Εὐχὴ Παρακλητικὴ καὶ διδακτικὴ Ψαλλομένη ἐπὶ τῇ ἀρχῇ ἑκάστου ἔτους ἢ μηνός, ἢ ἡμέρας, ἢ ὅτε ἕκαστος βούλῃ

 

Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

 

 

 

 

 

 

Εὐχὴ

Παρακλητικὴ καὶ διδακτικὴ

Ψαλλομένη ἐπὶ τῇ ἀρχῇ ἑκάστου ἔτους ἢ μηνός, ἢ ἡμέρας,

ἢ ὅτε ἕκαστος βούλῃ

διὰ τὴν καλὴν ἐξαγορὰν τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς ἡμῶν

πρὸς τελείωσιν τῆς ἀρετῆς καὶ θέωσιν

 

 

 

Ἀθῆναι   2021

 

 

 

Εὐχὴ

Παρακλητικὴ καὶ διδακτικὴ

Ψαλλομένη ἐπὶ τῇ ἀρχῇ ἑκάστου ἔτους ἢ μηνός, ἢ ἡμέρας,

ἢ ὅτε ἕκαστος βούλῃ

διὰ τὴν καλὴν ἐξαγορὰν τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς ἡμῶν

πρὸς τελείωσιν τῆς ἀρετῆς καὶ θέωσιν

 

Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως τὸ Δεῦτε, προσκυνήσωμεν καὶ ὁ λγ΄ Ψαλμός·

 

   Εὐλογήσω τὸν Κύριον ἐν παντὶ καιρῷ, διαπαντὸς ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἐν τῷ στόματί μου. Ἐν τῷ Κυρίῳ ἐπαινεθήσεται ἡ ψυχή μου· ἀκουσάτωσαν πρᾳεῖς καὶ εὐφρανθήτωσαν. Μεγαλύνατε τὸν Κύριον σὺν ἐμοὶ καὶ ὑψώσωμεν τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐπὶ τὸ αὐτό. Ἐξεζήτησα τὸν Κύριον καὶ ἐπήκουσέ μου καὶ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεών μου ἐῤῥύσατό με. Προσέλθετε πρὸς αὐτὸν καὶ φωτίσθητε καὶ τὰ πρόσωπα ὑμῶν οὐ μὴ καταισχυνθῇ. Οὗτος ὁ πτωχὸς ἐκέκραξε καὶ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτοῦ ἔσωσεν αὐτόν. Παρεμβαλεῖ Ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβουμένων αὐτὸν καὶ ῥύσεται αὐτούς. Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος· μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐλπίζει ἐπ’ αὐτόν. Φοβήθητε τὸν Κύριον πάντες οἱ Ἅγιοι αὐτοῦ, ὄτι οὐκ ἔστιν ὑστέρημα τοῖς φοβουμένοις αὐτόν. Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ. Δεῦτε τέκνα ἀκούσατέ μου· φόβον Κυρίου διδάξω ὑμᾶς. Τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς; Παῦσον τὴν γλῶσσάν σου ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον. Ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν, ζήτησον εἰρήνην καὶ δίωξον αὐτήν. Ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν. Πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακὰ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. Ἐκέκραξαν οἱ δίκαιοι καὶ ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτῶν καὶ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτῶν ἐῤῥύσατο αὐτούς. Ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει. Πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ῥύσεται αὐτοὺς ὁ Κύριος· φυλάσσει Κύριος πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν, ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται. Θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρὸς καὶ οἱ μισοῦντες τὸν δίκαιον πλημμελήσουσι. Λυτρώσεται ὁ Κύριος ψυχὰς δούλων αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ πλημμελήσουσι πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπ’ αὐτόν. 

 

Εἶτα  ψάλλομεν τὸ  Θεὸς Κύριος, (τρὶς) καὶ τὰ ἑξῆς Προσόμοια.

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

 

Ὠφελοῦ ἢ ὠφέλει ἢ φεῦγε τάχιστα,

ἀναστροφάς σου προσέχων,

διδάσκων λόγοις σοφοῖς

καὶ σοῦ βίου παραδείγματι τοὺς ἔγγιστα

καὶ χρόνον πάντα σῆς ζωῆς

ἐξαγόραζε καλῶς

εὐχόμενος καὶ δακρύων

δι’ ἐμπταισμένων σου πλῆθος,

δοῦλε ἀχρεῖε καὶ ταλαίπωρε.

 

Ὠφελοῦ ἢ ὠφέλει ἢ φεῦγε τάχιστα,

ἐξαγοράζων τὸν χρόνον

σῆς ἐπὶ γῆς βιοτῆς

τῆς ψυχῆς ἐπ’ ἀγαθῷ καὶ ἴσθι τίμιος,

πᾶσιν εὐχάριστος, πραΰς,

αὐστηρὸς εἰς σεαυτόν,

φιλάρετος, ἐλεήμων,

ἐπιεικὴς τοῖς πλησίον,

διδακτικὸς καὶ εὐσυμπάθητος.

 

Ὠφελοῦ ἢ ὠφέλει ἢ φεῦγε τάχιστα,

αἴρων σταυρόν σου ἐπ’ ὤμων

καὶ τῆς ζωῆς Γολγοθᾶ

ἀναβαίνων ἀγογγύστως τὸν κατώδυνον,

ἵν’ ἀναστάσεως λαμπρᾶς

ἐπιτύχῃς καὶ σὺν σοὶ

τοὺς πέριξ σου ἀναστήσῃς,

ψυχή μου, οἴμοι, ἀθλία,

ἀνελεῆμον καὶ πολύστηνε.

΄

Προκείμενον. Ἦχος α΄.

Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός Σου ἐφ’ ἡμᾶς.

Στίχος. Ἀγαλλιᾶσθε δίκαιοι ἐν Κυρίῳ.

 

Πρὸς Ἐφεσίους  Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα.

 (Κεφ. ε΄ 8-19)

(Ζήτει τῇ Εἰκοστῇ ἕκτῃ Κυριακῇ)

 

   Ἀδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε· - ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ· - δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. Καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῇ γενόμενα ὑπ’ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. Διὸ λέγει· Ἔγειραι ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.     

 

Εὐαγγέλιον κατὰ Ματθαῖον.

(Κεφ. κστ΄ 36 – 41)

 

   Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς εἰς χωρίον λεγόμενον Γεθσημανῆ καὶ λέγει τοῖς μαθηταῖς· καθίσατε αὐτοῦ ἕως οὗ ἀπελθὼν προσεύξωμαι ἐκεῖ. Καὶ παραλαβὼν Πέτρον καὶ τοὺς δύο υἱοὺς Ζεβεδαίου ἤρξατο λυπεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν. Τότε λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ’ ἐμοῦ. Καὶ προσελθὼν μικρὸν ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ προσευχόμενος καὶ λέγων· Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὡς σύ. Καὶ ἔρχεται πρὸς τοὺς μαθητὰς καὶ εὑρίσκει αὐτοὺς καθεύδοντας καὶ λέγει τῷ Πέτρῳι· οὕτως οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι μετ’ ἐμοῦ!  Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν· τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής.

 

Δόξα.

 

Πάντα τῆς ζωῆς μου

ἁγίαζε τὸν χρόνον,

ἄχρονε Θεέ μου,

Πάτερ, Λόγε καὶ Πνεῦμα.

 

Καὶ νῦν.

 

Ταῖς τῆς Θεοτόκου

πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,

ἁγίαζε τὸν χρόνον

ἐπιγείου μου βίου.

 

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

 

Τὸν χρόνον πάντα τῆς ζωῆς σου ἐξαγόραζε

καλῶς, ψυχή μου, εὐχομένη, θεραπεύουσα

ταῖς ἀνάγκαις τοῦ πλησίον, ὠφελουμένη

ὑπ’ αὐτῶν ἢ ὠφελοῦσα παραδείγματι

σῷ αὐτούς, ὅτι οὐκ οἶδας χρόνον, τάλαινα,

ἐν ᾧ ἔρχεται ὁ Χριστὸς ἐκζητῆσαί σε.

 

Εἶτα τὴν Εὐχήν.

 

   Ἄχρονε, ἀκατάληπτε, ἀνεξίκακε Κύριε, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, ὁ πάντας καλῶς ἐξαγοράζειν τὸν χρόνον τῆς ζωῆς διδάσκων καὶ γρηγορεῖν καὶ προσεύχεσθαι, ἵνα φύγωσι τὸν πειρασμόν, ὁ τὸν κύκλον τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς ἡμῶν εὐλογῶν οὐρανόθεν καὶ ἁγιάζων, ὁ πάντας καλῶν πρὸς σωτηρίαν διὰ τῆς συνεχοῦς ἐγρηγόρσεως, ὁ νουθετῶν ἡμᾶς προσέχειν τὰς ἀναστροφὰς καὶ ὠφελεῖν ἢ ὠφελεῖσθαι ὑπ’ αὐτῶν, φιλάνθρωπε Λόγε Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, δὸς ἡμῖν τὸν χρόνον τοῦ ἀρξαμένου ἔτους (ἢ μηνός ἢ τῆς ἡμέρας ταύτης) γενέσθαι χρόνον μετανοίας πρὸς ψυχῶν σωτηρίαν· βοήθησον ἡμῖν τὸν χρόνον τοῦ ἀνατέλλοντος μηνὸς ((ἢ μηνός ἢ τῆς ἡμέρας ταύτης) καὶ πάντα χρόνον τοῦ προσκαίρου βίου καλῶς διανῦσαι θέτων ἔλαιον εἰς τὸν λύχνον τοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν ζήλου τοῦ συντηρεῖν ἀνημμένην τὴν φλόγα τῆς τῶν Οὐρανῶν Βασιλείας ἐπιθυμίας καὶ ἀξίους ἡμᾶς ποίησον τοῦ φεύγειν τὴν ἁμαρτίαν καὶ τηρεῖν τὰς σωτηριώδεις ἐντολάς Σου, πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Μητρός σου, ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ ἱκεσίαις τοῦ οἰκονόμου τοῦ χρόνου, Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου, τοῦ Δομβοΐτου, τοῦ λόγοις καὶ ἐμπράκτῳ παραδείγματι διδάξαντος ἡμᾶς τὴν ὀρθὴν τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐκδαπάνησιν καὶ πάντων Σου τῶν Ἁγίων, ὅτι εὐλογημένος και δεδοξασμένος ὑπάρχεις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος ὁ αὐτός. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

 

 Ἐν δραξὶ ὁ συνέχων τὰ πάντα, Κύριε,

  καὶ φιλευσπλάγχνως τὸ γένος

  τὸ χοϊκὸν συντηρῶν,

  δὸς ἀνῦσαί με τὸ ἔτος τὸ ἀρχόμενον

  (δὸς ἀνῦσαί με  τὸν μῆνα ἢ ἡμέραν, ἥν μοι ἔδωκας)

  σήμερον ἐν ὑπακοῇ,

  ἐγκρατείᾳ, προσευχῇ,

  ἀγάπῃ  καὶ μετανοίᾳ,

  ὡς ἄν ὑμνῶ Σε ἀπαύστως,

  Δωρεοδότα ὑπεράγαθε.

 

Εἶτα τὸ κατανυκτικὸν τροπάριον τρίς.

Ἦχος πλ. δ΄. Τῆς μετανοίας ἄνοιξον.

 

Ἐξαγοράζειν βίου μου καλῶς τὸν χρόνον, Σῶτερ,

ἐκ πάντων ὠφελούμενος τῶν συναναστροφῶν μου

καὶ ὠφελῶν πλησίον μου τοῖς πράξεσι καὶ λόγοις

ἀξίου με, συνεῖναί Σοι ἀεὶ ἐπιποθοῦντα.

 

Ἀπόλυσις.

 

Δόξα Σοι, Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν Κύριε, δόξα Σοι. Πρεσβείαις τῆς Παναχράντου καὶ παναμώμου Σου Μητρός, τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων, τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν, Βασιλείου, τοῦ οὐρανοφράντορος, τοῦ Μεγάλου, τῶν ἁγίων ἐνδόξων Προπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης καὶ πάντων Σου τῶν Ἁγίων, ἐλεῆσαι καὶ σῶσαι ἡμᾶς ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός.

 

Μεγαλυνάριον.

 

Ἅπαντας ὠφέλει ἢ ὠφελοῦ

ἐξ ἀναστροφῶν σου

καὶ ὡς πνεύματος ἀγαθῶν

ἄσυλον ταμεῖον

εἰρήνευε, ψυχή μου,

καὶ ἄρτῳ ἀφθαρσίας

τρέφε τοὺς ἔγγιστα.

 

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

Τ Ε Λ Ο Σ

 

Κ Α Ι   Δ Ο Ξ Α

 

Τ ῼ   Μ Ο Ν ῼ  Α Λ Η Θ Ι Ν ῼ

 

Θ Ε ῼ   Η Μ Ω Ν

Μοναστηριακή συνταγή: Βύσσινο γλυκό του κουταλιού

Μία καλοκαιρινή συνταγή που προκαλεί θύμησες της παιδικής μας ηλικίας. 

Το παραδοσιακό βύσσινο γλυκό του κουταλιού συνδυάζεται υπέροχα με γιαούρτι, κλασσικό παγωτό καϊμάκι, αλλά και με cheese cake. 
Για το Βύσσινο γλυκό του κουταλιού θα χρειαστούμε:
1 κιλό βύσσινα, 
½ κιλό ζάχαρη, 
½ λίτρο νερό. 
Εκτέλεση:
Αρχικά βγάζουμε προσεκτικά τα κουκούτσια από τα βύσσινα. Πλέον υπάρχουν και ειδικά εργαλεία που διευκολύνουν αυτήν την ενέργεια. Καλό θα ήταν να φορέσετε γάντια, διότι τα βύσσινα θα βάψουν τα χέρια σας. 

Τα βάζουμε σε κατσαρόλα με τη ζάχαρη και το νερό και τα βράζουμε μέχρι να δέσει το σιρόπι τους. Όταν το γλυκό κρυώσει, βάζουμε τα βύσσινα σε γυάλινα βάζα και από πάνω ρίχνουμε όσο σιρόπι χρειάζεται. Το υπόλοιπο το βάζουμε σε μπουκάλια για βυσσινάδα.

Πριν από δεκαετίες, εποχή που οι νοικοκυρές δεν άφηναν τίποτε να πάει χαμένο, τοποθετούσαν τα κουκούτσια και λίγους καρπούς από τα βύσσινα σε ένα μπουκάλι το οποίο γέμιζαν με κονιάκ, προσέθεταν ζάχαρη και ξύλο κανέλας και το έβαζαν στον ήλιο για περίπου είκοσι μέρες. Με αυτόν τον τρόπο είχαν ένα παραδοσιακό σπιτικό λικέρ βύσσινο. 

Σήμερα, αυτήν την μέθοδο δεν την χρησιμοποιούν. Συνήθως βάζουν το βύσσινο και τη ζάχαρη σε αλλεπάλληλες στρώσεις στο γυάλινο βάζο, και το αφήνουν στον ήλιο, ενώ ανακινούν δυο-τρεις φορές σε αυτό το διάστημα. 

Στη συνέχεια, προστίθεται το κονιάκ και η κανέλα και μένει στον ήλιο για είκοσι μέρες ακόμη. Όποια μέθοδο κι αν προτιμήσετε, καλή απόλαυση.

Δέηση για τις πυρκαγιές - Ειδική προσευχή

(ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΣΥΝΤΑΞΕΙ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΤΟ 2007).

“ Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός και Σωτήρ μας. Τούτη την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας που διέρχεται ο τόπος μας εξαιτίας των πυρκαγιών που κατακαίουν τον φυσικό μας πλούτο, καταστρέφουν τις περιουσίες και αφαιρούν ανθρώπινες ζωές, αισθανόμεθα την ανάγκη να καταφύγουμε στην βοήθεια Σου, ζητώντας το έλεος σου για την σωτηρία μας.

Συ Κύριε διαφύλαξες από την φωτιά τους Αγίους Τρείς Παίδας, και πολλούς Αγίους Μάρτυρες Σου εδόξασες, όταν διέταξες να μην τους εγγίσουν οι φλόγες τις καμίνου και τα πεπυρακτωμένα σίδερα των βασανιστών τους. Κατάπαυσε Κύριε τους ισχυρούς ανέμους που πολλαπλασιάζουν την καταστρεπτική δύναμη της φωτιάς και ενίσχυσε τους ανθρώπους που έχουν ως καθήκον τους την αντιμετώπιση της. Δώσε δύναμη καρτερίας σ΄εκείνους που επλήγησαν και έχασαν τις περιουσίες τους, και παρηγόρησε εκείνους που είχαν στην οικογένεια τους θύματα. Η εκκλησία μας προσεύχεται γι΄ αυτούς που έχασαν την ζωή τους και για την ανάπαυση της ψυχής τους. Υπήρξαν αθώα θύματα μιας δραματικής τραγωδίας που έχει βυθίσει στο πένθος όλους μας. Δεν γνωρίζουμε Κύριε τις αιτίες αυτών των πυρκαγιών, αλλά είτε αυτές οφείλονται στον καύσωνα η σε αμελή ενέργεια ανθρώπου, συγχώρησε τους αμελείς και διάσωσε τον λαό Σου και την κληρονομιά Σου από την απειλή, από τυχόν συνέχιση της καταστροφής και από αναζωπύρωση των εστιών. Εάν, όμως οι φωτιές οφείλονται σε δόλια ενέργεια εμπρηστών, τότε Κύριε, στείλε την δίκαιη οργή Σου επάνω τους και τιμώρησε τους παραδειγματικά για το έγκλημα που θεληματικά διέπραξαν σε βάρος όλου του λαού μας και της Δημιουργίας Σου. Κύριε είμεθα αμαρτωλοί και ομολογούμε τα πάθη μας. Όμως Κύριε « Σοι μόνο αμαρτάνομεν αλλά και σοί μόνο λατρευουμέν». Αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και μετανοούμε γι΄ αυτά με δάκρυα.Συγχώρησε μας τους αμαρτωλούς και δίδαξε μας τα δικαιώματα Σου. Σ΄ αυτή τη δύσκολη ώρα με το ευλογημένο Χέρι Σου σκεπασέ μας και προστάτευσε τον τόπο μας, ρύσαι μας από πάσης περιστάσεως και ξανάδωσέ μας την χαρά της ευτυχίας και της ασφάλειας. Πρεσβευτές μας επικαλούμεθα την Πάναγνη Μητέρα Σου και όλους τους Αγίους Σου Άμην”.

Απολυτίκιο Αγίων Αυταδέλφων Παρθενίου και Ευμενίου

 Kουδουμᾶ τοῦ σεμνείου

τούς νέους κτίτορας,

τούς αὐταδέλφους ὁσίους

ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς ἐγκρατείας καί εὐχῆς βολαῖς ἐκλάμψαντας,

θεῖον Εὐμένιον ᾠδαῖς

καί Παρθένιον σοφόν, τιμῶντες ἀξιοχρέως

ὑπέρ ὑμῶν τάς ἐντεύξεις

πρός τόν Χριστόν αὐτῶν αἰτούμεθα.

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΑΠΕΙΝΟΙΣ ΔΙΔΟΝΤΑ ΧΑΡΙΝ ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Ποίημα Δρος  Χαραλάμπους  Μ.  Μπούσια

 

*******************************************************************

 

Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως τὸ  Κύριε εἰσάκουσον  μεθ' ὃ τὸ  Θεὸς Κύριος, ὡς συνήθως, καὶ τὸ ἑξῆς·

 

Ἦχος πλ. δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

 

Τοῦ Φαρισαίου, Σῶτερ, ὑψηγορίας

δούλους ἀνάδειξον τοὺς Σοὺς ὑπερόπτας

καὶ τοῦ Τελώνου, εὔσπλαγχνε Χριστέ, ζηλωτὰς

δεῖξον ταπεινώσεως  καὶ ἱλάσθητι πάντας

τοὺς δοξολογοῦντάς Σε, ταπεινὸν Θεοῦ Λόγον,

τὸν δι’ ἀγάπην ἄφατον μορφὴν

λαβόντα δούλου ἑκὼν ταπεινούμενος.

 

Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

 

Οὐ σιωπήσομεν ποτέ, Θεοτόκε,

τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι.

Εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα,

τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων;

Τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους;

Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ·

σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεὶ ἐκ παντοίων δεινῶν.

 

Εἶτα ὁ Ν΄ Ψαλμὸς καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·

 

" Ταπεινοῦ φρονήματος πλῆσόν με, Σῶτερ.  Χ. "

 

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.

 

Ταπείνωσον, Λόγε Θεοῦ, ἡμᾶς

τοὺς ὑπερηφάνους

καὶ σωτήριον ἀτραπὸν

ὑπόδειξον πᾶσι μετανοίας,

ὁ ἀνυψῶν ταπεινόφρονας ἅπαντας.

 

Ἀνάγαγε δούλους Σου ἐκ φθορᾶς

ὑπερηφανίαν

τοὺς μισοῦντας καὶ ἀκλινῶς

φιλοῦντας ταπείνωσιν, Παντάναξ,

ὁ ταπεινοῖς πέμπων χάριν Σου ἄφθονον.

 

Πληθὺν πεπραγμένων μοι ἐννοῶν

δεινῶν τρέμω, Σῶτερ,

τὴν ἡμέραν τὴν ζοφερὰν

Σῆς Κρίσεως· ὅθεν δυσωπῶ Σε.

Δεῖξον κἀμοὶ εὐσπλαχνίας Σου ἔλεος.

 

Θεοτοκίον.

 

Ἐπάκουσον πάντων ὡς συμπαθὴς

τῶν σὲ ἀνυμνούντων

ἐν φρονήματι ταπεινῷ

καὶ πᾶσι κατάπεμψον εὐχαῖς σου

τοὺς οἰκτιρμοὺς σοῦ Υἱοῦ, Μητροπάρθενε.

 

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.

 

Ἱκανοὺς σοὺς ἱκέτας

τελωνικῶς εὔχεσθαι

δεῖξον ταπεινῶς τοὺς βοῶντας·

Πᾶσιν ἱλάσθητι

ἁμαρτωλοῖς, Ἰησοῦ,

ὁ δαψιλῶς τὴν Σὴν χάριν

πέμπων ταπεινόφροσι,

δοξολογοῦσί Σε.

 

Νῦν βοῶμέν Σοι, Σῶτερ·

Δούλοις τοῖς Σοῖς βράβευσον

ταπεινὲ Παντάναξ, Τελώνου

θείαν ταπείνωσιν,

ἵνα χαρᾶς οὐρανῶν

ἀξιωθῶμεν ἀλήκτου,

ἧσπερ ἀπολαύουσιν

οἱ ταπεινόφρονες.

 

Οὐρανῶν κληρονόμους

τοὺς ταπεινοὺς δούλους Σου,

δεῖξον, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου

Λόγε φιλάνθρωπε,

ὁ ἐκ Παρθένου τεχθεὶς

καὶ τοῦ Σταυροῦ ὑπομείνας

πόνους ταπεινούμενος

δι’ ἀγαθότητα.

 

Θεοτοκίον.

 

Ὑπερύμνητε Μῆτερ

τοῦ Παντουργοῦ Κτίσαντος,

δὸς ἡμῖν εὐχαῖς σου Τελώνου

τὴν εὐκατάνυκτον

εὐχήν, μισοῦσιν ἀεὶ

φωνὴν μεγάλαυχον, οἴμοι,

Φαρισαίου, ἄχραντε

Θεογεννήτρια.

 

Ταπείνωσιν

βράβευσον δούλοις Σου, Λόγε Θεοῦ Ὑψίστου,

καὶ μετάνοιαν σωστικὴν τοῖς δοξολογοῦσί Σε

ὡς πάντας μισοῦντα ὑπερηφάνους.

 

Ἐπίβλεψον

ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε,

ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν

καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

 

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.

Ἦχος β΄. Πρεσβεία  θερμή.

 

Ἐγγὺς ὤν, Χριστέ, συντετριμμένοις ἅπασι

καρδίαν πιστοῖς, διάσωσον τοὺς δούλους Σου,

ταπεινοὺς ἐν πνεύματι,

ἐξ ἐχθροῦ ἐπηρείας, στενώσεων,

βιοτικῶν κυμάτων ζοφερῶν,

φθορᾶς καὶ θανάτου αἰωνίζοντος.

 

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα, Κύριε.

 

Φαρισαίου, Θεάνθρωπε,

τὴν ὑψηγορίαν ἡμᾶς ἀξίωσον

φεύγειν, ὁ τὴν ταπεινότητα

τοῦ Τελώνου πᾶσιν ὑφηγούμενος.

 

Ῥεῖθρα, Σῶτερ, τῶν δούλων Σου

πρόσδεξαι δακρύων ὡς εὐσυμπάθητος

ἐκβοώντων· Πύλας ἄνοιξον

μετανοίας πᾶσιν ὑμνηπόλοις Σου.

 

Ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας μου

ἄνοιξον τοῦ γνῶναι ὁδὸν σωτήριον,

ταπεινόφρον Λόγε Κτίσαντος,

ὁ τοὺς ταπεινοὺς ὑψῶν ἀείποτε.

 

Θεοτοκίον.

 

Νέκρωσόν μου κινήματα

τῆς σαρκὸς καὶ ζώωσον, Μῆτερ, πνεῦμά μου

τοῦ ποθεῖν τὰ διαμένοντα

εἰς αἰῶνας, ἄχραντε Παντάνασσα.

 

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

 

Ἦμαρ, Λυτρωτά,

μετανοίας ἐξανάτειλον

ταπεινοῖς, τοῖς Σὲ δοξάζουσιν ἀεί,

τὸν μορφὴν λαβόντα δούλου, Θεὸν Κύριον.

 

Μέμνησο ἡμῶν

τῶν μισούντων ὑπερήφανον

Φαρισαίου, Σῶτερ εὔσπλαγχνε, φωνὴν

καὶ φιλούντων τοῦ Τελώνου τὴν ταπείνωσιν.

 

Ἄνεσιν ἡμῖν

δὸς ἐν βίῳ τοῖς ἱκέταις Σου

καὶ ἱλάσθητι πιστοῖς, τοῖς ταπεινῶς

ἐκζητοῦσι τὴν ἀνύστακτόν σου πρόνοιαν.

 

Θεοτοκίον.

 

Τεῖχος ἀῤῥαγὲς

προστασίας, Μητροπάρθενε,

καὶ ἑτοίμης ἀρωγῆς Χριστιανῶν,

περιφρούρει τοὺς προστρέχοντας σῇ χάριτι.

 

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.

 

Ὁδήγησον ὕψος πρὸς ἀπρόσιτον

ταπεινόφρονας θεώσεως, Σῶτερ,

ὁ ταπεινῶν πάντας ὑπερηφάνους

καὶ ἀνυψῶν ταπεινούς, πανευΐλατε

Υἱὲ Θεοῦ, ὁ δι’ ἡμᾶς

ὑπομείνας τὴν ἄκραν ταπείνωσιν.

 

Συντήρησον ἀσινεῖς τοὺς δούλους Σου

ἐπηρείας πτερνιστοῦ τοῦ ἀρχαίου,

τοῦ ἐκπεσόντος ποτὲ ἑῳσφόρου

δι’ ὑπερήφανον φρόνημα, Κύριε,

ὁ ταπεινῶν ὡς ἀληθῶς

ἐπηρμένον τοὺς ἔχοντας φρύαγμα.

 

Προσπίπτοντες, Ἰησοῦ Θεάνθρωπε,

τῷ παθόντι δι’ ἡμᾶς Σοὶ βοῶμεν

ἐν ταπεινώσει· Μὴ ἐξουθενώσῃς

συντετριμμένας καρδίας τῶν δούλων Σου,

τῶν αἰτουμένων ἱλασμὸν

καὶ τὸ μέγα Σου ἔλεος, Κύριε.

 

Θεοτοκίον.

 

Λαμπάδα μοι μετανοίας ἄναψον

τῷ καθεύδοντι ἐν χαμαιζηλίᾳ,

Θεογεννῆτορ, Κυρία Παρθένε,

ἡ ἀστραπαῖς ταπεινώσεως ἅπαντας

φωτίζουσα τοὺς χοϊκούς,

σὲ φαιδροῖς μεγαλύνοντας ᾄσμασι.

 

Ταπείνωσιν

βράβευσον δούλοις Σου, Λόγε Θεοῦ Ὑψίστου,

καὶ μετάνοιαν σωστικὴν τοῖς δοξολογοῦσί Σε,

ὡς πάντας μισοῦντα ὑπερηφάνους.

 

Ἄχραντε,

ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως

ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον

ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

 

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.

Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.

 

Ὁ ταπεινῶν τὰς καρδίας ἰώμενος

καὶ εὖ ποιῶν ἀκλινῶς εὐσεβόφρονας,

Λόγε Θεοῦ, πανευΐλατε Κύριε,

ὑπερηφάνων ὀφρὺν καταπάτησον

καὶ ταπεινῶν τὰ αἰτήματα πλήρωσον.

 

Προκείμενον. Ἦχος δ΄. Ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει.

Στίχος. Προσευχὴ ταπεινοῦ νεφέλας διῆλθε.

 

Εὐαγγέλιον·  Κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. ιη΄ 10 - 14 ).

 

   Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος Τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύξατο· Ὁ Θεὸς εὐχαριστῶ Σοι, ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ Τελώνης. Νηστεύω δὶς τοῦ Σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ Τελώνης μακρόθεν ἑστώς, οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι· ἀλλ’ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

 

Δόξα.

 

Ταπεινέ, οἰκτίρμον

Θεοῦ Ὑψίστου Λόγε,

τοῖς ταπεινοῖς Σου δούλοις

Θείαν Χάριν Σου δίδου.

 

Καὶ νῦν.

 

Ταῖς τῆς Θεοτόκου

πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,

ἐξάλειψον τὰ πλήθη

τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

 

Προσόμοιον. Ἦχος πλ β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.

 

Στίχος. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

 

Πάντας καταξίωσον

φιλεῖν εὐχὴν τοῦ Τελώνου

ἄγαν εὐκατάνυκτον,

Σῶτερ, ταπεινόφρονος

καὶ μεγάλαυχον,

Ἰησοῦ εὔσπλαγχνε,

φθόγγον τῶν χειλέων

Φαρισαίου φεύγειν τάχιστα,

Λόγε τοῦ Κτίσαντος

Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τύχωμεν

τῆς θείας προστασίας Σου

καὶ τοῦ ἀμετρήτου ἐλέους Σου

καὶ ἀξιωθῶμεν,

τρυφῆς τοῦ Παραδείσου καὶ χαρᾶς

ἀλήκτου, ἧς ἀπολαύουσι

πάντες ταπεινόφρονες.

 

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου...

 

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

 

Ἤθους καὶ εὐσεβείας

ταπεινοῖς σου ἱκέταις

ταχὺ ἀπόνειμον

τὸ στέφος, Θεοῦ Λόγε,

ὁ ἀνυψῶν Σοὺς δούλους

ταπεινοὺς καὶ εἰς βάραθρον

φθορᾶς βαθὺ ταπεινῶν

τούς, φεῦ, ὑπερηφάνους.

 

Σωτηρίας τὰς πύλας,

εὐσυμπάθητε Σῶτερ,

ἡμῖν διάνοιξον,

μισοῦσι Φαρισαίου

δεινὴν ὑψηγορίαν

καὶ φιλοῦσι ταπείνωσιν

Τελώνου, Λόγε Θεοῦ,

οἰκτίρμον Παντοκράτορ.

 

Οὐρανῶν κληρονόμους

δεῖξον, εὔσπλαγχνε Σῶτερ,

τοὺς ταπεινόφρονας,

ποθοῦντας μετανοίας

ὁδοῖς ἀκολουθῆσαι,

ἀπαγούσαις πρὸς εὔκλειαν

τοῦ πόλου, ἔνθα χοροὶ

Ἀγγέλων Σὲ ὑμνοῦσι.

 

Θεοτοκίον.

 

Νικητὰς ἐν ταῖς μάχαις

καθ’ ἡμέραν, Παρθένε,

ἡμᾶς ἀνάδειξον,

τοὺς μεγαλύνοντάς Σε

ὡς νικητοῦ μητέρα

τοῦ θανάτου φιλόστοργον,

Χριστοῦ, τοῦ Λόγου Θεοῦ

Ὑψίστου, τοῦ εὐσπλάγχνου.

 

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.

 

Μὴ μοῦ παρίδῃς

τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας

καὶ δακρύων ῥοάς, πανοικτίρμον,

Λόγε τοῦ Ὑψίστου,

Θεὲ ταπεινοφρόνων.

 

Ἐσπιλωμένον

φέρων ναὸν σώματός μου

ἁμαρτίαις πολλαῖς δυσωπῶ Σε·

Ἄνοιξόν μοι πυλάς,

Χριστέ, τῆς μετανοίας.

 

Σεσαρκωμένε

Λόγε Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου,

ταπεινέ, δεῖξον Σὴν εὐσπλαγχνίαν

ταπεινοῖς Σου δούλοις,

ἀεὶ δοξάζουσί Σε.

 

Θεοτοκίον.

 

Ὡς Θεοτόκον

σὲ μεγαλύνοντες πόθῳ

ταπεινῶν προστασία ἑτοίμη

σπεύδομεν ἐν δίναις

τῇ σῇ ἐπιστασίᾳ.

 

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

 

Τὸν βίον μου ῥαθύμως

δαπανήσας, Σῶτερ,

καὶ Φαρισαίου βιώσας αὐθάδειαν

βοῶ Σοι· Δεῖξον Τελώνου κἀμὲ ὁμόζηλον.

 

Εἰρήνευσον τὸν βίον

ταπεινῶν Σου δούλων,

Λόγε Θεοῦ ταπεινέ, ὁ τὴν ἔπαρσιν

τοῦ πολεμίου συντρίψας, Θεὲ εἰρήναρχε.

 

Ῥανίδας μου δακρύων

σμῆξον μανδηλίῳ

Σῆς ἀντιλήψεως, Σῶτερ εὐΐλατε,

χαρὰν ὁ πᾶσι βραβεύων τοῖς ταπεινόφροσι.

 

Θεοτοκίον.

 

Χαρᾶς, Θεογεννῆτορ,

πρόξενε μερόπων,

τῶν ταπεινῶν καταπράϋνον δούλων σου

θλίψεις καὶ λύπας, τῶν ὕμνοις μακαριζόντων σε.

 

Ἄξιόν ἐστι.... καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια.

 

Δίδαξον ταπείνωσιν σωστικὴν

πάντας τοῦ Τελώνου,

τοὺς δοξάζοντας ἐν χορῷ

Σέ, μορφὴν λαβόντα

τοῦ δούλου καὶ ὀφθέντα

λαμπάδα, Θεοῦ Λόγε,

τῆς ταπεινώσεως.

 

Δούλους Σου προσεύχεσθαι ταπεινῶς

ὥσπερ ὁ Τελώνης

καταξίωσον, Ἰησοῦ,

καὶ οὐχὶ ὡς ἄλλος,

Παντάναξ, Φαρισαῖος,

οὗ ἐπάρσιν βδελύσῃ,

Σῶτερ, καὶ οἴησιν.

 

Τοῖς συντετριμμένοις, Χριστέ, ἐγγὺς

πέλων τὴν καρδίαν

πάντας πνεύματι ταπεινοὺς

σῴζεις, ταπεινόφρον

Θεοῦ Ὑψίστου Λόγε,

εὐχῶν ὧν ἐπακούεις

ὥσπερ φιλάνθρωπος.

 

Ὁ ἀντιτασσόμενος, Λυτρωτά,

τοῖς ὑπερηφάνοις,

πανευΐλατε Ἰησοῦ,

καὶ διδοὺς Σὴν χάριν

τοῖς ταπεινοῖς, εὐχῆς μου

τοῦ ταπεινοῦ Σου δούλου

τάχος ἐπάκουσον.

 

Φαρισαίου μίσησον τὴν φωνήν,

τοῦ ὑπερηφάνου,

καὶ Τελώνου τὴν προσευχὴν

ζήλωσον, ψυχή μου,

πανευλαβῶς βοῶσα·

Ἱλασθητί μοι, Λόγε

Κτίστου εὐΐλατε.

 

Φαρισαίου φύγωμεν, ἀδελφοί,

τὴν ὑψηγορίαν

καὶ Τελώνου ἐν στεναγμοῖς

μάθωμεν καρδίας

τὸ ταπεινὸν βοῶντες·

Ἡμῖν ἵλαθι, μόνε

Σῶτερ καὶ Κύριε.

 

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί,

Πρόδρομε Κυρίου,

Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς,

οἱ Ἅγιοι πάντες,

μετὰ τῆς Θεοτόκου

ποιήσατε πρεσβείαν

εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

 

Τὸ Τρισάγιον καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

 

Ἰησοῦν, τὸν ἀνθρώποις ἀντιτασσόμενον

ὑπερηφάνοις καὶ χάριν

διδόντα τοῖς ταπεινοῖς,

ταπεινώσεως διδάσκαλον δοξάσωμεν,

ταπεινωθέντα δι’ ἡμᾶς

ἄχρι ξύλου τοῦ Σταυροῦ

βοῶντες· Ἐν ταπεινώσει

ἡμᾶς ἀπαύστως συντήρει

καὶ μετανοίᾳ καὶ σεμνότητι.

 

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ' ἣν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς·

Ἦχος β΄.  Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου.

 

Δέξαι ἀλαλήτους στεναγμοὺς

Σοῦ τῶν ταπεινῶν ὑμνηπόλων,

Λόγε Θεοῦ καὶ Θεὲ

εὔσπλαγχνε, ὡς εὔοσμον

ὄντως θυμίαμα

καὶ καρδίας, φιλάνθρωπε,

τὰς συντετριμμένας

δούλων Σου ἐνίσχυσον

ὁδεῦσαι δίοδον

βίου τοῦ παρόντος ἀφόβως,

ὁ καθιλεούμενος πᾶσι

ταπεινοῖς, ἀεὶ δοξολογοῦσί Σε.

 

Δέσποινα, πρόσδεξαι

τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου

καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς

ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

 

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου

εἰς σὲ ἀνατίθημι·

 

Μῆτερ τοῦ Θεοῦ,

φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

 

Δίστιχον.

 

Ταπεινοῦ φρονήματος πλῆσον καρδίαν

Χαραλάμπους δοξολογοῦντός Σε, Σῶτερ.

 

 

 

Τ Ε Λ Ο Σ 

 

Κ Α Ι   Δ Ο Ξ Α

 

Τ ῼ   Μ Ο Ν ῼ   Α Λ Η Θ Ι Ν ῼ  

 

Θ Ε ῼ   Η Μ Ω Ν

 

Ἀριθμ. Καταλ.  Π 462 /23-1-10