Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Η Εκκλησία χαίρεται


Η Εκκλησία χαίρεται για τα 1.000.000 παιδιά της εξωσωματικής. Θρηνεί όμως παράλληλα και για τα 53.000.000 ετησίως θύματα των συγχρόνων εξελιγμένων τεχνικών που καταστρέφονται με τη διαδικασία των αμβλώσεων, για τις ισάριθμες δικαιολογίες που παραλύουν το οικοδόμημα των αξιών στις κοινωνίες ή για τις 650.000 ανθρώπινες ζωές που συντηρούνται στους καταψύκτες όχι μόνο με ζοφερό μέλλον αλλά και με αμφισβητούμενη την ανθρώπινη ταυτότητα και προοπτική.
Χαίρεται για τη γονιδιακή θεραπεία, τα θεραπευτικά επιτεύγματα της σύγχρονης γενετικής, αλλά ομολογεί με θλίψη τις αλλοιώσεις που η αλαζονεία ορισμένων επιστημόνων και η ανεξέλεγκτη χρήση τους συχνά επιβάλλουν.
Και διερωτώμεθα: η «φιλανθρωπία» που αγκαλιάζει θελήματα και δικαιώματα ανθρώπινα γιατί άραγε δεν μπορεί να αγκαλιάσει και τη ζωή στις πιο απροστάτευτες φάσεις της; Και αν έχουν λόγους κάποιοι να μη διακρίνουν τη ζωή στις πρώτες μέρες της, γιατί δεν την υπερασπίζονται φιλάνθρωπα στις 12 και 16 εβδομάδες της, τότε που οι ίδιοι δεν την αποκαλούν ούτε ωάριο ούτε κύστη ούτε πολύ περισσότερο υλικό; Γιατί τελικά οι «φιλάνθρωπο» δεν καταδικάζουν απερίφραστα τη θεσμοθέτηση των αμβλώσεων;

Στην Κύπρο γεννιόνταν ετησίως 590-610 παιδιά με μεσογειακή αναιμία. Σήμερα με την επικράτηση του προγεννητικού ελέγχου μόνον δύο-τρία. Τα υπόλοιπα τα εξαφανίζει «ευεργετικά» η επιστήμη και η τεχνολογία μας προτού καν μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν την ύπαρξή τους. Αραγε αυτό το «επίτευγμα» πώς θα το ακούνε οι χιλιάδες ζώντων πασχόντων από μεσογειακή αναιμία; Πώς κανείς να τους πείσει ότι δεν τους βλέπουμε ρατσιστικά;
Αν πάλι, όπως υποστηρίζεται, «οι ζώντες που υπάρχουν δικαιούνται κάτι περισσότερο από ό,τι ένα κρυοσυντηρημένο γονιμοποιημένο ωάριο», θα δικαιούνται ασφαλώς κάτι περισσότερο και από ένα έμβρυο 3 μηνών. Με αυτή τη λογική, όπως το έμβρυο των 3 ημερών ονομάζεται βλαστοκύστη για να δικαιολογήσουμε τα πειράματά μας, έτσι και το έμβρυο των 3 μηνών θεωρείται ιστός του μητρικού σώματος, για να μπορέσουμε να διακόψουμε την ανεπιθύμητη σε μας κυοφορία του χωρίς νομικά μπλεξίματα και ενοχές. Και τότε η άποψη ότι, αφού θα το καταστρέψουμε, ας το αξιοποιήσουμε θα ακούγεται και λογική και ηθική, ίσως και επιστημονική. Τελικά αυτό το «κάτι περισσότερο» δεν είναι απλά κάτι δικό μας· είναι ολόκληρη η ζωή ενός άλλου ανθρώπου.
Η αλλοίωση των όρων διευκολύνει την έκτρωση της αλήθειας και εκφυλίζει την ψυχή σε «έννοια και αυταπάτη».
Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος

Άρθρο στο Βήμα, 1-6-2003

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου