Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Παρακλητικός Κανών εις την Θεομητορικήν Αγίαν Εικόνα της Υπαπαντής καλούμενης εν καλαμαις



ερεύς·
Ελογητός Θεός μν, πάντοτε· νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων.
ναγνώστης·
μήν. Ψαλμός ρμβ΄ (142).
Κύριε, ε
σάκουσον τς προσευχς μου, νώτισαι τήν δέησίν μου ν τ ληθεί σου, εσάκουσόν μου ν τ δικαιοσύν σου. Καί μή εσέλθς ες κρίσιν μετά το δούλου σου, τι ο δικαιωθήσεται νώπιόν σου πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρός τήν ψυχήν μου· ταπείνωσεν ες γν τήν ζωήν μου. κάθισέ με ν σκοτεινος ς νεκρούς αἰῶνος, καί κηδίασεν π' μέ τό πνεμά μου, έν μοί ταράχθη καρδία μου. μνήσθην μερν ρχαίων, μελέτησα ν πσι τος ργοις σου, ν ποιήμασι τν χειρν σου μελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χεράς μου· ψυχή μου ς γ νυδρός σοι. Ταχύ εσάκουσόν μου, Κύριε· ξέλιπε τό πνεμά μου. Μή ποστρέψς τό πρόσωπόν σου π' μο καί μοιωθήσωμαι τος καταβαίνουσιν είς λάκκον. κουστόν ποίησόν μοι τό πρω τό λεός σου, τι πί σοί λπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, δόν, ν πορεύσομαι, τι πρός σέ ρα τήν ψυχήν μου. ξελο με κ τν χθρν μου, Κύριε, πρός σέ κατέφυγον· δίδαξόν με το ποιεν τό θέλημά σου, τι σύ ε Θεός μου. Τό πνεμα σου τό γαθόν δηγήσει με ν γ εθεία· νεκεν το νομάτός σου, Κύριε, ζήσεις με. ν τ δικαισύν σου ξάξεις κ θλίψεως τήν ψυχήν μου, καί ν τ λέει σου ξολοθρεύσεις τούς χθρούς μου. Καί πολες πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, τι γώ δολός σού εμι.

Καί ε
θύς τό· Θεός Κύριος, ξ κατέρων τν Χορν, ς ξς:

χος δ΄
Θεός Κύριος, καί
πέφανεν μν· ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχ. α΄.
ξομολογεσθε τ Κυρί, καί πικαλεσθε τό νομα τό γιον ατο.
Θεός Κύριος, καί
πέφανεν μν…
Στίχ. β΄. Πάντα τά
θνη κύκλωσάν με, καί τ νόματι Κυρίου μυνάμην ατούς.
Θεός Κύριος, καί
πέφανεν μν…
Στίχ. γ΄. Παρά Κυρίου
γένετο ατη, καί στι θαυμαστή ν φθαλμος μν.
Θεός Κύριος, καί
πέφανεν μν…

Τροπάριον.
χος δ΄. ψωθείς ν τ Σταυρ.

Τήν χαριτόβρυτον πιστοί τ
ς Παρθένου, θείαν Εκόνα προσκυνοντες ν πίστει, χαρμονικς μνήσωμεν βοντες ατ· χαίροις έναος ποταμός τν θαυμάτων, πίστει τούς προστρέχοντας, παντας καταρδεύων, τήν προστασίαν χοιμεν τήν σήν, θλίψεσι πάσαις, Εκών θαυματόβρυτε.

Δόξα… Καί ν
ν…
Ο
σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεν ο νάξιοι· εμή γάρ σύ προστασο πρεσβεύουσα, τίς μς ἐῤῥύσατο κ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν ως νν λευθέρους; Οκ ποστμεν, Δέσποινα, κ σο· σούς γάρ δούλους σώζεις εί, κ παντοίων δεινν.

ναγνώστης μα).
Ψαλμός ν΄(50).

λεησόν με Θεός κατά τό μέγα λεός σου, καί κατά τό πλθος τν οκτιρμν σου ξάλειψον τό νόμημά μου· πί πλεον πλνόν με πό τς νομίας μου, καί πό τς μαρτίας μου καθάρισόν με. τι τήν νομίαν μου γώ γινώσκω, καί μαρτία μου νώπιόν μού στι διά παντός. Σοί μόν μαρτον, καί τό πονηρόν νώπιόν σου ποίησα, πως ν δικαιωθς ν τος λόγοις σου, καί νικήσς ν τ κρίνεσθαί σε. δού γάρ ν νομίαις συνελήφθην, καί ν μαρτίαις κίσσησέ με μήτηρ μου. δού γάρ λήθειαν γάπησας· τά δηλα καί τά κρύφια τς σοφίας σου δήλωσάς μοι. αντιες με σσώπ καί καθαρισθήσομαι· πλυνες με, καί πέρ χιόνα λευκανθήσομαι. κουτιες μοι γαλλίασιν καί εφροσύνην· γαλλιάσονται στέα τεταπεινωμένα. πόστρεψον τό πρόσωπόν σου πό τν μαρτιν μου, καί πάσας τάς νομίας μου ξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ν μοί Θεός, καί Πνεμα εθές γκαίνισον ν τος γκάτοις μου. Μή ποῤῥίψς με πό το προσώπου σου, καί τό Πνεμά σου τό γιον μή ντανέλς π' μο. πόδος μοι τήν γαλλίασιν το σωτηρίου σου καί Πνεύματι γεμονικ στήριξόν με. Διδάξω νόμους τάς δούς σου, καί σεβες πί σέ πιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ξ αμάτων Θεός, Θεός τς σωτηρίας μου· γαλλιάσεται γλσσα μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου νοίξεις, καί τό στόμα μου ναγγελε τήν ανεσίν σου. τι, ε θέλησας θυσίαν, δωκα ν· λοκαυτώματα οκ εδοκήσεις. Θυσία τ Θε πνεμα συντετριμμένον· καρδίαν συντρετιμμένην καί τεταπεινωμένην Θεός οκ ξουδενώσει. γάθυνον, Κύριε, ν τ εδοκί σου τήν Σιών, καί οκοδομηθήτω τά τείχη ερουσαλήμ. Τότε εδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ναφοράν καί λοκαυτώματα. Τότε νοίσουσιν πί τό θυσιαστήριόν σου μόσχους.

δή α΄. χος πλ. δ΄. Στίχος περαγία Θεοτόκε, σσον μς.
Ερμός. ρματηλάτην Φαραώ.
πό χειλέων ρυπαρν φύμνιον, δέξαι νν μόνη γνή, ς πρίν Υός σου, Θεός καί πλάστης μου, τς χήρας κατεδέξατο τά λεπτά, καί τήν λύσιν τν φλημάτων παράσχου μοι, να κατά χρέος γεραίρω σε.

Δε
ρο ψυχή μου ταπεινή καί βόησον, τ Θεομήτορι, χριστιανν σκέπη, μή γκαταλείπς με, ντιλαβο καί σσόν με, καί τς αωνιζούσης κολάσεως λευθέρωσον, τν νελπίστων ντίληψις.

σός λαός πί τό σόν κατέφυγεν, κτύπωμα ερόν, καί ελαβς τοτο, προσκυνε δεόμενος, μή ον παρίδς χραντε, τάς ατο κεσίας, τούς στεναγμούς καί τά δάκρυα, καί τούς κοπετούς καί τά τραύματα.
θεοτοκιον
Ε
λογημένη Θεόν κυήσασα, τοτον δυσώπει εί, πέρ τν σν δούλων, τν δεινά καί οκτιστα, πασχόντων Παναμώμητε, ξ δίων πταισμάτων, τ περφώτ Εκόνι σου, πίστει προστρεχόντων Πανάχραντε.

δή γ΄. Ορανίας ψίδος.
Καλαματίων τήν ζάλην, καί τά φρικτά κύματα, τά
παπειλοντα σος δούλοις, ρδην τόν λεθρον, τρέψον Πανύμνητε, ες βαθυτάτην γαλήνην, τ μάχ σθένει σου, ς ταύτης πρόμαχος.

Τούς
ν τ δέ τ πόλει, τ σ γνή Δέσποινα, πάσης πηρείας το βίου καί περιστάσεως, τήρει πήμονας, λλά καί ταύτην συντήρει, σ δυνάμει τρωτον, Παναμώμητε.

Ο
κ σχύει Παρθένε, τό χανές πέλαγος, τν σν θαυμασίων καί ξένων, γλσσα βρότειος, κδιηγήσασθαι, καθεκάστην δεικνύεις, τος πιστς προστρέχουσι θεί Εκόνι σου.
θεοτοκιον


Τ
ν δαιμόνων φόδους, καί τάς πικράς Δέσποινα, καί πολυχρονίους σν δούλων, νόσους πέλασον, να δοξάζωμεν, νευφημοντες σε πόθ, ν γγέλων ϋλοι γλσσαι γεραίρουσι.

Διάσωσον,
πό κινδύνων τούς δούλους σου Θεοτόκε, τι πάντες μετά Θεόν ες σέ καταφεύγομεν, ς ἄῤῥηκτον τεχος καί προστασίαν.

πίβλεψον, ν εμενεί πανύμνητε Θεοτόκε, πί τήν μήν χαλεπήν το σώματος κάκωσιν, καί ασαι τς ψυχς μου τό λγος.

Καί μνημονεύει ερεύς κείνων, δι' ος Παράκλησις τελεται.

Μετά τήν δέησιν τό
πόμενον Κάθισμα.

χος β΄.
Πρεσβεία θερμή, καί τε
χος προσμάχητον, λέους πηγή, το κόσμου καταφύγιον, κτενς βομέν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον, καί κ κινδύνων λύτρωσαι μς, μόνη ταχέως προστατεύουσα.

δή δ΄. Σύ μου σχύς.
Στ
σον γνή, τόν πολυτάραχον κλύδωνα, καί τόν σάλον τόν πεγειρόμενον, κατά τς σς, ποίμνης τς οκτρς, καί θλίως ταύτην καταβυθίζοντα πασαν, βυθ τς πωλείας, παγκρατε σου δυνάμει, τς σς χάριτος μόνη Πανύμνητε.

Τίς
ξειπεν, περένδοξε Δέσποινα, ξισχύει τάς τερατουργίας σου, τάς ετόν, πόντον τε ατόν, σταγόνας καί ψάμμον, περβαινούσας τρανώτατα, ς Μήτηρ γάρ ψίστου, τό σθένος κεκτημένη, πάντα πράττεις ν μόν τό βούλεσθαι.

Τά πονηρά, Κόρη Πανάχραντε πνεύματα, τούς σούς δούλους καταδυναστεύοντα, καί
φειδς θλίβοντα ατούς, πέλασον τάχος, λλά καί κίνδυνον παντα, καί νόσους νιάτους, κδίωξον σν δούλων, να σε κατά χρέος δοξάζωμεν.
θεοτοκιον
Σύ μου
σχύς, σύ μου καί δύναμις Δέσποινα, κβο σοι ταλαιπωρούμενος, πό δεινς νόσου τληπαθς, καί τ σοί Εκόνι, προσπίπτει πικαλούμενος, θεράπευσόν με Κόρη, πανταχο καί κηρύξω, τήν ξεάν σου χραντε δύναμιν.

δήν ε΄. να τί με πώσω.
Στεναγμοί τ
ν σν δούλων, θρνοί τε καί δάκρυα νν πληθύνθησαν, α γάρ νομίαι κεφαλάς τάς ατν περήραντο, ξια γον ντως, ν περ εργάσοντο φρόνως, τά πίχειρα δη κομίζονται.

Τήν
ργήν το Υο σου, καί τήν γανάκτησιν Παρθένε πρόφθασον, ξιλεουμένη, μητρικας σου πρεσβείαις Μητρόθεε, να μή ες τέλος, μς θλίως ξαλείψ, τούς τιμντας Εκόνα σήν πάντιμον.

Νοσηλείας καί πάθη, χαλεπάς παρέσεις τε
περένδοξε, καί ρθρίτην νόσον, τήν δονοσαν τόν νον καί διάνοιαν, τν νθρώπων Κόρη, τ θεϊκ σου δυναστεί, κατακοίμησον τάχος δεόμεθα.
θεοτοκιον
Πειρασμ
ν καί κινδύνων, καί δεινν κακώσεων Κόρη τούς δούλους σου, τούς πιστς τιμντας, καί τήν σήν προσκυνοντας πανσέβαστον, Πάναγνε Εκόνα, δεξον Παρθένε νωτέρους, καί περίσωζε μόνη Πανάχραντε.

δή ς΄. Τήν δέησιν κχε.
Τ
θεί σου νν να προστρέχομεν, ο παντοίαις συνεχόμενοι νόσοις, πίστει θερμ τήν Εκόνα σου Κόρη, τήν θαυματόβρυτον κατασπαζόμενοι, καί πάντων δή τν δυσχερν, θττον λύσιν γνή κομιζόμεθα.

Ε
κόνα σου τήν σεπτήν πέραγνε, προσκυνοντας ελαβς τούς σούς δούλους, ρσαι δεινν καί παντοίων κινδύνων, καί ξ χθρν οράτων Πανύμνητε, καί ρωμένων τν δεινς, πολεμούντων μς Παναμώμητε.

Συνάχθητε Μεσσηνίας θρέμματα, καί προσπέσατε
ξ λης καρδίας, τ φωταυγε τς Πανάγνου Εκόνι, περιπαθς ξαιτοντες τά πρόσφορα, καί τεύξεσθαι ς ληθς, παρ' ατς τά ατήματα χαίροντες.
θεοτοκιον
Στηρίζει μέν τάς καρδίας
νθρώπων, φυσικς ασθητός ρτος Κόρη, χριστιανν τάς ψυχάς δέ κρατύνει, τό σόν δόμενον γιον νομα, ντεθεν καί χαρμονικς, πσα γλσσα τό Χαρε κραυγάζει σοι.

Διάσωσον,
πό κινδύνων τούς δούλους σου Θεοτόκε, τι πάντες μετά Θεόν ες σέ καταφεύγομεν, ς ἄῤῥηκτον τεχος καί προστασίαν.
χραντε, διά λόγου τόν Λόγον νερμηνεύτως, π' σχάτων τν μερν τεκοσα, δυσώπησον, ς χουσα μητρικήν παῤῥησίαν.

ερεύς μνημονεύει ς δεδήλωται.
Μετά δέ τήν
κφώνησιν
Τό Κοντάκιον.
χος β΄

Προστασία τ
ν χριστιανν καταίσχυντε, μεσιτεία πρός τόν Ποιητήν μετάθετε, μή παρίδς μαρτωλόν δεήσεων φωνάς· λλά πρόφθασον, ς γαθή, ες τήν βοήθειαν μν, τν πιστς κραυγαζόντών σοι· τάχυνον ες πρεσβείαν, καί σπεσον ες κεσίαν, προστατεύουσα εί, Θεοτόκε τν τιμώντών σε.

Ε
τα τό Α΄ ντίφωνον τν ναβαθμν το δ΄ χου

κ νεότητός μου, πολλά πολεμε με πάθη· λλ' ατός ντιλαβο, καί σσον, Σωτήρ μου (δίς).

Ο
μισοντες Σιών, αίσχύνθητε πό το Κυρίου· ς χόρτος γάρ, πυρί σεσθε πεξηρραμένοι (δίς).

Δόξα Πατρί καί Υ
ἱῷ καί γί Πνεύματι·

γί Πνεύματι, πσα ψυχή ζωοται, καί καθάρσει, ψοται, λαμπρύνεται, τ Τριαδικ μονάδι, εροκρυφίως.

Καί ν
ν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν.

γί Πνεύματι, ναβλύζει τά τς χάριτος εθρα, ρδεύοντα, πασαν τήν κτίσιν, πρός ζωογονίαν.

Καί ε
θύς τό Προκείμενον.

Μνησθήσομαι το
νόματός σου ν πάσ γενε καί γενε.
Στίχ.
κουσον, Θύγατερ, καί δε, καί κλνον τό ος σου, καί πιλάθου το λαο σου, καί το οκου το πατρός σου καί πιθυμήσει Βασιλεύς το κάλλους σου.

Μνησθήσομαι το
νόματός σου ν πάσ γενε καί γενε.

ερεύς·

Καί
πέρ το καταξιωθναι μς τς κροάσεως το γίου Εαγγελίου, Κύριον τόν Θεόν μν κετεύσωμεν.

Χορός· Κύριε, λέησον (κ γ΄).

ερεύς·

Σοφία·
ρθοί, άκούσωμεν το γίου Εαγγελίου. Ερήνη πσι.

Χορός· Καί τ Πνεύματί σου.

ερεύς·

κ το κατά Λουκν γίου Εαγγελίου τό νάγνωσμα. Πρόσχωμεν.

Χορός· Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

ερεύς:
(Λουκ. Α΄39-49. 56).
ν τας μέραις κείναις, ναστσα Μαριάμ, πορεύθη ες τήν ρεινήν μετά σπουδς, ες πόλιν ούδα· καί εσλθεν ες τόν οκον Ζαχαρίου, καί σπάσατο τήν λισάβετ. Καί γένετο, ς κουσεν λισάβετ τόν σπασμόν τς Μαρίας, σκίρτησε τό βρέφος ν τ κοιλί ατς· καί πλήσθη Πνεύματος γίου λισάβετ, καί νεφώνησε φων μεγάλ, καί επεν· Ελογημένη σύ ν γυναιξί καί ελογημένος καρπός τς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοτο, να λθ μήτηρ το Κυρίου μου πρός με; δού γάρ, ς γένετο φωνή το σπασμο σου ες τά τά μου, σκίρτησε τό βρέφος ν γαλλιάσει ν τ κοιλί μου. Καί μακαρία πιστεύσασα, τι σται τελείωσις τος λελαλημένοις ατ παρά Κυρίου. Καί επε Μαριάμ· Μεγαλύνει ψυχή μου τόν Κύριον, καί γαλλίασε τό πνεμά μου πί τ Θε τ Σωτρί μου. τι πέβλεψεν πί τήν ταπείνωσιν τς δούλης ατο· δού γάρ πό το νν μακαριοσί με πσαι α γενεαί. τι ποίησέ μοι μεγαλεα Δυνατός, καί γιον τό νομα ατο. μεινε δέ Μαριάμ σύν ατ σεί μνας τρες, καί πέστρεψεν ες τόν οκον ατς.

Χορός· Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

Καί ε
τα:

χος β΄.

Δόξα Πατρί καί Υ
ἱῷ καί γί Πνεύματι.

Πάτερ, Λόγε, Πνε
μα, Τριάς ν Μονάδι, ξάλειψον τά πλήθη τν μν γκλημάτων.

Καί ν
ν καί εί…

Τα
ς τς Θεοτόκου, πρεσβείαις, λεμον, ξάλειψον τά πλήθη τν μν γκλημάτων.

Στίχ.
λέησόν με Θεός, κατά τό μέγα λεός σου, καί κατά τό πλθος τν οκτιρμν σου ξάλειψον τό νόμημά μου.

ντί το, Μή καταπιστεύσς με… τό κόλουθον Προσόμοιον.

χος πλ. β΄. λην ποθέμενοι.

Μή παρίδ
ς δέησιν, τν ναξίων σν δούλων, Παναγία Δέσποινα, λλά δέξαι τάχιστα καί βοήθησον, θλίψεις γάρ πάσχομεν, φέρειν ο σθένομεν, τν δαιμόνων τά τοξεύματα, σκέπην οκ χομεν, οδέ πο φυγεν ο πανάθλιοι, πάντοθεν πολεμούμενοι, καί παραμυθία οκ στι πλήν σου. Δέσποινα το κόσμου, λπίς καί προστασία τν πιστν, μή παραβλέψς τήν δέησιν, τν παρακαλούντων σε.

ερεύς·

Σ
σον, Θεός, τόν λαόν σου, καί ελόγησον τήν κληρονομίαν σου· πίσκεψαι τόν κόσμον σου ν λέει καί οκτιρμος· ψωσον κέρας Χριστιανν ρθοδόξων, καί κατάπεμψον φ' μς τά λέη σου τά πλούσια· πρεσβείαις τς Παναχράντου Δεσποίνης μν Θεοτόκου καί ειπαρθένου Μαρίας· δυνάμει το τιμίου καί ζωοποιο Σταυρο· προστασίαις τν τιμίων, πουρανίων Δυνάμεων σωμάτων· κεσίαις το τιμίου, νδόξου, Προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστο ωάννου· τν γίων νδόξων καί πανευφήμων ποστόλων· τν ν γίοις Πατέρων μν μεγάλων εραρχν καί οκουμενικν Διδασκάλων, Βασιλείου το Μεγάλου, Γρηγορίου το Θεολόγου καί ωάννου το Χρυσοστόμου, θανασίου καί Κυρίλλου, ωάννου το λεήμονος, πατριαρχν λεξανδρείας· Νικολάου το ν Μύροις, Σπυρίδωνος πισκόπου Τριμυθοντος, τν θαυματουργν· τν γίων νδόξων μεγαλομαρτύρων Γεωργίου το Τροπαιοφόρου, Δημητρίου το Μυροβλήτου, Θεοδώρου το Τήρωνος καί Θεοδώρου το Στρατηλάτου· τν ερομαρτύρων Χαραλάμπους καί λευθερίου· τν γίων νδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων· τν σίων καί θεοφόρων Πατέρων μν· (το γίου το Ναο, φ' σον δέν μνημονεύθη ν τος νω)· τν γίων καί Δικαίων θεοπατόρων ωακείμ καί ννης, (το γίου τς μέρας, άν ορτάζηται) καί πάντων σου τν γίων, κετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε, πάκουσον μν τν μαρτωλν δεομένων σου καί λέησον μς.

Καί
μες τό· Κύριε, λέησον (12άκις).

ερεύς·

λέει καί οκτιρμος, καί φιλανθρωπί το Μονογενος σου Υο, μεθ' ο ελογητός ε, σύν τ παναγί καί γαθ καί ζωοποι σου Πνεύματι, νν, καί εί, καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων.

Χορός· μήν.
Καί
ποπληρομεν τάς λοιπάς δάς τς ερς Παρακλήσεως.

δή ζ΄. Παδες βραίων.
Θλίψεις,
δύναι καί κακώσεις, δη εροσαν σήν πόλιν Θεοτόκε, καί πιστν σου γνή, τό πλήρωμά βο σοι, ρσαι μς Πανύμνητε, τς δεινς πανωλεθρίας.

Θρα
σον Παρθένε τν νόμων, τά φρυάγματα, καί τάς ρμάς Κυρία, τάς τάκτους ατν, μς δέ τούς σούς δούλους, ερήνευσον είποτε, ες αἰῶνάς σε μνοντας.

Σκέπη Παρθένε το
ς σος δούλοις, καί ντίληψις γενο καί σωτηρία, τος ν πίστει τ σ, προστρέχουσιν Εκόνι, καί πειρασμν καί θλίψεων, ξελο μς Κυρία.
θεοτοκιον
Πάθη ποικίλα πυρετούς τε, καχεξίας τε καί νόσους
νιάτους, τ μάχ σου νν, καί θεί προστασί, σν δούλων έξοστράκισον, περένδοξε Κυρία.

Ωδή η΄. Τόν
ν ρει γί.
Τήν Ε
κόνα τήν σήν καταπλουτοντες, Θεομτορ πηγήν θαυμάτων ξένων, τ σ να προστρέχοντες λαμβάνομεν, σώματος τήν ρσιν, καί ψυχς μο τε, γνή Παρθενομτορ.

ς τυφλος τε τό φς σύ δωρήσω, καί πεσόντας ξ ψους λυτρώσω, καί νν μν καταύγασον τά μματα, τν σκοτισμένων, καί τς μαρτίας, νάστησον το χάους.

Ο
ν νόσοις Παρθένε νιάτοις, ατρα σέ χομεν ν πάσαις, σκέπ τ σ διό νν καταφεύγομεν, ασιν φθόνως, Πάναγνε παράσχου, μν τος σος οκέταις.
θεοτοκιον
Τούς παντοίοις δεινο
ς νοχλουμένους, καί Εκόνι τ σ προσερχομένους, Παρθενομτορ λύτρωσαι τούς δούλους σου, τρέπουσα ν τάχει, ες χαράν βαθεαν, τήν τούτων θυμίαν.

δή θ΄. ξέστη πί τούτ ορανός.
Τό πένθος Καλαματίων καί κατηφές, ε
ς χαράν μεταποίησον χραντε, καί χαρμονήν, τι σέ προστάτιν ν πειρασμος, λιμένα τε πανεύδιον, κέκτηται ν σάλ τν συμφορν, λπίδας σωτηρίας, πρός σέ Κυρία πάσας, νατεθεσα περένδοξε.

Ποικίλας νοσηλείας καί χαλεπάς, πυρετούς καχεξίας, παρέσεις τε, καί δυσμενε
ς, πηρείας πάσας καί προσβολάς, σν οκετν Πανύμνητε, κ ποδν ποίησον γαθή, τν πόθ προσιόντων, Εκόνι τ σεπτ σου, καί σέ πιστς τιμώντων Πάναγνε.

Καλάμας
Μητράνανδρε τάς κλεινάς, ς ες θείαν κατοίκησιν Δέσποινα, τάς σάς εί, Κόρη ρετίσω καί τούς ατας, θεοφιλς διάγοντας, πάντιμον Εκόνα σου καί σεπτήν, ς λβον κεκτημένους, καί πύργον σφαλείας, κινδύνων σζε Παναμώμητε.
θεοτοκιον
Παράδοξον ε
ργάσω πργμα Σεμνή, τόν σόν πλάστην τεκοσα καί Κύριον, πρξον καί νν, τερον τεράστιον ν μοί, μαρτωλόν κατάκριτον, οκτειρον λέησον εμενς, καί σσον φιλανθρώπως, ς Μήτηρ Φιλανθρώπου, φιλανθρωπίας τόν νάξιον.

Καί ε
θύς, τό·

ξιόν στι ς ληθς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν ειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα το Θεο μν.
Τήν τιμιωτέραν τ
ν Χερουβείμ καί νδοξοτέραν συγκρίτως τν Σεραφείμ, τήν άδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοσαν· τήν ντως Θεοτόκον σέ μαγαλύνομεν.

Καί θυμι
ερεύς τό Θυσιαστήριον καί τόν Λαόν, τόν οκον που ψάλλεται Παράκλησις· καί μες ψάλλομεν τά παρόντα Μεγαλυνάρια.

Δε
τε τήν Εκόνα παπαντς, τς Χαριτοβρύτου, σπασώμεθα ελαβς, βρύουσαν παντοίων, νόσων καί πάσης βλάβης, ρσιν δαψιλεστάτην, καί χάριν φθονον.

Σφαίρας ο
ρανίους φωταγωγες, χράντως οκήσει, τήν δρόγειον δέ βολας, ρρήτων θαυμάτων, αγάζεις θεν πίστει, πάντες σέ προσκυνομεν, Μητροπάρθενε.

Τυφλο
ς τήν νάβλεψιν καί κωφος, τήν εηκοαν, καί λάλοις λύσιν γλωσσν, νέμεις Θεοτόκε, πιστς σου δεομένοις, βαβαί τν σν θαυμάτων, κόρη Μητράναδρε.

Σέ τήν ρυομένην πάντας
μς, δεινς σθενείας καί θανάτου ς πανσθεν, κ βάθους καρδίας, μνομεν, ελογομεν, καί χάριτάς σοι πλείστας, μολογομεν εί.

μεταβολή θλιβομένων σύ, καί τν σθενούντων, χαλεπς παλλαγή, πάρχεις Παρθένε, Μαρία Θεοτόκε, διό ο σεσωσμένοι, σέ μεγαλύνομεν.

Δέσποινα Μαρία Μήτηρ Θεο
, τάς σάς βοηθείας, ς είποτε χορηγες, μν τος σος δούλοις, δώρησε καί δη, τος πόθ νυμνοσι, καί προσκυνοσί σε.

Τίς ποτέ προστρέχων
πί τ σ, Πάναγνε Παρθένε βοηθεί καί δωρε, ο λυτροται τάχει, ν χεται κινδύνων, ς καί ατός πολλάκις, προστρέξας σέσωσμαι;

Τήν Τριάδα πάντες τήν φωταυγ
, τν Θείων Μαρτύρων, τόν Γεώργιον τόν στερρόν, Δημήτριον τόν θεον, συνάμα ωάννην, τς πίστεως προμάχους νευφημήσωμεν.

Τό Μεγαλυνάριον το
γίου το Ναο.

Ε
τα·

Π
σαι τν γγέλων α στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, ποστόλων δωδεκάς, ο γιοι Πάντες, μετά τς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, ες τό σωθναι μς.

ναγνώστης·

μήν. γιος Θεός, γιος σχυρός, γιος θάνατος, λέησον μς (τρίς).

Δόξα Πατρί καί Υ
ἱῷ καί γί Πνεύματι. Καί νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Παναγία Τριάς,
λέησον μς. Κύριε, λάσθητι τας μαρτίαις μν. Δέσποτα συγχώρησον τάς νομίας μν. γιε, πίσκεψαι καί ασαι τάς σθενείας μν, νεκεν το νόματός σου.

Κύριε,
λέησον. Κύριε, λέησον. Κύριε, λέησον.

Δόξα Πατρί καί Υ
ἱῶ καί γί Πνεύματι. Καί νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Πάτερ
μν ν τος ορανος, γιασθήτω τό νομά σου. λθέτω Βασιλεία σου. Γενηθήτω τό θέλημά σου, ς ν οραν καί πί τς γς. Τόν ρτον μν τόν πιούσιον δός μν σήμερον, καί φες μν τά φειλήματα μν, ς καί μες φίεμεν τος φειλέταις μν. Καί μή εσενέγκς μς ες πειρασμόν, λλά ῥῦσαι μς πό το πονηρο.

ερεύς·

τι σο στιν Βασιλεία καί δύναμις καί δόξα το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος, νν καί εί, καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Ο
Ψάλται τά Τροπάρια τατα.

χος πλ. β΄.

λέησον μς, Κύριε, λέησον μς· πάσης γάρ πολογίας ποροντες, ταύτην σοι τήν κεσίαν, ς Δεσπότη, ο μαρτωλοί προσφέρομεν· λέησον μς.

Δόξα Πατρί…

Κύριε,
λέησον μς· πί σοί γάρ πεποίθαμεν· μή ργισθς μν σφόδρα, μηδέ μνησθς τν νομιν μν· λλ' πίβλεψον καί νν ς εσπλαγχνος, καί λύτρωσαι μς κ τν χθρν μν· σύ γάρ ε Θεός μν, καί μες λαός σου· πάντες ργα χειρν σου, καί τό νομά σου πικεκλήμεθα.

Καί ν
ν…

Τ
ς εσπλαγχνίας τήν πύλην νοιξον μν, ελογημένη Θεοτόκε· λπίζοντες ες σέ, μή στοχήσαιμεν· υσθείημεν διά σο τν περιστάσεων. Σύ γάρ ε σωτηρία το γένους τν Χριστιανν.

Κατά τήν περίοδον τ
ν Παρακλήσεων το 15Αγούστου, ντί τν νωτέρω Τροπαρίων, ψάλλονται·
Τό
πολυτίκιον το γίου (τς μέρας) καί τό Θεοτοκίον το ατο χου.

ερεύς·

λέησον μς Θεός…
τι δεόμεθα, πέρ τν εσεβν…
τι δεόμεθα, πέρ το ρχιεπισκόπου…
τι δεόμεθα, πέρ λέους, ζως, ερήνης…
(Καί μνημονεύει πάλιν,
πέρ ν Παράκλησις γίνεται).
τι δεόμεθα πέρ το διαφυλαχθναι τήν γίαν κκλησίαν καί τήν πόλιν ( χώραν, νσον) ταύτην, καί πσαν πόλιν καί χώραν πό ργς, λοιμο, λιμο, σεισμο, καταποντισμο, πυρός, μαχαίρας, πιδρομς λλοφύλων, μφυλίου πολέμου, καί αφνιδίου θανάτου· πέρ το λεων, εμεν καί εδιάλλακτον γενέσθαι τόν γαθόν καί φιλάνθρωπον Θεόν μν, το ποστρέψαι καί διασκεδάσαι πσαν ργήν καί νόσον, τήν καθ' μν κινουμένην· καί ύσασθαι μς κ τς πικειμένης δικαίας ατο πειλς, καί λεσαι μς.
τι δεόμεθα, πέρ το εσακοσαι Κύριον τόν Θεόν φωνς τς δεήσεως μν τν μαρτωλν, καί λεσαι μς.
πάκουσον μν, Θεός, Σωτήρ μν, λπίς πάντων τν περάτων τς γς καί τν ν θαλάσσ μακράν· καί λεως, λεως γενο μν, Δέσποτα, πί τας μαρτίαις μν, καί λέησον μς. λεήμων γάρ καί φιλάνθρωπος Θεός πάρχεις, καί σοί τήν δόξαν ναπέμπομεν, τ Πατρί καί τ Υἱῷ καί τ γί Πνεύματι, νν, καί εί, καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν.

ερεύς ποιε μικράν πόλυσιν·

Δόξα σοι Χριστέ
Θεός, λπίς μν, δόξα σοι. Χριστός ληθινός Θεός μν, τας πρεσβείαις τς παναχράντου καί παναμώμου γίας Ατο Μητρός· τν γίων νδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων· (το γίου το Ναο)· τν γίων καί Δικαίων θεοπατόρων ωακείμ καί ννης, (το γίου τς μέρας, ο τήν μνήμην πιτελομεν) καί πάντων τν γίων, λεήσαι καί σώσαι μς, ς γαθός καί φιλάνθρωπος).

Ε
ς τόν σπασμόν τς γίας Εκόνος

χος β΄. τε κ το ξύλου σε νεκρόν.

Πάντων τ
ν τιμώντων σου γνή, τήν σεπτήν Εκόνα καί πίστει, σπαζομένων ατήν, χραντε προστασο, ς προστασία πιστν, λυτρουμένη τν θλίψεων, ατούς καί κινδύνων, θεν σοι προσπίπτομεν ταύτην τιμντες σεπτς, Μήτηρ καί βομεν ν πίστει, ρσαι καί μς τούς σούς δούλους, πάντων τν δεινν τε καί κακώσεως.

ερεύς·

Δι' ε
χν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ Θεός, έλέησον καί σσον μς. μήν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου