Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Ακολουθία επί τη ανακομιδή του Λειψάνου του Αγίου Αθανασίου


Τ Β΄  ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΜΑΪΟΥ
Μνμη τς νακομιδς το λειψνου το ν γοις Πατρς μν θανασου το μεγλου, Πατριρχου λεξανδρεας.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Ες τό, Κύριε κέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρ Προσόμοια τς ορτς γ΄ κα το γίου γ΄.
Προσόμοια το γίου
ς γενναον ν Μάρτυσι.
χος δ΄.
Δ
ιωγμος καρτέρησας, κα κινδύνους πέμεινας, θεορρμον σιε θανάσιε, ως τν πλάνην ξώρισας, ρείου τν θεον, κα τν ποίμνην τς ατο, σεβείας διέσωσας, μοούσιον, τ Πατρ δογματίσας τν Υόν τε, κα τ Πνεμα ρθοδόξως, ερουργ ερώτατε.
στραπας το κηρύγματος, τος ν σκότει φώτισας, κα τν πλάνην πασαν πεδίωξας, προκινδυνεύων τς πίστεως, στερρ θανάσιε, ς ποιμν ληθινός, ς δραίωμα σειστον, παναοίδιμε, τς Χριστο κκλησίας, δι τοτο, συνελθόντες σε τιμμεν, μελδικς γαλλόμενοι.
ρετν πσαν σκησας, πιμόνως θεόπνευστε, κα χρισθες τ Πνεύματι χρσμα γιον, ερουργς ερώτατος, σαφς χρημάτισας, κα ποιμν ληθινός, κα τς πίστεως πρόμαχος· θεν πασα, κκλησία δοξάζει σου τν μνήμην, ερς πιτελοσα, κα τν Σωτρα δοξάζουσα.
Δόξα. χος πλ. β΄. Γερμανο.
Χ
ριστο τν εράρχην, μνήσωμεν παντες θανάσιον· τι ρείου τ διδάγματα πάντα κατήργησε, κα τς γίας Τριάδος τ κράτος, ες πάντα τν κόσμον τρανς καταγγέλλει, να Θεν ν τρισ προσώποις μέριστον, κα πρεσβεύει πρ μν, τν ν πίστει τελούντων τν μνήμην ατο.
Κα νν. Τς ορτς.
Ες τν Λιτήν, Δόξα, χος γ΄.
Γερμανο Πατριάρχου.
μεγάλη τς κκλησίας σάλπιγξ, πολύαθλος θανάσιος, πρς εωχίαν σήμερον συγκαλεται τν οκουμένην φαιδρς. Πάντες πιστοί, πρς τν πανήγυριν παντήσωμεν το καλο ποιμένος, μνοις γεραίροντες τος ερος ατο πόνους, πως τας πρεσβείαις ατο, λάβωμεν παρ Χριστο τ μέγα λεος.
Κα νν. Τς ορτς.
Ες τν Στίχον, Στιχηρ Προσόμοια το γίου.
χος πλ. α΄. Χαίροις σκητικν.
Χ
αίροις τν ρετν κανών, πρ πίστεως θλήσας στερρότατα, κα λύσας τν το ρείου, κακοδοξίαν νευρας, τν σεπτν σου λόγων θανάσιε, τρανς κδιδάσκων, μις Θεότητος δύναμιν, ριζομένην, ν τρισν ποστάσεσι, παρ’ ς παντα, νοητ κα φαινόμενα, μόνην δι’ γαθότητα, παρήχθη πρς γένεσιν, κα σαφηνίζων τς θείας, δημιουργίας τ δύσληπτα. Χριστν καταπέμψαι, τας ψυχας μν δυσώπει τ μέγα λεος.
Στίχ. Τ στόμα μου λαλήσει σοφίαν.
Χ
αίροις Πατριαρχν κρηπίς, σάλπιγξ εηχος, νος περίβλεπτος, γλσσα ξυτάτη, διαυγς φθαλμός, τν ρθν δογμάτων σαφήνεια· ποιμν ληθέστατος, λαμπτρ φανότατος· πέλεκυς κόπτων, λην πσαν αρέσεων, καταφλέγων τε, τ πυρ τ το Πνεύματος· στλος περίτρεπτος, πύργος σειστος· τς Τριάδος κηρύξας, τν περούσιον δύναμιν, τρανς· ν δυσώπει, τας ψυχας μν δοθναι τ μέγα λεος.
Στίχ. Ο ερες σου Κύριε νδύσονται.
Χ
αίροις τελευτήτου ζως, πωνυμί ληθς κλεϊζόμενος· τρυγών τε ραιοτάτη, σν νεοττος ερος, κα τ μοζύγ κπετάσασα, κ γς πρς οράνια, νθα νέφος εφραίνεται, σεπτν Μαρτύρων· νθα φς τ νέσπερον· που παυστος, εφροσύνη γνωρίζεται, τάγματα πουράνια, γίων λαμπρότητες· που χος θεος, ορταζόντων κούεται· Χριστς νθα πέλει, δωρούμενος τ κόσμ τ μέγα λεος.
Δόξα. χος γ΄. Γερμανο.
Π
άλιν μν χρυσορρόας Νελος, κα τς θανασίας πώνυμος, δι τς τησίου μνήμης πιδημν τας καλας ναβάσεσι, πλημμυρε τ χρυσόρρειθρα τς θανασίας χεύματα· κα τροφν μβροσίας καρποδοτν, δι τς ψηλς θεηγορίας, Τριάδος διαίρετον κράτος κδιδάσκει προσκυνεν· κα πελαγίζων τ θεα διδάγματα, τν πιστν κατάρδει τς διανοίας, κα πρεσβεύει πρ τν ψυχν μν.
Κα νν. Τς ορτς.
πολυτίκιον. χος γ΄.
Σ
τλος γέγονας ρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ποστηρίζων, τν κκλησίαν εράρχα θανάσιε· τ γρ Πατρ τν Υἱὸν μοούσιον, νακηρύξας κατσχυνας ρειον· Πάτερ σιε, Χριστν τν Θεν κέτευε, δωρήσασθαι μν τ μέγα λεος.
Κα τς ορτς. Κα πόλυσις.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετ τν α΄ Στιχολογίαν, Κάθισμα.
χος γ΄. Θείας πίστεως.
Θ
είοις δόγμασιν ρθοδοξίας, Πάτερ, πλισας τν κκλησίαν· τας διδαχας σου τς αρέσεις ξέτεμες· τς εσεβείας τν δρόμον τετέλεκας, κα ς Παλος τν πίστιν τετήρηκας· λοιπν πόκειται, κα σο παναοίδιμε, δίκαιος τν πόνων σου στέφανος.
Δόξα, κα νν. Τς ορτς.
Μετ τν β΄ Στιχολογίαν, Κάθισμα.
χος δ΄. πεφάνης σήμερον.
σπερ στρον δυτον κα μετ πότμον, σν δογμάτων λάμψεσι, φωταγωγες δι παντός, τν ρθοδόξων τ πλήρωμα, ερομύστα σοφ θανάσιε.
Δόξα, κα νν. Τς ορτς.
Ο Κανόνες το Πάσχα κα το γίου.
Καταβασίαι το Πάσχα.
Κανν το γίου.
δ α΄. χος γ΄.
σωμεν τ Κυρί.
ς θάνατον ν κκλησί, κεκτημένον εκλειαν, ν θεοπνεύστοις λόγοις, πάντες θανάσιον τιμήσωμεν ξίως, ν περ κα μετ θάνατον, δόξασε Χριστς Θεός, ς οκεον θεράποντα.
Ε
ς θεωρίας βάθος κταθες τς φρένας, ν γί Πνεύματι, ερομύστα Πάτερ, τν πλοτον νίχνευσας τν θείων λογίων, κα τν κόσμον πλούτισας.
Τ
ος ν πελάγει πλάνης, χειμαζομένους Πάτερ, ς πυρσς μετάρσιος νθέων διδαγμάτων, θύνεις κάστοτε τ γαλήν τν λόγων σου, πρς λιμένα τς χάριτος.
Θεοτοκίον.
μνομέν σε Παρθένε, Θεοτόκε γνή, χερουβικν χημα, ξ ς Θες τέχθη· σ γρ μόνη γέγονας πηγ φθαρσίας, πηγάζουσα πσι ζωήν, φ’ ς ρυόμενοι, άματα λαμβάνομεν.
δ γ΄.
στερεώθη καρδία μου.
Τ
ας στραπας τν λόγων σου εράρχα, τν τυφλν μαύρωσας το ρείου διδασκαλίαν, γενόμενος φθαλμς τν πιστν.
ξυφανθέντα πόνοις σου κα δρσιν, νεδύσω σιε τν ποδήρη, τς ληθείας ν χάριτι, ερουργήσας Χριστ.
ς ταξιάρχης παραστάσεως θεολέκτου, συνασπισμν διέκοψας θεομάχων, τ μαχαίρ το Πνεύματος πλισάμενος.
Θεοτοκίον.
τν Θεν ν μήτρ σου δεξαμέν, κα τεκοσα τοτον σεσαρκωμένον, κα νθρώπους τς φθορς παλλάξαντα, Θεοτόκε κέτευε σωθναι μς.
Τ Κοντάκιον τς ορτς, Ετα Κάθισμα το γίου.
χος γ΄.
Τν ραιότητα.
Τ
ν τν αρέσεων πλάνην διήλεγξας, κα τν ρθόδοξον, πίστιν τράνωσας, ς εράρχης εσεβής, κήρυξας ν τ κόσμ, μίαν τν θεότητα, ν Τριάδι γνωρίζεσθαι, φύσει μοούσιον, κα προσώποις σύγχυτον· δι κα συνελθόντες ν πίστει, θανάσιε Πάτερ, τελομεν τν μνήμην σου.
Δόξα, κα νν. Τς ορτς.
δ δ΄.
Εσακήκοα τν κοήν σου.
Π
σαν ρδευσας τν οκουμένην, σιε Πάτερ, τν πηγν ν τ καρδί σου, τς ζως κεκτημένος.
νεπλήρωσας ν τ σαρκί σου, σιε Πάτερ, το Κυρίου τ παθήματα, πρ τς κκλησίας ατο.
Δ
ιωκόμενος π θέων, σιε Πάτερ, πεδίωξας τς ποίμνης σου, ρειόφρονα πλάνην.
Θεοτοκίον.
Μ
ήτηρ χραντε ελογημένη, γν Παρθένε, τος μνοντάς σε περίσζε π πάσης νάγκης.
δ ε΄.
Τν σν ερήνην δς μν.
Δ
ικαιοσύνην μάθετε ο νοικοντες τν γν, θανασίου τος λόγοις παιδευόμενοι· στόμα γρ το Λόγου το πρ αώνων, νεδείχθη δι πίστεως.
Π
ύργος φανες Μακάριε κατάβλητος, τς κκλησίας Χριστο το Θεο μν, πάσας το ρείου, μηχανουργίας διεσάθρωσας.
Τ
ας κεσίαις Κυρίου το εράρχου σου, τος οκτιρμούς σου μν ντικατάπεμψον, κα τς βασιλείας σου, ξίους ποίησον ς εσπλαγχνος.
Θεοτοκίον.
Τ
ν κ Δαυδ βλαστήσασαν νυμνήσωμεν, ς τν Υἱὸν το Θεο συλλαβοσαν ν γαστρί, κα σαρκ τεκοσαν, κα μείνασαν Παρθένον μετ τόκον γνήν.
δ ς΄.
βόησα ν στεναγμος σιγήτοις.
Π
αράδεισον ληθς πειργάσω, μάκαρ τν κκλησίαν το Χριστο, κατασπείρας ν ατ τν λόγον τν εσεβ, κα τν αρέσεων, κτεμν τς κάνθας.
Τ
ς χάριτος ποταμς θεοφόρε, Νελος δείχθης νοητός, καρποδότης εσεβν διδαγμάτων τος πιστος, ποτίζων παντας, κα τ πέρατα τρέφων.
Θεοτοκίον.
Τ
ν χραντον νυμνομεν Μητέρα, τν μετ τόκον Παρθένον, τν χωρήσασαν γαστρ τν χώρητον παντί, τν συναδιον τ Πατρί, κα τ Πνεύματι Λόγον.
Κοντάκιον. χος β΄.
Τος τν αμάτων σου.
ρθοδοξίας φυτεύσας τ δόγματα, κακοδοξίας κάνθας ξέτεμες, κα τν τς πίστεως σπόρον πλήθυνας, τ πομβρί το Πνεύματος σιε· δι εφημομεν τν μνήμην σου.
Οκος.
θανασίου τν πανέορτον μνήμην, ν δας ο πιστο νευφημήσωμεν σήμερον· οτος γρ ρειον τν πλάνον, κα Ενόμιον μα σν Σαβελλί, τος τς ληθείας κατέβαλε δόγμασι, πυρ τ αωνί παραδος ατος κατακαίεσθαι, ς βλασφημήσαντας δικα κατ τς το Σωτρος σαρκώσεως, ν πάντες Προφται προκατήγγειλαν· δι εφημομεν τν μνήμην ατο.
Συναξάριον.
Τ Β΄ το ατο μηνός, Μνήμη τς νακομιδς το λειψάνου το ν γίοις Πατρς μν θανασίου, Πατριάρχου λεξανδρείας.
Στίχοι.
θανάσιε, πο κομίζ; μ πάλιν
Κα νεκρν ξόριστον κπέμπουσί σε;
Δευτερί νέκυς θανασίου ξέδυ τύμβου.
Οτος γιος γγελικν βίον π γς διήνυσε. Τος δ πρ τς ρθοδόξου Πίστεως θλους, κα τς κατ τν κακοδόξων νστάσεις, κα τς π συχν δίκους περοπίας, κα τς π ματαί συκοφαντίας, ς πήνεγκεν, λλαι τε γραφα διεξοδικώτερον, κα Θεολόγος Γρηγόριος κτίθεται· θεν κα διηγήσασθαι τ πολλαχς π πολλν ερημένα, μ δυνάμενοι, μικρά τινα πρς πόμνησιν επωμεν ν πιτόμ.
θανάσιος, τς θανασίας πώνυμος, πατρίδα μν σχε τν Αγυπτον, πατέρας δ πλούτ κομντας κα ρετ· παρ’ ος κτρεφόμενος, πας ν τι κομιδ, μα παισν θύρουσιν, πί τινα τς θαλάσσης κτν παραγίνεται, ν παιδι τινι τοιδε χρντο· Ες πρεσβυτέρους κα διακόνους αυτος ποτάξαντες, τν θανάσιον χειροτονοσιν πίσκοπον· προσήγοντό τε παδες ατ, μήπω τ θεί Βαπτίσματι κεκαθαρμένοι, ος θανάσιος τ τς λεξανδρείας φορος λέξανδρος θεασάμενος οτω συνενεχθέν, περθαυμάζει μέν· γνος δ τ Πνεύματι, ς μελλόντων· εη τ δρώμενα τύποι κα προμηνύματα, τος μν παδας τ θεί μύρ πιχρίσας τελειο, θανάσιον δ γραμματιστ τινι παραδίδωσιν. Ετα πρς μέτρον λικίας φθάσαντα, διάκονον χειροτονήσας, ν τ κατ Νίκαιαν πρώτ Συνόδ συνεργν προσλαμβάνει, κα μετ’ ατο τος τ ρείου φρονοντας πεκήρυξεν.
Ο πολ τ ν μέσ, κα λεξάνδρου τν βίον λιπόντος, θανάσιος τν κείνου θρόνον διαδέχεται. λλ’ ο περ Εσέβιον, τν προχείρισιν πράως οκ νεγκόντες, πείθουσι Κωνσταντνον, τν πρώτως χρηματίσαντα Βασιλέα Χριστιανν, πελάσαι το θρόνου τν θανάσιον. λλ Κωνσταντνος μέν, μετ τν ν Γαλλίαις περορίσαι τν γιον, καταλύει τν βίον. θανάσιος δ τ τούτου υἱῷ Κωνσταντί πρς λόγους ν Ρώμ λθών, γράμμασιν χυρωθες τ λεξανδρεί φίσταται. Τοτο πρς γνσιν Εσεβί κα τος περ ατν λθόν, ρεμεν οκ εα· δι κα πν εδος συκοφαντίας συμφορήσαντες, παρασκευάζουσι Κωνστάντιον τν τς νατολς Βασιλέα σύνοδον πισκόπων θροίσαντα, π τν κρίσιν λθεν τν θανάσιον. Πολλν δ ντων τν κατηγορημάτων, νς μόνου πιμνησθήσομαι.
Χερα τεταριχευμένην ξυλίν λάρνακι θέντες προσκομίζουσιν, ρσενίου ταύτην λέγοντες εναι, ν νρηκέναι τν θανάσιον π γοητεί διεθρυλοντο. Κα κατ Θεο πρόνοιαν ν Τύρ το ρσενίου κατάραντος (κρύπτετο γρ π τν ρειανν, να μ τ δρμα κατάφορον γένηται). θανάσιος τν νεκρν παρεναι μηνύεται· κα περιτυχν ατ, τς ες τ κριτήριον κυρίας καταλαβούσης, ατν περικεκαλυμμένον παρεισάγει. Κα δ πυνθάνεται τν παρόντων, ε τινες εεν προεγνωκόπτες τν ρσένιον. Πολλν δ φησάντων τν νδρα εδέναι, ποκαλυψάμενος ατόν, «Ε οτος εη», προσετίθει τν ρώτησιν. Τν δ συγκαταθεμένων, τν δεξιν ποδείξας χερα, ετα κα τν λλην, φη· «δο δεξιά, δο ριστερά, ς παρ το Δημιουργο τν λων ο ξ δμ κληρώθημεν νθρωποι· τρίτην δέ μοι χερα τ ρσενί πιζητείτω μηδείς». Ο δ ασχύνης πλησθέντες π τοτο λάθρα τς πόλεως ξεισι, κα ες τινα λάκκον ζοφώδ, κα δεινς νυδρον καθες αυτόν, κτον τος κρύπτετο. πειτα το λάκκου πεξελθών, πρς τν σπέραν καταίρει. Κώνστας δ τηνικατα, Κωνσταντίου δελφός, τν ταύτης διεπεν ρχήν. Τούτ παραβαλν μέγας κα ουλιαν τ Πάπ, τ κατ’ ατν τραγδει· οτινες, γράμμασι τν γιον χυρώσαντες, ες λεξάνδρειαν πέμπουσι.
Τοτο Κωνστάντιος ς γνω, Συριαν τινι κελεύει κεσε φικομέν, θανάσιον μν νελεν, Γρηγόριον δ τ θρόν γκαθιδρσαι. δ τς κείνου χερας διαφυγών, ες Ρώμην αθις παίρει. Κα Κώνστας γράφει τ δελφ Κωνσταντί ποκαταστσαι τ θρόν τν θανάσιον, πειλήσας ς, εμ ποιήσ τοτο, τος οκείοις πλοις ατν ποκαταστσαι. δ Κωνστάντιος ν ρρωδί γενόμενος, ποκαθίστησι τ λεξανδρέων κκλησί τν γιον θανάσιον· μετ μικρν δ κα Κώνστας καταλύει τν βίον.
Κωνστάντιος δ Ατοκράτωρ ναγορευθείς, πέμπει τος συλληψομένους τν γιον· περ προγνος μέγας, το πισκοπείου πεξελθών, πί τι γύναιον καταφεύγει, παρθενί κα τας λλαις ρετας σεμνυνόμενον· τις, τς φυγς τν ατίαν μαθοσα, σμένως τν γιον ποδέχεται· διηκόνει τε τούτ, κα πσαν λλην δεξίωσιν κα θεραπείαν παρείχετο. κτος νιαυτς τ μεγάλ παρ τ φιλοθέ γυναικ κρυπτομέν νύετο. Κα δ Κωνστάντιος μν καταλύει τν βίον. ουλιανς δ τς βασιλείας κρατε. Ατίκα ον θανάσιος μέσαις νυξ το οκήματος ξελθών, ν μέσ τς κκλησίας ερίσκεται, φ’ , πως πόλις συνέδραμεν πασα κροτοντες, εχαριστοντες ο το παρόντος λέγειν καιρο.
ουλιανς δ πάντα περ λαχίστου θέμενος, τοτο προηγούμενον προβάλλεται σπούδασμα, μ μόνον το θρόνου πελάσαι, λλ κα τς ζως ξσαι τν γιον. Πέμπει γον τος ναιρήσοντας· δ κα αθις ληπτος ν κα χείρωτος· νύκτωρ γρ παρ τν Νελον λθών, πλοίου πιβάς, πρς Θηβαδα πέπλει. ς δ πλησίον σαν ο διώκοντες παρακρουσάμενος ατος ποστρέφει, κα πρς λεξάνδρειαν καταίρει· κκε κρυπτόμενος διελάνθανεν, ως ο ουλιανς ν τος ζσιν ξητάζετο. Κα τούτου δ τν ζων καταλύσαντος, οβιανς Βασιλες νηγόρευται. λλ κα τούτου τάχιστα ξ νθρώπων γεγονότος, Οαλεντινιανς τς Ρωμαίων κρατε, κα ποιεται ταύτης κοινωνν τν δελφν Οάλεντα, μν γρ τν σπέραν, δ τν Ἑῴαν διεπεν. ς, ες κόρον τν το ρείου θολερν ναμάτων πάλαι μφορηθείς, πάντας μν τος τν ρθν δογμάτων ντεχομένους, μυρίαις ακίαις κα κολάσεσι περιέβαλεν, θανάσιον δ λεν θερμν τίθετο σπουδήν. Μέλλων ον γιος λώσιμος σεσθαι, ες τινα πατρον τάφον καταδύς, τς τν φονευόντων ποδιδράσκει χερας. πε δ πύθετο τραχυνόμενον τν τν λεξανδρέων δμον, πιτρέπει τω θλητ κα κων τν τς κκλησίας προστασίαν. Κα οτω, μετ τος πολλος θλους, κα τς μακρς περορίας, π δύο κα τεσσαράκοντα χρόνους τος διωγμος γκαρτερήσας, ν γήρ καλ καταλύει τν βίον.
Τ ατ μέρ, Μνήμη τς θλήσεως τν γίων Μαρτύρων, σπέρου κα Ζως τς συμβίου ατο, κα τν τέκνων ατν, Κυριακο κα Θεοδούλου.
Οτοι ο γιοι, σπερος κα Ζωή, πρχον π δριανο το Βασιλέως, δολοι μν ντες τ σώματα ν ταλί Κατάλλου τινς κα Τετραδίας τς γυναικς ατο, ποίκων ντων Ρωμαίων, ο κ Παμφυλίας τούτους νσαντο· λεύθεροι δ τς ψυχάς. θεν οδ τ σώματι δουλεύειν π πολ νέσχοντο σεβέσι δεσπόταις, ο ντ το Ποιητο κα πάντων Δημιουργο, τιμσι κα προσκυνοσιν εδωλα. Το γρ Κυριακο κα Θεοδούλου τν τέκνων ατν, πρς τν οκείαν μητέρα, μηκέτι συνοικεν τος σεβέσιν, λλ’ ξ ατν χωρίζεσθαι, να μ σν ατος πόλωνται, διεξελθόντων· τς δέ, τι κύριοι μν εσιν επούσης, τν δ τ το Χριστο αματι λευθερωθναι βοώντων, δη τς μητρς συνειπούσης ατος πιρρωσθέντες, κα παραγενόμενοι πρς τν Κατάλλον, τν μν Κύριον ησον Χριστόν, Δεσπότην τν αυτν επον ψυχν, τύχ δέ τινι τν τν σωμάτων ατν χειν κυριότητα· εναι δ προτιμοτέραν ατος τν το Χριστο ξουσίαν· Πειθαρχεν γρ δε, φασί, μλλον Θε, νθρώποις.
κπλαγέντος ον π τοτο το Κατάλλου, τέως μεταπέμπονται μετ τς μητρς ν τ Τριτωνί πρς σπερον τν Πατέρα ατν. στερον δέ, γενέθλια το τεχθέντος παιδς κτελν Κάταλλος, κ τν παρεσκευασμένων ονον κα κρέας ατος γνωκεν ποστελαι, πειρώμενος ε μεταλήψοιντο τν εδωλοθύτων· ντ δ το μεταλαβεν ατούς, τος κυσ βαλούσης τατα τς μητρς ατν Ζως, ς Κάταλλος πύθετο, τν ργν νάψας, πρτον μν τ νήπια κρεμασθναι κελεύει, κα σιδηρος νυξι καταξέεσθαι· ος πεφώνουν κα παρεθάρρυνον ο γεννήτορες μ νδοναι, λλ καρτερεν μέχρι τέλους, κα πρς τν μαρτυρίου στέφανον ποβλέπειν. πειτα δ κατενεχθναι, κα μετ τς μητρς τυφθναι σφοδρς. Ετα κκαυθναι κλίβανον, κα τος γίους μβληθναι· ν γενόμενοι, τς αυτν ψυχς πέδωκαν τ Θε. ωθεν δέ, φωνν ν τ κλιβάν νηχουμένων, σπερ ψαλλόντων τινν, διανοίξαντες, οδένα ερον, εμ τος γίους μόνον, ν σχήματι καθευδόντων, κατ νατολς τετραμμένους. Τελεται δ ατν σύναξις ν τ γιωτάτ ατν Μαρτυρί τ ντι ν τ Δευτέρ.
Τας ατν γίαις πρεσβείαις, Θεός, λέησον μς. μήν.
δ ζ΄. Τρες παδες ν Καμίν.
ς σίμβλον τν καρδίαν, τν καλν ργασάμενος, ναβλύζεις γλυκασμν ρθοδοξίας μν, ν τρυγντες βομεν· Ελογητς ε Θες τν Πατέρων μν.
θέων δυναστείαν, ο κατέπτηξας σιε, εσεβος δ παρρησίας μπιπλάμενος, πνεύματι νεβόας· Ελογητς ε Θεός, τν Πατέρων μν.
Τ
ο Πνεύματος πάρχων, διαίρετος σιε, διετήρησας μέριστον τ κήρυγμα, τς Τριάδος κραυγάζων· Ελογητς ε Θεός, τν Πατέρων μν.
Θεοτοκίον.
τέχθης κ Παρθένου, ς εδόκησας Κύριε, κα ρρύσω κ φθορς τν ζων μν· δι τοτο βομεν· Ελογητς ε Θεός, τν Πατέρων μν.
δ η΄.
Τν ξ νάρχου το Πατρός.
Κ
α τος πράγμασι σαφς, νεδείχθης θανάσιος, τ οκουμέν τς θανασίας δόγματα φθεγξάμενος· δι Χριστν σν γγέλοις κα μες, μνομεν ελογομεν, κα περυψομεν, ες πάντας τος αἰῶνας.
Τ
ν Τριάδα εσεβς, δογματίσας μοούσιον, σν τ ρεί κα τν Σαβελλίου λεγξας κακόνοιαν· δι φυγόντες τν ατν ναντίαν συμπλοκήν, μνομεν ελογομεν, κα περυψομεν, Χριστν ες τος αἰῶνας.
Θεοτοκίον.
Τ
ν νοικήσαντα πιστοί, ν κοιλί τς Παρθένου Μητρός, κα γεννηθέντα ξ ατς φράστως, κα πάλιν μετ γέννησιν, Παρθένον φυλάξαντα, ς Θεν ληθινόν, μνομεν ελογομεν, κα περυψομεν, Χριστν ες τος αἰῶνας.
δ θ΄.
Σ κατάφλεκτον βάτον.
σοπτρον Θεο τν ψυχήν σου, κηλίδωτον δείξας, πρακτικς κα λογικς, τ οκουμέν στράπτεις, τς θείας μφάσεις Παμμακάριστε.
Σ
άλπιγξ γνωστικς εφωνίας, νεδείχθης Θεόφρον, τ φρονήματα μν νδρείας λόγοις, κατ τν θεομάχων νδρν διεγείρουσα.
Σ
τν ληθς δεδειγμένον, τς σοφίας κρατρα, κα ποτίζοντα μς, τς εσεβείας τ νηφάλιον πόμα, ν μνοις μεγαλύνομεν.
Θεοτοκίον.
Σ
τν ν γαστρ συλλαβοσαν, τν χώρητον Λόγον, κα τεκοσαν ν σαρκ νερμηνεύτως, Θεοτόκε γνή, ο πιστο μεγαλύνομεν.
ξαποστειλάριον.
χος γ΄.
ορανν τος στροις.
ρχιερέων τ κλέος, κα τς Αγύπτου τ θρέμμα, θανασίας τ κδος, μνήσωμεν ν ανέσει, ς καθαιρέτην ρείου, κα τν πιστν ς προστάτην.
Κα τς ορτς.
Ες τος Ανους, στμεν Στίχους δ΄ κα ψάλλομεν Στιχηρ Προσόμοια το γίου.
χος δ΄.
ς γενναον ν Μάρτυσι.
Τ
ος πυρίνοις σου δόγμασι, τν αρέσεων πασα, φρυγανώδης φλέγεται, λη πάνσοφε· τν νοημάτων τος βάθεσι, βυθίζεται στράτευμα, πειθούντων δυσσεβν, θανάσιε σιε· σος δ δόγμασι, καλλωπίζεται μάκαρ καθ’ κάστην, τν πιστν κκλησία, μεγαλοφώνως τιμσά σε. (Δίς).
Τ
τν λόγων λαμπρότητι, τν νθέων σου σιε, κκλησία πασα ραζεται, κα εσεβς καλλωπίζεται, ραίοις ν κάλλεσι, κα τιμ χρεωστικς, τν πανέορτον μνήμην σου, θανάσιε, ερέων τ κλέος εσεβείας, λαμπρς κα μέγας κήρυξ, τς Τριάδος πέρμαχος.
Τ
ς Χριστο πεδίωξας, νοητος λύκους Πάνσοφε, κκλησίας σκίμπωνι τν δογμάτων σου, κα ταύτην κύκλ τείχισας, λόγων χυρώμασι, παραστήσας τ Χριστ, σιν κα λώβητον· ν κέτευε, κ φθορς κα κινδύνων λυτρωθναι, τος ν πίστει κτελοντας, τ εισέβαστον μνήμην σου.
Δόξα. χος γ΄.
Τ
μέγα κλέος τν ερέων, θανάσιον τν ήττητον ριστέα, εροπρεπς εφημήσωμεν· οτος γρ τν αρέσεων συγκόψας τς φάλαγγας, τ δυνάμει το Πνεύματος, τ τς ρθοδοξίας τρόπαια, νεστήσαντο καθ’ λης τς οκουμένης, ριθμν εσεβς τ τς Τριάδος μυστήριον, δι τν τν προσώπων διότητα· κα πάλιν συνάπτων συγχύτως ες ν, δι τν τς οσίας ταυτότητα· κα χερουβικς θεολογν, πρεσβεύει πρ τν ψυχν μν.
Κα νν. Τς ορτς.
Δοξολογία μεγάλη, κα πόλυσις.
Ες τν Λειτουργίαν, Τυπικά, κα  κ το Κανόνος τς ορτς δ γ΄ κα  κ το γίου δ ς΄. πόστολος, Εαγγέλιον κα Κοινωνικν το γίου.
agathan.wordpress




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου