Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Παρακλητικός κανών εις την Παναγίαν του Καζάν, επί πόνου ψυχής.(8 Ιουλίου)

Ποίημα Ἀντωνίου Μάρκου
Ελογήσαντος το ερέως, τόν Ψαλμόν ρμβ’- 142 («Κύριε εσάκουσον…»), μεθ’ τό «Θεός Κύριος…» ς συνήθως καί τά ξς Τροπάρια:

χος δ’. ψωθείς ν τ Σταυρ.

Τ το Καζάν τς Θεοτόκου Εκόνι, ο ν κινδύνοις, λγηδόσι καί πόνοις πάρχοντες, προσπίπτωμεν ν πίστει πολλ, Δέσποινα βοήθησον κβοντες ν τάχει, τόν ζυγόν τς θλίψεως φ’ μν ραμένη. Σέ γάρ μητέρα μολογομεν, γαθή, καί τ Σ σκέπ ς νήπια σπεύδομεν.

Δόξα τό ατό.

Καί νν. μοιον.

Τ Θεοτόκ ς μητρί κβομεν, ο τυραννούμενοι χθρο δυναστεί, τ θεϊκ Σου σκέπασον γάπ μς. Σπεσον, Κόρη, ύσασθαι τν το Βελίαρ παγίδων καί τς καταθλίψεως καί τς δαιμόνων μανίας. Σο γάρ πάρχει Εκών το Καζάν, μν προστάτις, σκέπη τε καί ντίληψις.

Ν’ - 50 Ψαλμός («λέησόν με Θεός…») καί Κανών, ο κροστιχίς, «ΕΙΚΟΝΙ ΤΗ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝ ΠΡΟΣΠΙΠΤΩ. ΑΝΤΩΝΙΟΣ».

δή α’. χος πλ. δ’. Ερμός. γράν διοδεύσας.

Εκόνι Σου τ θεί, τ το Καζάν προσπίπτωμεν, Κόρη, Θεοπόθητε Μαριάμ, καί δι’ ατς Σοί τάς κεσίας, ς ες μητέρα προσφέρομεν, Δέσποινα.

δεν το Υο Σου τήν φοβεράν μέραν, Παρθένε, καταξίωσον Σας λιτας καί Τοτον ν μματι συμπαθείας, Σας κεσίαις κατάστησον βλέποντα.

Κυρία Παρθένε τό τς μς ψυχς δεινόν λγος καί τόν πόνον καί τήν φθοράν πέλασον καί τήν μαρτίαν, τήν τατα πάντα μοί προκαλέσαντα.

δόν μετανοίας καί πιστροφς βαδίζοντα, Κόρη, εροιμι

θάνατος Σας λιτας, Σο δέομαι καί πρός τόν Υόν Σου, Σύ μέ δήγησον ς δηγήτρια.

δή γ’. Ερμός. Ορανίας ψίδος.

Να, Παρθένε, τεμένει τ ν Καζάν Σοί πάρχοντα, ν Σ Εκών γία ποθησαύρισται, πλήθη προσφεύγουσιν τν ρθοδόξων, κακεσε τήν δέησιν προσφέρουσι Σοί τ Μητρί μν.

δε, Κόρη γία, τούς τ Εκόνι Σου σπεύδοντας καί δεινο λγους καί λύπης μς πάλλαξον, τούς τ Σ χάριτι γονυκλινς ατουμένοις, πρόφθασον, πάλλαξον μς πρεσβείαις Σου.

Τς μορφς Σου τς θείας τς ν Καζάν τ κτυπώματι, σπεύδομεν ο ν θλίψεσι πάντες καί ν βασάνοις πάρχοντες, ατ γάρ δέδοκας πλουσίαν τήν Σήν χάριν, ν μν πόμβρισον, γία Δέσποινα.

μες πάντες, Παρθένε, τ μεσιτεί Σου σπεύδομεν, ατούμενοι τυχεν βοηθείας καί ντιλήψεως. ρον τό βάρος μν πό ψυχς, Θεοτόκε, να νυμνομεν Σε, θεί Καζάνσκαγι.

Διάσωσον, τούς Σύ προσπίπτοντας κ πόθου, Καζάνσκαγια Μητροπάρθενε Κόρη, εκόνι Σου γάρ τ σεπτ πισκιάζει φθόνως Σ χάρις.

πίβλεψον ν εμενεί, Πανύμνητε Θεοτόκε, πί τήν μήν χαλεπήν το σώματος κάκωσιν καί ασαι τς ψυχς μου τό λγος.

Καί μνημονεύει ερεύς κείνων δι’ ος Παράκλησις τελεται. Κύριε λέησον (15).

Κάθισμα. χος β’. Τά νω ζητν.

Καζάν τ σεπτ Εκόνι νν προσπίπτωμεν, ο ν πόνοις ψυχς καί θλίψεσι πάρχοντες καί δι’ ατς ατούμεθα τς Θεοτόκου τό μετρον λεος καί τήν ταχεαν Ταύτης συνδρομήν καί τήν βεβαίαν Ατς ντίληψιν.

δή δ’. Ερμός. Εσακήκοα Κύριε.

Τς ωσίας προστάτιδα, ρθοδόξων πάντων τήν ντιλήπτορα καί τήν κόσμου χαρς πρόξενον, Παναγία Σέ κηρύττομεν.

λος ν βορβόρ νν, τόν τς μαρτίας, ς κύων εροιμι καί κεσε κυλιώμενος, το λέους Σου τυγχάνω νεπίδεκτος.

μνον καί τήν δέησιν τήν πρός Σέ, Παρθένε, μή περείδης μου, λλά σπεσον ς φιλόστοργος νασσα καί λέησον τόν κάμνοντα.

Καζάν τό κτυπώματι τς Παρθένου, πάντες τά νν προσπίπτωμεν ο ν θλίψεσι, ατούμενοι λγους ψυχικο τήν πολύτρωσιν.

δή ε’. Ερμός. Φώτισον μς.

νοιξον μν Παραδείσου θύρας Κύριε, τας πρεσβείαις τς χράντου Σου Μητρός, τι Ταύτην Σύ προβάλλομεν μεσήτριαν.

Ζλον θερμουργόν πέρ Πίστεως τς Σς μν πόμβρισον, Σς Μητρός πικαμπτόμενος Χριστέ, μεσιτεί καί πρεσβεί καί δεήσεσι.

ρον τό βαρύ τς ψυχς μν τό λγος Φιλάνθρωπε, τς Μητρός Σου πικαπτόμενος Σωτήρ τ πρεσβεί, τι Ατ νν καταφεύγωμεν.

Νεσον πρός μς φιλανθρώπως, λεμον Κύριε, μεσιτεί τς Πανάγνου καί λιτας, τ ν Καζάν γάρ Ατς εκόνι νν προσπίπτωμεν.

δή στ’. Ερμός. Τήν δέησιν.

Παντοίων με πόνων ψυχς πάλλαξον καί κακώσεων, τραυμάτων τε, Παρθένε, τ το Καζάν γάρ τ Εκόνι προσπίπτων, τήν παρά Σο ατομαι βοήθειαν καί Σέ θαυμάτων τήν πηγήν μολογ καί κηρύττω, Πανύμνητε.

ωσίας τε καί ρθοδόξων πάντων, τά Σά θαυμάσια κηρύσσουσι προστάτην καί τριχομένων κακίαις παντοίαις καί χλουμένων Βελίαρ προσκρούσεσι καί πάντων τν ν συμφορας, μόνη βοήθεια πέλεις, Θεόνυμφε.

ρμησον τήν ψυχήν μου, Παρθένε, ες λιμένα σφαλ σωτηρίας τας Σας θερμας πρός Θεόν κεσίαις καί τ πρεσβεί Σου τήρησον τρωτον καί πί πέτραν σφαλ τς πρός Υόν Σου πίστεως, χραντε.

Συμπνίγομαι τας το βίου πάθεσι τος καθάρτοις, μολύνουσι, Μήτερ, τήν ν μοί το Κυρίου εκόνα, λλά Σύ δέομαι, Κόρη, ποκάθαρον, τας δάκρυσι καί στεναγμος, δώρησαί μοι, Μαρία Καζάνσκαγια.

Διάσωσον, τούς Σύ προσπίπτοντας κ πόθου, Καζάνσκαγια Μητροπάρθενε Κόρη, εκόνι Σου γάρ τ σεπτ πισκιάζει φθόνως Σ χάρις.

χραντε, διά λόγου τόν Λόγον νερμηνεύτως, π’ σχάτων τν μερν τεκοσα, δυσώπησον, ς χουσα μητρικήν παρρησίαν.

Καί ερεύς μνημονεύει ς δεδήλωται. Κύριε λέησον (12).

Κοντάκιον (Ποίημα Γεωργίου ποστολάκη). χος γ’. Τήν ραιότητα.

Σεπτήν Εκόνα Σου, ωσίας καύχημα τιμμεν, Δέσποινα, καί ναμέλπωμεν δάς καί μνους, γαθή, πρεσβείας Σου ξαιτοντες. Πσι γάρ θαυμάσια κτελε Σόν κτύπωμα, προσαγορευόμενον παρά ώσων Καζάνσκαγια. Καί νν πέρ μν κδυσώπει τόν Υόν Σου Πανάχραντε.

Καί εθύς τό Προκείμενον

Μνησθήσομαι το νοματός σου ν πάσ γενε καί γενε. (Δίς).

Στίχ. κουσον, Θύγατερ, καί δε καί κλνον τό ος Σου καί πιλάθου το λαο Σου καί το οκου το πατρός Σου καί πιθυμήσει Βασιλεύς το κάλλους Σου.

Μνησθήσομαι το νόματός σου ν πάσ γενε καί γενε.

Εαγγέλιον κ το κατά Λουκν (α’ 39-49 καί 56). « ν τας μέραις κείναις, ναστσα Μαριάμ…».

Δόξα Πατρί...

Τας τς Θεοτόκου πρεσβείαις, λεμον, ξάλειψον τά πλήθη τν μν γκλημάτων.

Καί νν...

Καζάνσκαγιας πρεσβείαις, λιτας τε, λεμον, ξάλειψον τά πλήθη τν μν γκλημάτων.

Στίχ. λεμον, λέησόν με Θεός κατά τό μέγα λεός Σου καί κατά τό πλθος τν οκτιρμν Σου ξάλειψον τό νόμημά μου.

χος πλ. β’. λην ποθέμενοι.

λβον ναφαίρετον, τήν θαυμαστήν Σου Εκόνα, ωσία χουσα, θεί εδοκί Σου, Κόρη Πάντιμε. ν Καζάν ατη γάρ πό γς φάνη, διά Ματρώνης τς παιδίσκης τε, ρμογένους το θεόφρονος καί πό Γουρίου ρχιποίμενος. Σώζει δέ κ θλίψεων, τούς ν πίστει ταύτ προστρέχοντας. θεν πάντας σκέπε μς τούς καταφεύγοντας πρός Σέ καί ατουμένους, Πανύμνητε, τήν Σήν θείαν ντίληψιν.

ερεύς, «Σσον Θεός τόν λαόν Σου…».

δή ζ’. Ερμός. Ο κ τς ουδαίας.

Πατρίδος λληνίδος μνήσθητι, Θεοτόκε, ς Πόλεως Κωνσταντίνου ποτέ. πέρμαχον γάρ ταύτης καί στρατηγόν ν πίστει Σέ πιγράφεται ψάλουσσα, τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε.

ασαι τς ψυχς μου τόν πόνον, Παναγία, τς ωσίας προστάτης Καζάνσκαγια, Σ γάρ προσπίπτω, Κόρη, τ Σ πιστασί καί γηθοσύνως κραυγάζω Σοι, τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε.

Πρ τό τς μαρτίας, Παρθένε, τόν Σόν δολον καταναλίσκει, πλήν σπεσον υσθναι με. Κατάσβεσον τήν φλόγαν, εχας πρός τόν Υόν Σου, να εγνωμόνως κραυζάγω Σοι, τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε.

Τίμιος ναντίον Κυρίου τν σίων ναδέδεικται θάνατος, Δέσποινα, Γουρία τε ρμογένους, ατούς γάρ Εκών Σου το Καζάν πευλόγησε ψάλλοντας, τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε.

δή η’. Ερμός. Τόν Βασιλέα τν ορανν.

ραιοτάτη μορφή Σς Εκόνος, τς το Καζάν, εσυμπάθητε Κόρη, πρός ν τό γόνυ ψυχς κλίνωμεν πάντες.

νασσα Κόρη, τ το Καζάν Σ Εκόνι προσπεσόντες ο πιστοί ναβομεν, σπεσον, Παρθένε, καί πάλλαξον ν τάχει.

Να Σου θεί τ ν Καζάν, Θεοτόκε, χαίρουσα σπεύδει πληθύς τν ρθοδόξων, τυχεν συγγνώμης, λέους τε βοηθείας.

Τς Βασιλείας, Παρθένε, το Υο Σου τύχοιμεν πάντες ρθόδοξοι ποθομεν, Σ μεσιτεί, δεήσι τε βοηθεί.

δή θ’. Ερμός. Κυρίως Θεοτόκον.

ραος κάλει πάντων νθρώπων πέλει, Μτερ, Σός Υός πρός ν τήν δέησιν κχεε, να υσθμεν διά Σο κολάσεως τς γεέννης.

Νικσαι το Βελίαρ τάς μηχανάς, Παρθένε, Σ βοηθεί λπίζομεν πάντοτε, πρός Σόν Υόν τας Σας λιτας, δι’ ν βεβαίως ο πάντες σωζόμεθα.

ασαι τς ψυχς μου τό λγος, Θεοτόκε, τι συνθλίβει ντόνως τόν δολον Σου καί δώρησαί μοι τήν χαράν, να μν Σε Παρθένε Καζάνσκαγια.

μματι εσπλαχνίας βλέψον μν ν τάχει καί βοηθείας χεραν τος δούλοις Σου κτεινον, Σέ γάρ μητέρα μν θείαν κηρύττομεν.

Σάλον τόν τς ψυχς μου καί λγος καί δύνην, τας Σας πρεσβείαις κατάστειλον δέομαι, Σ γάρ προσφεύγω, Παρθένε Καζάνσκαγια.

Καί εθύς, τό

ξιον στιν ς ληθς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα το Θεο μν.

Τήν τιμιωτέραν τν Χερουβείμ καί νδοξοτέραν συγκρίτως τν Σεραφείμ, τήν διαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοσαν, τήν ντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.

Εκόνι Σου τ θεί τ το Καζάν προσπίπτωμεν, Κόρη, ο ν θλίψεσι τς ψυχς, ατούμενοι δι’ ατς τήν Σήν γεννααν καί ναγκααν τος πσι ντίληψιν.

ωσίας πάσης τήν δηγόν, Γένους ρθοδόξων τήν πέρμαχον Στρατηγόν, Καζάν τήν Εκόνα νν τιμμεν, ς τς Παρθένου λαμπρόν ποτύπωμα.

Κατάπαυσον τόν τάραχον τς ψυχς τν δούλων Σου, Κόρη, Θεοπόθητε Μαριάμ, καί δώρησαι ερήνην Σος κέταις, πως μή παύουν το μεγαλύνειν Σε.

Βάρος, Παρθένε, ν τ ψυχ καί λγος καί πόνος πιπολάζει νν π’ μέ, Σύ ρον τόν ζυγόν τς μαρτίας, ς μεσότοιχον το Υο Σου χωρίζει με.

Κατέχοντες, Κόρη, τς Σς μορφς, Εκόνα τήν θείαν, ποκειμένην ν τ σεπτ Ξένης Σαλς Παρεκκλησί, ατ προσπίπτωμεν, θεί Καζάνσκαγι.

Κράζωμεν εγνωμόνως χαρε γν, τι εαρεστσαι τ Εκόνι Σου το Καζάν, τ ποκειμέν Ξένης Παρεκκλησί, δοξάζοντες τήν θείαν οκονομίαν Σου.

Μεγαλυνάριον τερον (ποίημα Γεωργίου ποστολάκη).

Χαίροις νθος εοσμον το Καζάν, πάσης τε ωσίας γαλλίαμα καί χαρά, μετέρου οκου πίσκεψις καί σκέπη, Κυρία Θεοτόκε, σεπτή Καζάνσκαγια.

Τό Μεγαλυνάριον το γίου το Ναο το γίου τς μέρας. Καί κλείομεν μετά το

Πσαι τν γγέλων α στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, ποστόλων δωδεκάς, ο γιοι Πάντες μετά τς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν ες τό σωθναι μς.

Τό Τρισάγιον καί τά Τροπάρια τατα.

χος πλ. β΄.

λέησον μς, Κύριε, λέησον μς, πάσης γάρ πολογίας ποροντες, ταύτην Σοι τήν κεσίαν, ς Δεσπότ, ο μαρτωλοί προσφέρομεν, λέησον μς.

Δόξα Πατρί…

Κύριε λέησον μς, πί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ργισθς μν σφόδρα, μηδέ μνησθς τν νομιν μν. λλ’ πίβλεψον καί νν ς εσπλαχνος καί λύτρωσαι μς κ τν χθρν μν. Σύ γάρ ε Θεός μν καί μες λαός Σου, πάντες ργα χειρν Σου καί τό νομά Σου πικεκλήμεθα.

Καί νν

Τς εσπλαχνίας τήν πύλην νοιξον μν, ελογημένη Θεοτόκε, λπίζοντες ες Σέ μή στοχήσομεν, υσθείημεν διά Σο τν περιστάσεων, Σύ γάρ σωτηρία το γένους τν Χριστιανν.

πολυτίκιον. χος α’. Τς ρήμου πολίτης.

Τ σεπτ Σου Εκόνι τ το Καζάν νν προσπίπτωμεν, κλίνοντες τό γόνυ, Παρθένε, τς ψυχς καί το σώματος, δεόμενοι ντιλήψεως, γνή, πρεσβείαις πρός Υόν Σου καί λιτας. να τύχωμεν, Παρθένε, τς παρ’ Ατο πλημελημάτων φέσεως. Δόξα τος μεγαλείοις Σου, Σεμνή, δόξα τος θαυμασίοις Σου, δόξα περβαλόντως, Κόρη, τ δυναστεί Σου.

πολυτίκιον τερον (Ποίημα Γεωργίου ποστολάκη). χος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Τήν θείαν Εκόνα Σου, ς θησαυρόν τιμαλφ καί πλοτον κατέχοντες, γαλλωμέν ψυχ βομεν Σοι, Δέσποινα. Σκέπε τοτον τόν Οκον πό πάσης νάγκης, πάντες γάρ προσκυνομεν ελαβς τήν μορφήν Σου, ν κ ωσίας λθοσαν καλομεν Καζάνσκαγιαν.

ερεύς τήν δέησιν «λέησον μς...» καί τήν μικράν πόλυσιν. Καί τν Χριστιανν σπαζομένων τήν Εκόνα τς Παναγίας καί χριομένων δι’ γίου λαίου, ψάλλονται τά παρόντα Τροπάρια:

χος β’. τε κ το ξύλου.

Πάντας τούς προσπίπτοντας πιστς, τ Σ πανυπερτίμ Εκόνα, τ το Καζάν, τ σεπτ, ύου πάσης θλίψεως καί περιστάσεως, τν παθν δέ διάλυσον τόν σάλον, Παρθένε, πασι παρέχουσα χάριν σωτήριον. Σύ γάρ Παρεκκλησίου τς Ξένης καί πιστν πάντων προστάτις πέλεις, οα Μήτηρ το Παντάνακτος.

χος πλ. δ’.

Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τν δούλων Σου καί λύτρωσαι μς πό πάσης νάγκης καί θλίψεως.

χος β’.

Τήν πσαν λπίδα μου ες Σέ νατίθημι, Μήτερ το θεο, φύλαξόν με πό τήν σκέπην Σου.

ερεύς.

Δι’ εχν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ Θεός, λέησον καί σσον μς, μήν.

ΠΗΓΗ.http://churchsynaxarion.blogspot.com/

2 σχόλια:

  1. Ο Κανων της Παναγιας του Καζαν ειναι πολυ καλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θερμά συγχαρητήρια και πολλές ευχαριστίες για τις αναρτήσεις σας.
    Ερώτημα. Υπάρχουν σε κείμενα η ακολουθία Εσπερινού και Όρθρου της Παναγίας του ΚΑΖΑΝ????
    Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή