Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Κανών Παρακλητικός εις την Ακήρατον της Πανάγνου Ζώνην


Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, και ευθύς τό, Θεός Κύριος κατά το σύνηθες, μεθ’ ό, τα παρόντα τροπάρια..
Ήχος δ´. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Της Θεοτόκου τη Σορώ νύν προσδράμωμεν, της πανεντίμου αυτής Ζώνης συν δάκρυσιν, από βαθέων κράζοντες εκ μέσου ψυχής• Ζώνη πανακήρατε, της Μητρός του Κυρίου, λύτρωσαι τους δούλους σου, πάσης νόσου και βλάβης, και λοιμικού θανάτου απειλής, εις σε γάρ πάσαν ελπίδα ημών ανεθέμεθα.
Δόξα. Το αυτό•
Και νύν.Όμοιον.
Αρωματίζουσαν πηγήν σε γινώσκομεν, και τη Σορώ σου προσπελάζοντες λέγομεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής, Δέσποινα απάλλαξον, δυσωδίας πταισμάτων, μύρον το ακένωτον αναβλύζουσα πάσι, τοίς οχετοίς Αγνή της σής Σορού, εν ή η Ζώνη η σή τεθησαύρισται.
Ο Ν´. Είτα ο Κανών, ού η Ακροστιχίς•
Ζώνης με σεπτής, δυνάμει σώσον Κόρη• Ιωσήφ.
Ωδή α´.
Ήχος πλ. δ´. Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε.
Ζώνης μοι θείας και σεπτής σου Πάναγνε, εφιεμένω υμνείν, τα θεία πελάγη, των θαυμάτων άνωθεν, χάριν δώης τώ δούλω σου, και αχρειω ικέτη, πυρός υπέκαυμα πέλοντι, ταίς εξ ιοβόλου κακώσεσιν.

Ως υπερτερα των αγγέλων πέλουσα, Παρθενομήτορ Αγνή, και ουρανός θείος, μόνη εχρημάτισας του ουρανούς ταννύσαντος, ούτω Ζώνην σου θείαν, κατέλιπες αδιάφθορον, και πηγήν χαρίτων τοίς δούλοις σου.

Νειλώα ρείθρα εξ αυτής αρδεύονται, οι προσιόντες πιστώς, νοσημάτων λύσιν, και πταισμάτων άφεσιν, οι πιστοί εφαπτόμενοι, της Σορού της αγίας, εν ή σεπτώς αποτίθεται, Ζώνη των πιστών καταφύγιον.

Η τον Δεσπότην του παντός πανέντιμε, Ζώνη της μόνης Αγνής, εν κοιλία όντα, βρέφος περιστείλασα και χάριν των ιάσεων, παρ’ αυτού δεξαμένη, νέμοις πλουσίαν τοίς δούλοις σου, την των αιτημάτων εκπλήρωσιν.

Ωδή γ´. Ουρανίας αψίδος.
Σωτηρίας λιμένα, των ψυχικών Δέσποινα, και σωματικών αλγηδόνων σε επιγράφομεν, πάντες οι δούλοι και τη Σορώ τη αγία, Ζώνης προσπελάζοντες, αγιαζόμεθα.

Μολυσμάτων παντοίων, και λοιμικής θλίψεως, πάσης συμφοράς και κινδύνων, ρύσαι τους δούλους σου, τους σοί προστρέχοντας, και αιτουμένους εν πίστει, την θερμήν αντίληψιν Κόρη της Ζώνης σου.

Ελεήμων υπάρχεις, και συμπαθής Αχραντε, ως τον ελεήμονα κόσμου, αποκυήσασα, δυνάμει Ζώνης σου, χειμαζομένους σούς δούλους, ασθενείας λαίλαπι πικρώ απάλλαξον.
Συνεργόν τον τεχθέντα, εκ σής γαστρός Αχραντε, τον τάς ασθενειας του κόσμου πάσας ιώμενον, κατέχεις όλον εν σοί, νόσων δυνάμει σής Ζώνης, χαλεπών απάλλαξον σούς δούλους Αχραντε.

Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, τη της παντίμου σου Ζώνης, δυνάμει και χάριτι, εν αυτή γάρ καταφεύγομεν εν ανάγκαις.

Επίβλεψον, εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις, και ευθύς το Κάθισμα.
Ήχος β´. Πρεσβεία θερμή.
Την Ζώνην την σήν, κεκτήμεθα ω Δέσποινα, φρουρόν αρωγόν, εν πάσαις περιστάσεσι, τη Σορώ αυτής προστρέχοντες, αεί και πίστει κράζοντες, εκ των κινδύνων λύτρωσαι ημάς, δυνάμει αυτής ισχύϊ και χάριτι.

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Κανών Παρακλητικός εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον υπέρ των αδίκως φυλακισθέντων



(Ποίημα Πρωτοπρεσβυτέρου το Οκουμενικο Θρόνου Στυλιανο Μακρ, Δρος Θ.)

Ελογήσαντος το ερέως, λέγομεν τν παρόντα ψαλμόν.
Κύριε, εσάκουσον τς προσευχς μου, νώτισαι τν δέησίν μου ν τ ληθεί Σου, εσάκουσόν μου ν τ δικαιοσύν Σου· κα μ εσέλθς ες κρίσιν μετ το δούλου Σου, τι ο δικαιωθήσεται νώπιόν Σου πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρς τν ψυχήν μου, ταπείνωσεν ες γν τν ζωήν μου, κάθισέ με ν σκοτεινος, ς νεκρος αἰῶνος· κα κηδίασεν π’ μ τ πνεμά μου, ν μο ταράχθη καρδία μου. μνήσθην μερν ρχαίων, μελέτησα ν πσι τος ργοις Σου, ν ποιήμασι τν χειρν Σου μελέτων. Διεπέτασα πρς Σ τς χεράς μου, ψυχή μου ς γ νυδρός Σοι. Ταχ εσάκουσόν μου, Κύριε, ξέλιπε τ πνεμά μου· μ ποστρέψς τ πρόσωπόν Σου π’ μο κα μοιωθήσομαι τος καταβαίνουσιν ες λάκκον. κουστν ποίησόν μοι τ πρωΐ τ λεός Σου, τι π Σο λπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, δόν, ν πορεύσομαι, τι πρς Σ ρα τν ψυχήν μου· ξελο με κ τν χθρν μου, Κύριε· πρς σ κατέφυγον. Δίδαξόν με το ποιεν τ θέλημά Σου, τι Σ ε Θεός μου· τ Πνεμά Σου τ γαθν δηγήσει με ν γ εθεί. νεκεν το νόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με· ν τ δικαιοσύν Σου ξάξεις κ θλίψεως τν ψυχήν μου· κα ν τ λέει Σου ξολοθρεύσεις τος χθρούς μου· κα πολες πάντας τος θλίβοντας τν ψυχήν μου, τι γ δολός Σού εμι.

Κα εθς ψάλλομεν.
χος δ΄.
Θες Κύριος κα πέφανεν μν· ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. ξομολογεσθε τ Κυρί, κα πικαλεσθε τ νομα τ γιον Ατο.
Θες Κύριος κα πέφανεν μν· ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τ θνη κύκλωσάν με, κα τ νόματι Κυρίου μυνάμην ατούς.
Θες Κύριος κα πέφανεν μν· ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρ Κυρίου γένετο ατη, κα στι θαυμαστ ν φθαλμος μν.
Θες Κύριος κα πέφανεν μν· ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.

χος δ΄. ψωθες ν τ Σταυρ.
Το δεκάστου Δικαστο γεγονυα, Μήτηρ συνήγορος γενο μοι Παρθένε, τ δικηφόρον κλήτευμα λαβόντι ποτέ, ν πλεκτάν κατηγόρων μου, κδοθν κα σφάλισον, τν μν θωσιν, τ σ νεπικλήτ, περασπίσει Δέσποινα Σεμνή, κα τν δυσφόρων, δεσμν μου τν νεσιν.
Δόξα. Κα νν. Θεοτοκίον.
Ο σιωπήσωμεν ποτ Θεοτόκε, τς δυναστείας σου λαλεν ο νάξιοι, ε μ γρ σ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς μς ρρύσατο κ τοσούτων κινδύνων, τίς δ διεφύλαξεν ως νν λευθέρους; οκ ποστμεν Δέσποινα κ σο· σος γρ δούλους σώζεις ε κ παντοίων δεινν.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Κανών Παρακλητικός εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την Φανερωμένην


Ελογήσαντος το ερέως τ Κύριε εσάκουσον, μεθ᾿ τ Θες Κύριος κα τ κάτωθι Τροπάρια.
χος δ´. ψωθες ν τ Σταυρ.
Eν τ γί σου Να μοφρόνως, Φανερωμένη ο πιστο συνελθόντες, κα τ σεπτ Εκόνι σου προσπίπτοντες, δομεν τ δόξ σου, χαριστήριον ανον, κα ναβομέν σοι, ν πολλ ταπεινώσει˙ Ελογημένη Μτερ το Θεο, σσον μς μητρικας κεσίαις σου.
Δόξα. Τ
ατό. Κα νν. Θεοτοκίον.
Ο
σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τς δυναστείας σου λαλεν ο νάξιοι• εμ γρ σ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς μς ἐῤῥύσατο, κ τοσούτων κινδύ-νων; τίς δ διεφύλαξεν, ως νν λευθέρους; οκ ποστμεν Δέσποινα κ σο• σος γρ δούλους σζεις εί, κ παντοίων δεινν.

Ν´ κα Κανν τς περαγίας Θεοτόκου, ο κροστιχίς ν τ δ´ Τροπαρί κάστης ιδς• «Κυρίλλου».

δ α´. χος πλ. δ´. γρν διοδεύσας.
Φων
ς στεναγμο μου ς εμενής, πάκουσον Μτερ, κ καρδίας σε δυσωπ, κα ῥῦσαι γν Φανερωμένη, τς νεστώσης νάγκης τν δολόν σου.
Πολλος συνεχόμενος πειρασμος, προστρέχω ν πίστει, τ Εκόνι σου τ σεπτ˙ μή με ς φιλεύσπλαγχνος πώσ, Φανερωμένη τν θλιον δολόν σου.
Η
χραντος Μήτηρ το Λυτρωτο, Φανερωμένη, τούτ πρέσβευε κτενς, να λυτρωθμεν τς γεέννης, ο κορέστ στοργ νυμνοντές σε.
Κινδύνων Παρθένε παντοδαπ
ν, ῥῦσαι τος τιμντας, τν Εκόνα σου τν σεπτήν, ξ ς ναβλύζουσιν φθόνως, Φανερωμένη τ εθρα τς χάριτος.

δ γ´. Ορανίας ψδος.
Το
ς προστρέχοντας Μτερ, τ εαγε οκ σου, κα νευφημοντας τ πλθος, τν θαυμασίων σου, δίδου λέους σου, Φανερωμένη τς δόσεις, ς τν λεήμονα, Λόγον κυήσασα.
Απ
πάσης νάγκης, κα συμφορς λύτρωσαι, τος νακειμένους ν πίστει, τ προστασί σου, ς κα νέδειξας, Φανερωμένη Παρθένε, τν σεπτν Εκόνα σου, μέγα τεκμήριον.
Μυστικ
ς παστράπτει, μαρμαρυγας χάριτος, γιασμένη Εκών σου, τ εδοκί σου, Θεοχαρίτωτε, Φανερωμένη Παρθένε, τς ψυχς φωτίζουσα, τν μνολόγων σου.
Υπερεύχου
παύστως, τν ταπεινν δούλων σου, τν σπαζομένων τν θείαν, Μτερ Εκόνα σου, ν φανέρωσας, πάλαι γν παραδόξως, τος λεπρος κφαίνουσα, τν εσπλαγχνίαν σου.

Διάσωσον Φανερωμένη Παρθένε Θεοκυτορ, π πάσης πιβουλς χθρο το λάστορος, τος τν Εκόνα σου πίστει σπαζομένους.
Επίβλεψον
ν εμενεί Πανύμνητε Θεοτόκε, π τν μν χαλεπν το σώματος κάκωσιν, κα ασαι τς ψυχς μου τ λγος.

Ατησις κα τ Κάθισμα.

χος β´. Πρεσβεία θερμή.
Παρθένε
γνή, Φανερωμένη χραντε, Εκόνα τν σήν, τιμμεν ο νάξιοι, κα ατ προσπίπτοντες, μετ δέους πάντες βομέν σοι˙ ς εμενς πάρχουσα μν, πάκουσον Μτερ τς δεήσεως.

δ δ´. Εσακήκοα Κύριε.