δεσμίων.

Τὴν ἡμέραν τοῦ μαρτυρίου οἱ Χριστιανοὶ Μάρτυρες πλήρεις χαρᾶς ἅπαντες ἐῤῥίφησαν τοῖς θηρσὶ καὶ ἐγένοντο ἄρτος ἡδὺς τοῖς ὀδοῦσιν αὐτῶν. Ἡ Περπέτουα μετὰ τῆς Φιλικητάτης τραυματισθεῖσαι ὑπὸ τῶν θηρῶν μαχαίρᾳ τὰς κεφαλὰς ἀπετμήθησαν.    

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεβείαις, Χριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ᾨδὴ ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.

Ρ῾ώμης ἄνακτος

ἐν γενεθλίοις ἄπιστοι

πόδας σου ἴθυνον

σὲ εἰς θηρία τροφὴ

γενέσθαι, Περπέτουα,

αὐτῶν, ἡ στέφανον

καλλιμάρτυρος

ἐκ τῶν χειρῶν Νυμφίου σου

οὐρανίου δεξαμένη.

Ο῾διδάσκαλος

ὁ σός, σεμνὴ Περπέτουα,

στεῤῥόφρον Σάτυρος,

συνηριθμήθη χορῷ

ἀρίστων συνάθλων σου,

Σεκούνδου ἔμφρονος,

Σατορνίνου τε,

Ῥευκάτου τοῦ ἀλκίφρονος

καὶ κλεινῆς Φιλικητάτης.

Σέλας πάμφωτον

ἀνδρείας καὶ συνέσεως,

δεσμίους ηὔγασας

ἀπίστους ἐν φυλακῇ,

ἰδόντας, Περπέτουα,

δεῖπνον πανέορτον,

ὃ προσήνεγκας

χριστιανοῖς συμμάρτυσι

πρὸ αὐτῶν τοῦ μαρτυρίου.

Θεοτοκίον.

Εὐσυμπάθητε

Θεογεννῆτορ, πρόσδεξαι

ἡμῶν αἰτήματα

καὶ παρακλήσεις θερμὰς

καὶ ταύτας προσάγαγε

τῷ θείῳ Τόκῳ σου,

τῷ παρέχοντι

ἀείποτε τὰ πρόσφορα

τοῖς Αὐτὸν δοξολογοῦσι.

ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.

Γῆθεν πρὸς οὐράνιον παστάδα,

Περπέτουα, ὁ Νυμφίος σου ὁ πάνσεπτος,

Ἰησοῦς, σὲ εἵλκυσε

μετὰ τὴν ἀπότμησιν

τῆς κεφαλῆς τῆς θείας σου,

δοὺς στέφος ἄφθαρτον

σοί, Μάρτυς, τῇ στεῤῥᾷ ἀθληφόρῳ

καὶ Αὐτοῦ παγκάλῳ

ἀμνάδι, καρτερόφρον.

Κατιδεῖν Χριστοῦ κατηξιώθης

ἐν πόλῳ προσώπου θείου κάλλος ἄῤῥητον,

γεραρὰ Περπέτουα,

ὡς σεμνὴ ἀθλήτρια,

λαμπρῶς συμμαρτυρήσασα

Σατύρῳ σώφρονι,

ἐνδόξῳ Σατορνίνῳ, Σεκούνδῳ,

καὶ Φιλικητάτῃ

εὐφήμῳ καὶ Ῥευκάτῳ.

Ω῾ς Χριστοῦ, Περπέτουα, Μαρτύρων

ἀρίστων σὲ μεγαλύνοντες καὶ πρώταθλον

τοῦ σταδίου, κλαίοντος

πρὸ ὀμμάτων βρέφους σου

ῥιφεῖσαν εἰς τὰ ἄγρια

θηρία, ψάλλομεν·

Ἀθλήτρια σεμνή, ἐκδυσώπει

σὸν Νυμφίον πέμψαι

ἡμῖν Αὐτοῦ τὴν χάριν.

Θεοτοκίον.

Μῆτερ τοῦ Κυρίου γλυκυτάτη,

ἀπέργασαι τὸν Υἱόν σου καὶ Παντάνακτα,

σοῖς οἰκέταις ἵλεων,

τὸν παντελεήμονα

καὶ ἀκλινῶς δωρούμενον

ἰσχὺν καὶ δύναμιν

τοῖς πόθῳ ἑορτάζουσι μνήμην

θείας Περπετούας,

τοῦ Τόκου σου ἀμνάδος.

ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.

Ι῎σχυσας ὀφρὺν

σεβόντων τὰ εἴδωλα

πατῆσαι ἄθλοις σου

ἱεροῖς, Περπέτουα,

καὶ προθυμίᾳ

πρὸς κάρας ἔκτμησιν·

διό σε μακαρίζοντες

ὡς στίβου πρώταθλον

σὲ τιμῶμεν

εὐλαβῶς καὶ χάριν σου

τὴν πολλὴν ἐκδεχόμεθα, πάντιμε.

Ο῎λβος ὡς Χριστοῦ

ἀγάπης πολύτιμος

σεπτὸν διάδημα

τῶν Μαρτύρων πίστεως,

Ῥευκᾶτε πάντιμε, κατεκόσμησας

καὶ εὐσθενὲς Περπέτουα,

σὺν τῷ Σεκούνδῳ τε,

Σατορνίνῳ,

καὶ Σατύρῳ, πάγκαλε,

ἅμα Φιλικητάτῃ στεῤῥόφρονι.

Νίκης κραταιᾶς

τὸ στέφος, Περπέτουα

κλυτή, ἀπείληφας

ἐκ χειρῶν Νυμφίου σου

ἐπουρανίου,

ἡ θριαμβεύσασα

τοὺς σέβοντας τὰ εἴδωλα

καὶ καταισχύνασα

σῇ ἐνστάσει

ἄνομον ἀνθύπατον

Καρχηδόνος καὶ τμήσει αὐχένος σου.

Θεοτοκίον.

Χαῖρε, τοῦ Θεοῦ

ἡ Μήτηρ ἡ εὔστοργος,

χαῖρε, τῶν δούλων σου

φρέαρ ἁγιάσματος

τῶν προστρεχόντων

σῇ θείᾳ χάριτι

καὶ νάματα προνοίας σου

καὶ ἀντιλήψεως

τῶν ἀντλούντων

ἐξ αὐτοῦ, πανύμνητε,

ἐν ἀνάγκαις καὶ βίου κακώσεσι.

Ἐξαποστειλάριον. Γυναῖκες ἀκουτίσθητε.

Υ῾περαρθεῖσα φύσεως

θηλείας τρίβον ἤνυσας

τοῦ μαρτυρίου εὐτόλμως

πρὸ τῶν ὀμμάτων σοῦ βρέφους

τοῦ κλαίοντος, Περπέτουα,

τῆς Καρχηδόνος σέμνωμα,

καὶ ἀνδρικῷ φρονήματι

Χριστὸν ἐδόξασας ἄχρι

ἀποτομῆς κεφαλῆς σου.

Θεοτοκίον.

Παραμυθία δούλων σου

ἐμπεριστάτων, Δέσποινα,

καὶ σταθηρὰ βακτηρία

τῶν κλονουμένων, Παρθένε,

ἐπάκουσον δεήσεων

ἡμῶν, Θεογεννήτρια,

καὶ πάντας ἐπιστήριζε

τοὺς ἀσθενεῖς Περπετούας,

ἁγνή, θερμαῖς ἱκεσίαις.

Εἰς τοὺς Αἴνους ἱστῶμεν στίχους δ΄ καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια.

Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος!

Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, Περπέτουα,

μητέρων ἡ καλλονὴ

καὶ πρωτάθλων τῆς πίστεως

ἐν σταδίῳ πρόβολε,

Καρχηδόνος ἐπίανας

τοῦ αἵματός σου

ῥανίσι στάδιον

καὶ πρὸς νυμφῶνα

λαμπρὸν ἀνέδραμες

πόλου, πανεύφημε,

ἐνεγκεῖν τὴν κάραν σου ὡς τιμαλφῆ

προῖκα τῷ Νυμφίῳ σου,

Θεῷ οἰκτίρμονι.

Μάρτυς εὐσταλές, Περπέτουα,

Φιλικητάτης σεμνῆς,

τῆς λεχοῦς θεία σύναθλε,

ἔχουσα συμμάρτυρας

Σατορνῖνον τὸν εὔτολμον,

σεπτὸν Σεκοῦνδον,

γενναῖον Σάτυρον

καὶ τὸν ἀνδρεῖον

Ῥευκᾶτον, ὄνομα

τοῦ Παντοκράτορος

Ἰησοῦ ἐδόξασας ἀθλητικῇ

παῤῥησίᾳ, ἔνδοξε,

καὶ ῥείθροις αἵματος.

Μάρτυς θαυμαστή, Περπέτουα,

τὰς παρακλήσεις πατρὸς

ἀποῤῥίψασα, φέροντος

ἐν ἀγκάλαις βρέφος σου

κλαῖον καὶ σὲ προτρέποντος

θῦσαι εἰδώλοις

καὶ σῶσαι σάρκα σου,

ταχύ, τρισμάκαρ,

πρὸς τὸ μαρτύριον

ἔχουσα φρόνημα

ἀνδρικὸν ἐχώρησας ὡς ἀληθῶς

καὶ στεῤῥῶς ὑπέμεινας

κάρας σου ἔκτμησιν.

Μάρτυς γεραρά, Περπέτουα,

πανευλαβῶς οἱ πιστοὶ

τὴν σεπτὴν καὶ πανέορτον

ἐκτελοῦντες μνήμην σου

εὐσχημόνως κραυγάζομεν·

Μὴ διαλείπῃς

ἐξ ὕψους δόξης σου

ἱλεουμένη

τὸν πολυεύσπλαγχνον

Κτίστην τοῦ σύμπαντος

καὶ Θεὸν καὶ Κύριον ἡμῖν, σεμνή,

δοῦναι θεῖον ἔλεος

Αὐτοῦ τὸ ἄμετρον.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Παριδοῦσα εὐμάρειαν, ἀνέσεις, ὁμόζυγον καὶ βρέφος θηλάζον,

ἐχώρησας πρὸς μαρτύριον, καλλιμάρτυς Περπέτουα·

ὅθεν τὴν μνήμην σου

σὺν αὐτῇ πανενδόξων συνάθλων σου,

Φιλικητάτης, Σατύρου, Σατορνίνου,

Σεκούνδου καὶ Ῥευκάτου ἑορτάζοντες

τὰς θεοπειθεῖς εὐχάς σου ἐξαιτούμεθα

πρὸς πολιτείαν Αὐτῷ εὐάρεστον.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Παρθένε,...

Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.

ΕΝ  ΤJ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙ‹

Τὰ Τυπικά, οἱ Μακαρισμοὶ καὶ ἐκ τοῦ Κανόνος τῆς Ἀθληφόρου ἡ γ΄ καὶ ἡ στ΄ ᾠδή.

Ἀπόστολος τῆς Ἁγίας Βαρβάρας.

Εὐαγγέλιον τῶν Δέκα Παρθένων, ὅπερ ζήτει τῷ ιζ΄ Σαββάτῳ τοῦ Ματθαίου.

Κοινωνικόν. Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον.

Μεγαλυνάριον.

Βίβια Περπέτουα, εὐσθενῶν

πέφηνας μαρτύρων

Καρχηδόνος ἡ καλλονή,

εὖχος, ἀθληφόρε,

θηλαζουσῶν μητέρων

ἀτίμητον καὶ γέρας

πίστεως πάγχρυσον.

Τρισσεῦον Κύριε Ἐλέησον Λιτῆς Ἁγίου Ὄρους.

Γάλακτι, Περπέτουα * καλλιμάρτυς, πότισον * τοὺς ἀνευφημοῦντάς σε.

Δίστιχον.

Περπέτουαν ᾖσε Χαραλάμπους χάριν,

τὴν καλλιμάρτυρα, Χαραλάμπης πόθῳ.