Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, τὸ Κύριε εἰσάκουσον, μεθ' ὅ τὸ Θεὸς Κύριος καὶ τὰ ἐξῆς:
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὴν θαυμαστήν σου καὶ ἁγίαν Εἰκόνα, Καστριανὴ Θεογεννῆτορ Παρθένε, ἡ νῆσος Κέα χαίρουσα ἐκτήσατο, ὡς σεπτὸν ἁγίασμα, καὶ πηγὴν ἰαμάτων· χάριν γὰρ καὶ ἔλεος, καὶ παντὸς καλοῦ δόσιν, ἀεὶ λαμβάνει Κόρη ἐξ αὐτῆς, τὴν ἀρωγήν σου, τοῖς πᾶσι κηρύττουσα.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ὑπὸ φωτὸς τοῖς εὐσεβέσι ποιμέσιν, ἐφανεροῦτο Θεοτόκε ὁ τόπος, ἔνθα Εἰκών σου ἡ ἁγία κέκρυπται, ἧς ἡ θεία εὕρεσις, Κὲαν ταῦτην τὴν νῆσον, τὴν ἀνακειμένην σοι, χαρᾶς ἔπλησε πλείστης· ὅτι ἐκ ταύτης βλύζεις μυστικῶς, τῆς σῆς εὐνοίας, τοῖς Κείοις τὰς χάριτας.
Ὁ Ν΄ ψαλμὸς καὶ ὁ κανὼν οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
Κέας σκέπη Καστριανὴ πέλεις· Γερασίμου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Κατεῖδον οὐράνιον πάλαι φῶς, ἔνθα ἡ Εἰκών σου, ἀνευρέθη ἡ ἱερὰ ἐντεῦθεν ἡ νῆσος Κέα Κόρη, τῶν σῶν θαυμάτων γεραίρει τὸ μέγεθος.
Εὐφράνθη ἡ Κέα ἡ εὐσεβὴς, Κεχαριτωμένη, τῇ εὑρέσει τῆς σῆς Μορφῆς, καὶ ταύτην κατέχουσα ὡς πλοῦτον, ταῖς σαῖς πλουτίζεται πάντοτε χάρισι.
Ἀῤῥώστοις τὴν ἴασιν χορηγεῖς, καὶ τοῖς θλιβομένοις, τὴν τῶν πόνων ἀπαλλαγὴν, καὶ εὔπλοιαν τοῖς ναυτιλλομένοις, Καστριανὴ Θεοτόκε ἑκάστοτε.
Θεοτοκίον.
Σωτήριον σκέπην καὶ προσφυγὴν, τὴν σὴν προστασίαν, Θεοτόκε Καστριανὴ, πλουτοῦντες ῥυσθείημεν παντοίων, πειρατηρίων τοῦ βίου καὶ θλίψεων.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.
Σπουδῇ πλείστῃ συνῆλθον, οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι, Κέας τῆς σῆς νήσου Παρθένε, ᾠδὴν ἱκέσιον, προφρόνως μέλψαι σοι· ὅτι ηὐδόκησας δοῦναι, τούτοις τὴν Εἰκόνα σου, ὡς δῶρον ἔνθεον.
Καταφύγιον μέγα, καὶ ἐν παντὶ ἔφορος, ταύτην σου τῆς νήσου ἐδείχθης, Παρθένε Ἄχραντε, τῆς καυχωμένης πιστῶς, τῇ σῇ ἁγία Εἰκόνι· ἥν ἀεὶ περίεπε, ἐκ πάσης θλίψεως.
Εὐλαβῶς σοι Παρθένε, ναὸν σεπτὸν ἤγειραν, ἔνθα ἡ Εἰκών σου εὑρέθη, ἡ πανσεβάσμιος, ᾧ καταφεύγοντες, πάσης ἀνάγκης καὶ βλάβης, λύσιν κομιζόμεθα, τῇ σῇ χρηστότητι.
Θεοτοκίον.
Πᾶσαν δόσιν τελείαν, καὶ πᾶν σεπτὸν δώρημα, ἐκ τῆς σῆς Εἰκόνος οἱ Κεῖοι, ἀεὶ καρπούμεθα· ὅθεν κηρύττομεν, Καστριανὴ Παναγία, ἥν παρέχεις πάντοτε, ἡμῖν βοήθειαν.
Διάσωσον, Καστριανὴ Θεοτόκε τοὺς σοὺς ἱκέτας, ὅτι πάντες τῇ σῇ Εἰκόνι προστρέχομεν, ἵνα ῥυσθῶμεν κινδύνων καὶ νοσημάτων.
Ἐπίβλεψον...
Αἴτησις καὶ τὸ κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πηγὴ ἀγαθῶν, Εἰκών σου ἡ ὑπέρτιμος, προνοίᾳ τῇ σῇ, τῇ Κέᾳ πάλαι εὕρηται· πηγάζει γὰρ ἑκάστοτε, ἰαμάτων τὰ θεῖα δωρήματα, καὶ πληροῖ τὰς αἰτήσεις ἀεὶ, τῶν ἐπικαλουμένων σου τὸ ὄνομα.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἠγνοεῖτο μὲν πρότερον, ὑπὸ γῆς Εἰκών σου οὖσα ἡ ἄχραντος, ἀλλὰ ταύτην ἡμῖν δέδωκας, ὡς παραμυθίαν ἐν ταῖς θλίψεσι.
Κατιδόντες ἀνύμνησαν, Κεῖοι τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεβάσμιον· ἐκ λαγόνων γῆς γὰρ ἔλαμψεν, ὡς λαμπὰς τῆς δόξης σου πολύφωτος.
Ἀσθενοῦσι τὴν ἴασιν, καὶ τοῖς θλιβομένοις θείαν παράκλησιν, ὡς πηγὴ ἐλέους ἄφθονος, βλύζεις Θεοτόκε τοῖς ὑμνοῦσί σε.
Θεοτοκίον.
Συμπαθῶς τῶν καλούντων σε, τὰ πρὸς σωτηρίαν πληροῖς αἰτήματα· διὰ τοῦτό σου τῇ χάριτι, ὦ Καστριανὴ, θερμῶς προστρέχομεν.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὴν θαυμαστήν σου καὶ ἁγίαν Εἰκόνα, Καστριανὴ Θεογεννῆτορ Παρθένε, ἡ νῆσος Κέα χαίρουσα ἐκτήσατο, ὡς σεπτὸν ἁγίασμα, καὶ πηγὴν ἰαμάτων· χάριν γὰρ καὶ ἔλεος, καὶ παντὸς καλοῦ δόσιν, ἀεὶ λαμβάνει Κόρη ἐξ αὐτῆς, τὴν ἀρωγήν σου, τοῖς πᾶσι κηρύττουσα.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ὑπὸ φωτὸς τοῖς εὐσεβέσι ποιμέσιν, ἐφανεροῦτο Θεοτόκε ὁ τόπος, ἔνθα Εἰκών σου ἡ ἁγία κέκρυπται, ἧς ἡ θεία εὕρεσις, Κὲαν ταῦτην τὴν νῆσον, τὴν ἀνακειμένην σοι, χαρᾶς ἔπλησε πλείστης· ὅτι ἐκ ταύτης βλύζεις μυστικῶς, τῆς σῆς εὐνοίας, τοῖς Κείοις τὰς χάριτας.
Ὁ Ν΄ ψαλμὸς καὶ ὁ κανὼν οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
Κέας σκέπη Καστριανὴ πέλεις· Γερασίμου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Κατεῖδον οὐράνιον πάλαι φῶς, ἔνθα ἡ Εἰκών σου, ἀνευρέθη ἡ ἱερὰ ἐντεῦθεν ἡ νῆσος Κέα Κόρη, τῶν σῶν θαυμάτων γεραίρει τὸ μέγεθος.
Εὐφράνθη ἡ Κέα ἡ εὐσεβὴς, Κεχαριτωμένη, τῇ εὑρέσει τῆς σῆς Μορφῆς, καὶ ταύτην κατέχουσα ὡς πλοῦτον, ταῖς σαῖς πλουτίζεται πάντοτε χάρισι.
Ἀῤῥώστοις τὴν ἴασιν χορηγεῖς, καὶ τοῖς θλιβομένοις, τὴν τῶν πόνων ἀπαλλαγὴν, καὶ εὔπλοιαν τοῖς ναυτιλλομένοις, Καστριανὴ Θεοτόκε ἑκάστοτε.
Θεοτοκίον.
Σωτήριον σκέπην καὶ προσφυγὴν, τὴν σὴν προστασίαν, Θεοτόκε Καστριανὴ, πλουτοῦντες ῥυσθείημεν παντοίων, πειρατηρίων τοῦ βίου καὶ θλίψεων.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.
Σπουδῇ πλείστῃ συνῆλθον, οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι, Κέας τῆς σῆς νήσου Παρθένε, ᾠδὴν ἱκέσιον, προφρόνως μέλψαι σοι· ὅτι ηὐδόκησας δοῦναι, τούτοις τὴν Εἰκόνα σου, ὡς δῶρον ἔνθεον.
Καταφύγιον μέγα, καὶ ἐν παντὶ ἔφορος, ταύτην σου τῆς νήσου ἐδείχθης, Παρθένε Ἄχραντε, τῆς καυχωμένης πιστῶς, τῇ σῇ ἁγία Εἰκόνι· ἥν ἀεὶ περίεπε, ἐκ πάσης θλίψεως.
Εὐλαβῶς σοι Παρθένε, ναὸν σεπτὸν ἤγειραν, ἔνθα ἡ Εἰκών σου εὑρέθη, ἡ πανσεβάσμιος, ᾧ καταφεύγοντες, πάσης ἀνάγκης καὶ βλάβης, λύσιν κομιζόμεθα, τῇ σῇ χρηστότητι.
Θεοτοκίον.
Πᾶσαν δόσιν τελείαν, καὶ πᾶν σεπτὸν δώρημα, ἐκ τῆς σῆς Εἰκόνος οἱ Κεῖοι, ἀεὶ καρπούμεθα· ὅθεν κηρύττομεν, Καστριανὴ Παναγία, ἥν παρέχεις πάντοτε, ἡμῖν βοήθειαν.
Διάσωσον, Καστριανὴ Θεοτόκε τοὺς σοὺς ἱκέτας, ὅτι πάντες τῇ σῇ Εἰκόνι προστρέχομεν, ἵνα ῥυσθῶμεν κινδύνων καὶ νοσημάτων.
Ἐπίβλεψον...
Αἴτησις καὶ τὸ κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πηγὴ ἀγαθῶν, Εἰκών σου ἡ ὑπέρτιμος, προνοίᾳ τῇ σῇ, τῇ Κέᾳ πάλαι εὕρηται· πηγάζει γὰρ ἑκάστοτε, ἰαμάτων τὰ θεῖα δωρήματα, καὶ πληροῖ τὰς αἰτήσεις ἀεὶ, τῶν ἐπικαλουμένων σου τὸ ὄνομα.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἠγνοεῖτο μὲν πρότερον, ὑπὸ γῆς Εἰκών σου οὖσα ἡ ἄχραντος, ἀλλὰ ταύτην ἡμῖν δέδωκας, ὡς παραμυθίαν ἐν ταῖς θλίψεσι.
Κατιδόντες ἀνύμνησαν, Κεῖοι τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεβάσμιον· ἐκ λαγόνων γῆς γὰρ ἔλαμψεν, ὡς λαμπὰς τῆς δόξης σου πολύφωτος.
Ἀσθενοῦσι τὴν ἴασιν, καὶ τοῖς θλιβομένοις θείαν παράκλησιν, ὡς πηγὴ ἐλέους ἄφθονος, βλύζεις Θεοτόκε τοῖς ὑμνοῦσί σε.
Θεοτοκίον.
Συμπαθῶς τῶν καλούντων σε, τὰ πρὸς σωτηρίαν πληροῖς αἰτήματα· διὰ τοῦτό σου τῇ χάριτι, ὦ Καστριανὴ, θερμῶς προστρέχομεν.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Τείχος ἀῤῥαγὲς, ἡ ἀντίληψίς σου γένοιτο, ἀποτρέπουσα ἀεὶ τὰς καθ' ἡμῶν, προσβολὰς Καστριανὴ τοῦ πολεμήτορος.
Ῥώμην καὶ χαρὰν, ἡ σὴ κλῆσις νέμει Ἄχραντε, τοῖς ἐν Κέᾳ καὶ μακρὰν οὖσιν αὐτῆς, ἀληθῶς Καστριανὴ Κείοις ἑκάστοτε.
Ἴασαι ἡμῶν, τῶν τὴν πάνσεπτον Εἰκόνα σου, Θεοτόκε προσκυνούντων εὐλαβῶς, καὶ σωμάτων καὶ ψυχῶν τὰ ἀῤῥωστήματα.
Θεοτοκίον.
Ἄνωθεν ἡμῖν, ἀπεκάλυψας Πανάμωμε, τὴν ἁγίαν σου Εἰκόνα θαυμαστῶς, καὶ ἡγίασας τὴν Κέαν τῇ σῇ χάριτι.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ναόν σοι, ἐν ἐυλαβείᾳ ἤγειραν, πειθαρχήσαντες τῇ σῇ εὐδοκίᾳ, καὶ ἐν αὐτῷ ἐναπέθεντο πάλαι, Θεογεννῆτορ τῆς Κέας οἱ κάτοικοι, Εἰκόνα σου τὴν ἱερὰν, ἐξ αὐτῆς πᾶσαν χάριν καρπούμενοι.
Ἡγίασται, τῇ ἁγίᾳ εὑρέσει, τῆς ἁγίας σου Εἰκόνος ἡ Κέα, καὶ ὡς πολύτιμον δώρημα ταύτην, ἐν ταῖς ἀγκάλαις κρατοῦσα κραυγάζει σοι· Σύ μου ἰσχὺς Καστριανὴ, Παναγία καὶ δόξα καὶ καύχημα.
Πλωτῆρα, τὸν κινδυνεύσαντα πάλαι, ἐν μεγίστῃ τρικυμίᾳ θαλάσσης, τὴν σὴν ἁγίαν φωνήσαντα κλῆσιν, Καστριανὴ Παναγία διέσωσας· ἀλλὰ καὶ νῦν τρικυμιῶν, νοητῶν ἡμᾶς Κόρη διάσωσον.
Θεοτοκίον.
Ἐφάνης, Καστριανὴ παραδόξως, ἐν σεπτῇ τῆς σῆς Μορφῆς λιτανείᾳ, καὶ τὸ σεπτόν σου ἐτύπωσας πέλμα, ἐπὶ τοῦ βράχου οὗ ἔστηκας Πάναγνε, ὅ ἄχρι δεῦρο ἐμφανῶς, τὴν σεπτήν σου κηρύττει ἐμφάνειαν.
Διάσωσον...
Ἄχραντε...
Αἴτησις καὶ τὸ κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Ταῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς προστασίαν θερμὴν καὶ ἀντίληψιν, ἡ νῆσος Κέα ὑμνεῖ σε Πανύμνητε, καὶ πόθῳ τὴν θείαν Εἰκόνα σου, Καστριανὴ προσκυνοῦσα κραυγάζει σοι· Ἀπαύστως με Δέσποινα φύλαττε.
Εἶτα, τὸ α΄ ἀντίφωνον τῶν Ἀναβαθμῶν τοῦ δ΄ ἦχου.
Προκείμενον: Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου...
Στίχος. Ἄκουσον, Θύγατερ...
Εὐαγγέλιον. Λουκὰ .
Αναστάσα δέ Μαριάμ εν ταίς ημέραις ταύταις επορεύθη εις τήν ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα, καί εισήλθεν εις τόν οίκον Ζαχαρίου, καί ησπάσατο τήν Ελισάβετ, καί εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τόν ασπασμόν τής Μαρίας, εσκίρτησε τό βρέφος εν τή κοιλία αυτής, καί επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ, καί ανεφώνησε φωνή μεγάλη, καί είπεν, Ευλογημένη σύ εν γυναιξί, καί ευλογημένος ο καρπός τής κοιλίας σου, καί πόθεν μοι τούτο, ίνα έλθη η μήτηρ τού Κυρίου μου πρός με; ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή τού ασπασμού σου εις τά ώτά μου, εσκίρτησεν εν αγαλλιάσει τό βρέφος εν τή κοιλία μου, καί μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοίς λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Καί είπε Μαριάμ, Μεγαλύνει η ψυχή μου τόν Κύριον, καί ηγαλλίασε το πvεύμα μου επί τώ Θεώ τώ σωτήρι μου, ότι επέβλεψεν επί τήv ταπείvωσιν τής δούλης αυτού. ιδού γάρ, από τού νύv μακαριούσί με πάσαι αι γεvεαί. ότι εποίησέ μοι μεγάλεία ο δυvατός, καί άγιοv τό τό όvομα αυτού. Έμεινε δέ Μαριάμ σύv αυτή ωσεί μήvας τρείς, καί υπέστρεψεν εις τόν οίκοv αυτής.
Δόξα: Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα...
Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...
Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με... Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὄλβον ὡς ἀκένωτον, τῶν οἰκτιρμῶν σου Παρθένε, καὶ στήλην θεόγραφον, καὶ λαμπρὸν ἐχέγγυον τῆς σῆς χάριτος, θαυμαστῶς δέδωκας, ἐν γῇ κεκρυμμένην, τὴν ὑπέρτιμον Εἰκόνα σου, ἡμῖν τοῖς δούλοις σου, τοῖς ἀπὸ ψυχῆς πεποιθόσι σοι· ὅθεν ἡ Κέα ἅπασα, ταύτῃ εὐλαβῶς καταφεύγουσα, νόσων καὶ κινδύνων, καὶ πάσης ἄλλης βλάβης καὶ ὀργῆς, Καστριανὴ ὑπερένδοξε ῥύεται ἑκάστοτε.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Λάμψαν φῶς οὐρανόθεν, τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου ἀπεκάλυψε, τοῖς εὐσεβέσι Κείοις, Παρθενομῆτορ πάλαι· ἥν εὑρόντες ἐπλήσθησαν, πνευματικῆς χαρμονῆς, καὶ θείας θυμηδίας.
Ἐν κινδύνοις Παρθένε, καὶ δειναῖς ἀσθενείαις καὶ περιστάσεσι, τῇ θείᾳ σου Εἰκόνι, προστρέχομεν ἐν πίστει, καὶ τὴν λύσιν εὑρίσκομεν, τῶν χαλεπῶν συμφορῶν, Καστριανὴ ἐν τάχει.
Ἰαμάτων τὰ ῥεῖθρα, ἀναβλύζουσα Κόρη τῇ σῇ χρηστότητι, τοὺς ἄνθρακας τῶν νόσων, καὶ τῶν παθῶν τὴν φλόγαν, καταπαύεις ἑκάστοτε, τοῖς ἀφορῶσι πρὸς Σὲ Καστριανὴ Παρθένε.
Θεοτοκίον.
Σωτηρίας τὸν ὄμβρον, ἐπομβρήσασα κόσμῳ Χριστὸν τὸν Κύριον, αὐχμὸν καὶ ἀνομβρίαν, τῇ χάριτί σου λύεις, ἐν τῇ Κέᾳ ἑκάστοτε, λιτανευούσῃ Ἁγνὴ, τὴν θείαν σου Εἰκόνα.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Γέρας ἡ Κέα, Καστριανὴ Παναγία, τὴν ἁγίαν σου ἐκτήσατο Εἰκόνα, ὅθεν ἀνυμνεῖ σου, τὰ θεῖα μεγαλεῖα.
Ἐν τῇ θαλάσσῃ, τοὺς κινδυνεύοντας σώζεις, καὶ ἐν γῇ Ἁγνὴ λυτροῦσαι πάσης βλάβης, τοὺς σὲ πιστῶς φωνοῦντας, Καστριανὴ Παρθένε.
Ῥῦσαι Παρθένε, ταύτην τὴν νῆσόν σου Κέαν, πάσης μάστιγος καὶ ἀπειλῆς καὶ βλάβης, καὶ ταύτῃ χορήγει, τὴν σὴν πλουσίαν σκέπην.
Θεοτοκίον.
Ἄνωθεν φρούρει, οὐ μόνον Κόρη τὴν Κέαν, ἀλλὰ ἅπαντας τοὺς ταύτης ἀποδήμους, Κείους τοὺς αἰτοῦντας, τὴν σὴν Παρθένε χάριν.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Σωτήριον λιμένα, Κεχαριτωμένη, Καστριανὴ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἡ νῆσος Κέα πλουτοῦσα κινδύνων ῥύεται.
Ἰδοὺ ὥσπερ νοσσία, ἅπαντες οἱ Κείοι, Καστριανὴ τῇ σῇ σκέπῃ προστρέχομεν, ὡς ἄν βελῶν λυτρωθῶμεν τοῦ πολεμήτορος.
Μητρῷα Κόρη σπλάγχνα, ἐπιδεικνυμένη, Καστριανὴ τοῖς αἰτοῦσι τὴν χάριν σου, σκέπε καὶ φρούρει καὶ σῶζε τοὺς προσιόντας σοι.
Οἱ νόσοις βαρυτάτοις, στένοντες Παρθένε, ἀναψυχὴν καὶ ταχεῖαν ἀνάῤῥωσιν, ἐκ τῆς σεπτῆς σου Εἰκόνος ἀεὶ λαμβάνουσι.
Θεοτοκίον.
Ὑπέραγνε Μαρία, Κεχαριτωμένη, δίδου καμοὶ τῷ ὑμνοῦντι τὴν χάριν σου, Καστριανὴ Θεοτόκε πταισμάτων ἄφεσιν.
Τὸ Ἄξιον ἐστὶ καὶ τὰ μεγαλυνάρια.
Δεῦτε τὴν Εἰκόνα τὴν θαυμαστὴν, τὴν ὀνομασθεῖσαν φερωνύμως Καστριανὴν, τῆς Ἁγνῆς Παρθένου, καὶ μόνης Θεοτόκου, οἱ εὐσεβοῦντες Κεῖοι κατασπασώμεθα.
Φῶς ὡράθη μέγα δηλοποιοῦν, τοῖς πιστοῖς ποιμέσι, τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεπτὴν, τὴν ἐγκεκρυμμένην, ὑπὸ τὴν γῆν Παρθένε, ἥν πόθῳ ἀνευρόντες χαρᾶς ἐπλήσθησαν.
Ἅπαντες οἱ Κεῖοι πίστει θερμῇ, συνέδραμον Κόρη τῇ εὑρέσει τῆς σῆς Μορφῆς, καὶ ναόν σοι θεῖον, ἐδείμαντο Παρθένε, ὑμνοῦντές σου τὴν δόξαν καὶ τὰ θαυμάσια.
Λύεις ἀνομβρίαν Κόρη τῆς γῆς, καὶ τὰς ἀσθενείας θεραπεύεις τὰς χαλεπὰς, καὶ τοὺςἐν θαλάσσῃ, ταχέως διασώζεις, Καστριανὴ Παρθένε θερμῶς καλοῦντάς σε.
Χαίρει τῇ Εἰκόνι σου τῇ σεπτῇ, ἡ Κέα Παρθένε, λυτρουμένη πάσης πληγῆς, τῇ χάριτι ταύτης τῇ σῇ ἐπισκιάσει, Καστριανὴ καὶ μέλπει τὰ σὰ θαυμάσια.
Ἐν πάσῃ ἀνάγκῃ πίστει θερμῇ, τῇ σῇ προστασίᾳ Παναγία Καστριανὴ, σπεύδομεν οἱ Κεῖοι· σκέπε ἡμᾶς οὖν Κόρη, ἐκ πάσης δυσχερείας καὶ χαλεπότητος.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων..
Τὸ τρισάγιον καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν θείαν Εἰκόνα σου, Θεογεννῆτορ Ἁγνὴ, φωτὶ ἀπεκάλυψας, ἐκ τῶν ταμείων τῆς γῆς, ἡμῖν ὡς θησαύρισμα· ὅθεν ἡ νῆσος Κέα, εὐλαβείᾳ καὶ πόθῳ σπεύδει Καστριανή σοι, καὶ πιστῶς ἀνακράζει· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Καὶ Ἀπόλυσις, μεθ' ἥν τὸ ἐξῆς: Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντων ἀρωγὸς καὶ προσφυγὴ, καὶ παραμυθία ἐδείχθης, τῶν Κείων Πάναγνε· τούτοις γὰρ δεδώρησαι, ὡς πλοῦτον ἔνθεον, τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἐκ γῆς τῶν ταμείων, χάριν ἀναβλύζουσαν, πᾶσι καὶ ἔλεος· ὅθεν τῇ σῇ σκέπῃ ἡ Κέα, πάσης ῥυομένης ἀνάγκης, μέλπει Θεοτόκε τὰ σὰ θαύματα.
Δίστιχον.
Καστριανὴ πρόσδεξαι Θεογεννῆτορ
Ὅν σοι Γεράσιμος ἐξύφανεν ὕμνον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου