Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Aγίου Αρτεμίου Παρακλητικός κανών



(κδοσις . Κελλίου γ. ρτεμίου, Σκήτη γίας ννης, γιο ρος, 2005)

ερεύς ρχεται τς Παρακλήσεως μέ τήν δοξολογικήν κφώνησιν:

Ε
λογητός Θεός μν, πάντοτε, νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων.

χορός: μήν.
μή πάρχοντος ερέως, μες τό:

Δι’ ε
χν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ Θεός, λέησον καί σσον μς, μήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142).
Κύριε ε
σάκουσον τς προσευχς μου, νώτισαι τήν δέησίν μου ν τ ληθεί Σου, εσάκουσον μου ν τ δικαιοσύν Σου καί μή εσέλθης ες κρίσιν μετά το δούλου Σου, τι ο δικαιωθήσεται νώπιόν Σου, πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρός τήν ψυχήν μου, ταπείνωσεν ες γν τήν ζωήν μου. κάθισέ με ν σκοτεινος, ς νεκρούς αἰῶνος καί κηδιάσεν π’ μέ τό πνεμα μου, ν μοί ταράχθη καρδία μου. μνήσθην μερν ρχαίων, μελέτησα ν πσι τος ργοις Σου, ν ποιήμασι τν χειρν Σου μελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ψυχή μου ς γ νυδρός Σοι. Ταχύ εσακουσόν μου, Κύριε, ξέλιπε τό πνεμα μου. Μή ποστρέψης τό πρόσωπόν Σου π’ μο καί μοιωθήσομαι τος καταβαίνουσιν ες λάκκον. κουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό λεός Σου, τι πί Σοί λπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, δόν ν πορεύσομαι, τι πρός Σέ ρα τήν ψυχήν μου. ξελο με κ τν χθρν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με το ποιεν τό θέλημά Σου, τι Σύ ε Θεός μου. Τό Πνεμα Σου τό γαθόν δηγήσει με ν γ εθεί, νεκεν το νόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. ν τ δικαιοσύν Σου ξάξεις κ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ν τ λέει Σου ξολοθρεύσεις τούς χθρούς μου. Καί πολες πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, τι γώ δολος Σου εμί.


Καί ε
θύς ψάλλεται τετράκις ξ’ παμοιβς, μετά τν οκείων στίχων:

Θεός Κύριος καί
πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.

Στίχ. α’.
ξομολογεσθε τ Κυρί καί πικαλεσθε τό νομα τό γιον Ατο.
Θεός Κύριος καί
πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τά
θνη κύκλωσάν με καί τό νόματι Κυρίου μυνάμην ατούς.
Θεός Κύριος καί
πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου γένετο ατη καί στι θαυμαστή ν φθαλμος μν.
Θεός Κύριος καί
πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Τ παρόντα τροπάρια. χος α΄. Το λίθου σφραγισθέντος.

Ποικίλαις βασάνοις
ναθλήσας μακάριε, ς στεῤῥῶς δάμας τν παραβάτην κατήσχυνας, κα γρ ν πέτρ μεγίστ πιεσθείς, δι τν πέτραν Χριστν κα οκισθείς, στέφος δέξω το μαρτυρίου, Μεγαλομάρτυς ρτέμιε· δόξα τ νισχύσαντι μς, δόξα τ στεφανώσαντι, δόξα τ νεργοντι δι σο πσιν άματα.

Δόξα.
χος πλ. α΄. Τν συνάναρχον Λόγον.

Τ
ν αμάτων τ λύθρ πισταζόμενος, τ Κυρί παρέστης Μάρτυς ρτέμιε, ον κέτευε ε κατοικτειρσαί με, τν τόποις λογισμος, κα ργασίαις πονηρας, φρόνως κατεγνωσμένον, να πιστς εφημ σε, τ προστασί σου φρουρούμενος.

Κα
νν. Θεοτοκίον.
Ο
σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τς δυναστείας Σου λαλεν ο νάξιοι, εμ γρ Σ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς μς ἐῤῥύσατο κ τοσούτων κινδύνων; Τίς δ διεφύλαξεν, ως νν λευθέρους; Οκ ποστμέν Δέσποινα κ Σο, Σος γρ δούλους σώζεις εί, κ παντοίων δεινν.